www.bonanza.pl

Lidka

Bardzo proszę, senszen Wink

Ja bym z sumie była za Adamem i Sheilą, tyle że Bonanzowa Sheila wydawała mi się z drugiej strony taka... niemrawa. Trochę mimozy. Wielkie serce, dużo empatii, a jednak raczej tylko przyjaciółka.

A ta Marie to co innego. Uparta, zawzięta, energiczna, sarkastyczna. Cudnie.

Gość

mam niemiłe wrażenie, że dostanie mi się za drugą część... Ale miłego czytania życzę Smile

Adam jechał do miasta z chmurnym czołem. Towarzyszyła mu India, ale na szczęście, jej towarzystwo nie wymagało od niego towarzyskiej, uprzejmej konwersacji.

Wczorajsza rozmowa z ojcem lekko wyprowadziła go z równowagi; nie przepadał za ludźmi, którzy wbrew rozsądkowi coś ukrywają, nie umiał im zaufać. Chociaż Pa zdecydowanie zapewnił go, że Canaday jest uczciwym człowiekiem – to jakoś nie mógł się przekonać. W jego opinii był to człowiek lekkomyślny, który na pierwszym miejscu stawia swoje własne bezpieczeństwo.

Lekko poirytowany załatwił sprawy na poczcie i w banku; India już czekała przed furgonem, kiedy usłyszał charakterystyczny głos pani Blaze.
Odwrócił się i uprzejmie przywitał, ze wszystkich sił przypominając sobie, że musi być uprzejmy.

- Panie Cartwright, musimy porozmawiać na temat dalszego kształcenia Rose… - Wydyszała pani Blaze, intensywnie wachlując się papierowym wachlarzem.

Adam uniósł brwi lekko zdziwiony.

- Pani Blaze, jak już powtarzałem… wielokrotnie… zastępowałem jedynie pannę Cole. Sądzę, że spokojnie może pani z nią teraz porozmawiać…

Pani Blaze spojrzała z niechęcią na Indię.

- Nie będę rozmawiała z takim endoplazmem jak ona… - Wysyczała z niechęcią.
- Proszę? – Zdziwiła się uprzejmie India. – Chyba nie zrozumiałam.
- Nie odzywaj się do mnie ty… - Pani Blaze przez chwilę szukała odpowiedniego słowa. – wszetecznico!

India przez chwilę się zastanawiała intensywnie, czy na pewno jest to słowo, którego chciała użyć pani Blaze.

- Nie będziesz uczyła mojego dziecka, mojej słodkiej, niewinnej Rose! Żadna porządna panna nie mieszka pod jednym dachem z kwartylem dorosłych mężczyzn! I to nie będąc w żaden sposób z nimi związana!

Adam wyprostował się, jego oczy rzucały iskry, cała sylwetka emanował oburzeniem , stanowczością i godnością. Jednak nie zdążył nic powiedzieć, India była szybsza.

- Pani Blaze. – Zaczęła i niewinnie zatrzepotała rzęsami. – Jestem dwudziestotrzyletnią panną, samotną, panowie Cartwright okazali mi sąsiedzką pomoc w trudnym dla mnie czasie. Nie bardzo rozumiem o co się mnie oskarża?

Adam spojrzał na nią zaskoczony, podobnie jak pani Blaze, która intensywnie szukała odpowiednich słów.

- A co może się dziać pod jednym dachem z… To rozluźnienie obyczajów…
- Czy pani, jako kobieta, pozwoliłaby sobie na jakiekolwiek rozluźnienie obyczajów, w tej konkretnej sytuacji? – Dopytywała dalej India, z niewinnym wyrazem twarzy.
- Oczywiście, że nie! – Zająknęła się pani Blaze. – Jestem damą!

Adam spojrzał szybko w niebo, licząc do dziesięciu.

- Czy uważa pani, ze panowie Cartwright, pozwolili by sobie na jakiekolwiek rozluźnienie obyczajów i utratę dobrego imienia? – Pytała dalej India.

Pani Blaze spurpurowiała i chyba zapomniała jak się oddycha.

- Oczywiście, że nie – Wykrztusiła w końcu.
- Czy potrafi więc pani sprecyzować swoje zarzuty? – India patrzyła uważnie na swoją rozmówczynię.
- Ta fosforylacja słońca działa na mnie wyjątkowo… Chyba musze się napić wody, państwo wybaczą.

I oddaliła się, tak szybko, jak tylko pozwalała jej na to tusza.
Poddała się zbyt szybko, ale była przekonana, ze nauczycielka, tak drobna i nieśmiała na pierwszy rzut oka, zachowa się w zupełnie inny sposób.

********

Od wyjazdu z Virginia City milczeli. Nagle jednak Adam zatrzymał furgon i zwrócił się w stronę zaskoczonej tym Indii.

- Wzbudzasz wyjątkowe emocje w mieście. – Zauważył. – Ludzie plotkują, w twojej sytuacji będzie ci coraz ciężej…I utrzymać pracę i wytrzymać w mieście.
- Dlaczego pan o tym mówi, panie Cartwright?
- Myślę, ze jedynym rozwiązeniem w tej sytuacji jest małżeństwo. – Uzupełnił Adam spokojnie.
- Proszę? – India słabo spytała.
- Panno Cole, Indio… Proszę cię o rękę.
India przez chwilę wpatrywała się w Adam szeroko otwartymi oczyma po czym… roześmiała się.

Adam patrzyła na nią zaskoczony i lekko urażony.

- Przepraszam, ale nie mogłam inaczej zareagować… - Wyszeptała India. – Mam nadzieję, że to jedynie żart?
- Nie, jestem zupełnie poważny.

Spojrzała na niego – był zdecydowany, szczęki miał mocno zaciśnięte, oczy poważne. Uśmiech jej zbladł.

- Obawiam się, że jest to niemożliwe. Dziękuję za podwiezienie, ale dalej pójdę już pieszo.

Zeskoczyła zgrabnie z kozła.

- Indio, zaczekaj… - Adam zaczął mówić, ale dziewczyna się nawet nie odwróciła.

*********

Mada

Podobało mi się, jak India spacyfikowała panią Blaze. Gdyby się oburzyła czy próbowała zapewniać o swojej niewinności, osiągnęłaby przeciwny skutek. A tak matrona musiała opuścić plac boju z poczuciem klęski. Smile

Co do oświadczyn Adama - nie będę się wypowiadać. Nie wiem, co napisać.

Gość

mam nadzieję, ze jeszcze dzisiaj napisze kolejny fragment, z punktu widzenia Indii.
Adam się oświadczył trochę do tego sprowokowany, trochę z poczucia obowiązku... Nie będzie miał złamanego serca. Smile

Ewelina

I Adam dostał kosza ... podejrzewam, że go to zbytnio nie zmartwiło. Brakowało mi w jego oświadczynach emocji, niezbędnej jednak w tego typu tekście.

Gość

Ewelina

Niekoniecznie musi być epidemia ... wystarczy jakaś rodzina w potrzebie Very Happy

ADA

Pani Blaze upiornie głupia nieodmiennie doprowadza nie do śmiechu. India świetnie dała sobie radę z namolną mamuśką Very Happy

. Adam faktycznie był tylko obserwatorem, ale na pewno miał świetną zabawę. Very Happy

Z oświadczynami się nie popisał. Moim zdaniem nie musiał tego robić, a na pewno nie w taki sposób. Spodobała mi się reakcja Indii. Dobrze się stało, że Adam dostał kosza. Mówię to z bólem serca, ale może dzięki temu facet zacznie myśleć, bo w tym temacie jakoś dziwnie komórki mu się nie stykają Confused

Senszen, zgrabnie i lekko napisane. Czekam na ciąg dalszy z nadzieją, że będzie to dziś wieczorem Very Happy

Gość

nie jestem pewna, czy dzisiaj wieczorem. Postaram się wstawić do jutra, bo od poniedziałku będę bardziej zajęta i opowiadanie, niestety, będzie się rozwijało wolniej Smile

ADA, dziękuję za miłe słowa Smile

ADA

Senszen, dzięki za informację, choć trochę mnie smuci, że zajęcia nie pozwolą Ci na pisanie tak częste jak dotychczas. Cóż tak bywa. Będę więc czekać z ogromną cierpliwością, bo na dobre warto czekać. Very Happy

Lidka

Gość

jednak udało się jeszcze dzisiaj Smile

*********

India szła na ukos, żeby jak najszybciej dojść do swojego skromnego domku. Wiedziała, że postępuje nieracjonalnie, ale musiała się uspokoić i miała nadzieję, że spacer jej w tym pomoże.

Zbliżała się godzina jedenasta. Upał się wzmagał; niebo było najbielszym możliwym odcieniem błekitu, bezchmurne, temperatura drżała w powietrzu. Zapach lasu, drzew i zieleni stłamszony był przez woń kurzu i piasku, rozżarzonego prawie do ostateczności. Temperatura i promienie słoneczne sprawiały, że wszystkie kolory zblakły.

- Spacer w taką pogodę nie jest najrozsądniejszą rzeczą jaką wymyśliłaś moja droga. – Mruknęła pod nosem. – Podobnie jak kilka twoich ostatnich decyzji. Powinnaś teraz dojść do domu, napić się wody i usiąść, pomyśleć. Skupić się na pracy… - Westchnęła. – Dużo czytać, dużo pracować, więcej myśleć zanim cokolwiek powiesz i nie wdawać się w żarty z przystojnymi, niebieskookimi mężczyznami, zwłaszcza z tym jednym, który nie obraża się za twoje żarty… I ma taki miły, szczery uśmiech… i wesołe, niebieskie oczy.... – Powinnaś napić się dużo tej wody. Zimnej.– Jęknęła. – Spojrzeć w lustro i przekonać się, ze za dużo sobie wyobrażasz… Przecież to wbrew naturze, rozsądkowi…

I wtedy usłyszała ciche wołanie. Odwróciła się – Wołała ją Marie Burbock.

- Indio, właśnie do ciebie jadę, możemy porozmawiać chwilę?
India podeszła powoli do bryczki.
- Słucham panno Burbock?
- Możesz wsiąść? Musze Ci coś powiedzieć…
India wsiadła bez słowa i spojrzała wyczekująco na Marie.
- Odwiedził mnie dzisiaj pan Johnson. – Zaczęła niespokojnie Marie. – Zaproponował mi wstępnie pracę nauczycielki w szkole. Co nie oznacza zresztą, że wniosek o twoje zwolnienie zostanie przyjęty…

India przez moment milczała, choć nie mogła powiedzieć, że tego się nie spodziewała.

- Gratuluje, życzę powodzenia. – Powiedziała neutralnym tonem.
- Posłuchaj mnie, - Marie powiedział błagalnie. – tak będzie najlepiej. Jutro będzie zebranie Rady. Przyjęłam wstępnie posadę a to oznacza, że nie musisz się wyprowadzać, możesz zostać w domku nauczycieli tak długo, jak to będzie konieczne. Został miesiąc do rozpoczęcia szkoły… Zdołam przekonać Radę, żeby przywrócili cię na stanowisko… Nie musisz wyjeżdżać z miasta…
- Czemu to robisz? – Przerwała jej India. – Czemu tak Ci zależy, żebym została w mieście?

Marie zarumieniła się mocno.

- Bo tak się nie powinno postępować. I lubię patrzeć na szczęśliwych ludzi. – Zaczęła. – Wiem jak to brzmi, ale to prawda… Adam Cartwright planuje Ci się oświadczyć, jeżeli wyjedziesz, będzie na pewno niepocieszony…

India zagryzła wargi, powstrzymując śmiech.

- Poinformowałam już pana Cartwrighta, że nie jest mi miłe jego zainteresowanie.

Marie rozbłysła uroczym uśmiechem.

- Wiele damskich serc w mieście zacznie bić na nowo. – Powiedziała patetycznie. – Ale… dlaczego?

Na jej twarzy malowała się radość pomieszana z niedowierzaniem.

- Nie spodziewałam się tutaj, w Virginia City, takich przygód, takiego zainteresowania… Mężczyźni bronią mojego honoru, wybucha epidemia… zainteresowanie moją osobą chyba zaczyna mnie już przerastać… Miałam swoje powody, ale Marie, przy tej suszy… Nie będę o tym mówiła, bo gotowa jestem jeszcze spłonąć z zażenowania. – India ukryła twarz w dłoniach. – Chyba naprawdę powinnam wyjechać z miasta.
- Może znajdę jeszcze kilka argumentów, żebyś została?

*********

India szybko wyprowadziła się z Ponderosy, uprzednio uprzejmie dziękując Benowi Cartwrightowi za gościnę. I starannie unikając rozmów z kimkolwiek innym.

Siedziała teraz zmęczona na ganku i wpatrywała się w zachód słońca, który wzbogacał kolorami bladość dnia. Ciemnozielone liście nabierały fioletowych odcieni, cienie się wydłużały, powietrze przyniosło wilgotny powiew znad jeziora Tahoe.
Siedziała i starała się przekonać samą siebie, że jeżeli wyjedzie – to nie będzie tego żałować.

**********

Mada

Interesujący ten monolog Indii. Już wiadomo, dlaczego Adam dostał "czarną polewkę". Nie ma wszak niebieskich oczu. Rolling Eyes

Sądząc po reakcji Marie, chętnie widziałaby się w roli jego pocieszycielki.

ADA

No i wreszcie wyjaśniło się dla kogo bije serduszko Indii Very Happy

z kolei serduszko Marie skłania się ku Adamowi. Ciekawe co będzie z Sheilą Rolling Eyes

Faktycznie monolog Indii interesujący.
Bardzo podobał mi się Twój opis upału: