www.bonanza.pl

Aga

Otóż miałam to napisać...ale skoro Ty powiedziałaś, że nie czytał to pomyślałam, że człek piśmienny...tylko kulturalny. Rolling Eyes

Gość

a kto go tam wie Rolling Eyes

Ale przyjmijmy, że czytał... Tylko słabo.

Aga

Ciekawa jestem co ta Genevive wymyśliła. Cool

Gość

Wyjaśni się w kolejnym fragmencie. A że dzisiaj sobota, spałam długo... Może i czas oczekiwania na odpowiedź nie będzie długi Very Happy

Gość

W końcu doszłam do zapętlenia w fabule Wink

**********************

Zbliżał się już wczesny wieczór. Siano było już przerzucone i spokojnie schło dalej. Konie wykazywały jakby lekki niepokój, związany ze wszechobecnym zapachem jabłek, które w czterech skrzyniach spoczywały na stryszku.
Candy i Griff siodłali konie, mieli jeszcze sprawdzić, czy nikt nie uszkodził ogrodzenia w południowo-zachodniej części pastwiska. Adam i Will sprawdzali część północno-wschodnią.

- Mam nadzieję, ze jedziesz dzisiaj na innym koniu niż osławiony Skarpetka? – usłyszał za sobą pogodny głos.
- India, zaczynasz chodzić równie cicho co Candy. – zauważył Griff.
- I dlatego w domu nieustannie na siebie wpadamy. – Candy uśmiechnął się do Indii i mrugnął do niej wesoło. Odwzajemniła uśmiech i zatrzepotała rzęsami.
- Nie wiem o co chodzi. – Griff spojrzał na nich podejrzliwie. – Ale mam dziwne przeczucie, że mnie tu nie powinno być.
- Nic przecież nie robimy. – zaoponował Candy. – z kim mam flirtować jak nie z żoną?

India stłumiła śmiech.

- Candy, pojadę dzisiaj wcześniej do domu… Cookie jest bardzo rozespana…W zasadzie już śpi.
- W porządku, zaraz przygotuję wóz. Pójść po Cookie?

Pokręciła głową i zniknęła w drzwiach do stajni.
Po dwudziestu minutach Candy już czekał. India podeszła do niego powoli, niosąc w ramionach śpiącą córeczkę.

- Dasz sobie radę? Bo ktoś może pojechać za mnie…
- Candy, przecież nic się nie stanie. Mam tylko nadzieję, że przyjedziesz stosunkowo wcześnie.
- Postaram się Independence… Właściwie, co zrobiłaś z moją bandaną? – zainteresował się. – Czuję się bez niej nieswojo.
- W takim razie musimy jej poszukać. – zaproponowała radośnie. Podała mu dziewczynkę i wsiadła na kozła, podciągając spódnicę nieco wyżej niż zwykle. Nad cholewką prawego buta wyraźnie mignęło mu coś fioletowego. Stłumił uśmiech, który wypływał mu na twarz.
- Potrzebuję jej. Chroni przed wiatrem, kurzem… - zaczął poważnie.

India oparła podbródek na ręce i spojrzała na niego figlarnie.

- W takim razie musimy ją znaleźć.

Wychyliła się, pocałowała w policzek i delikatnie wzięła na ręce śpiącą Cookie.
- Mam nadzieję, że kiedy wrócę, nie będziesz jeszcze spała. – zauważył radośnie. – Myślę, że bez Ciebie jej nie znajdę…
- Postaram się więc nie spać… I postaram się, żebyś znalazł swoją chustkę…
- Bandanę. – mrugnął do niej.
- Do zobaczenia w takim razie. – wyprostowała się i uśmiechnęła uroczo.

***************************

Świtało dopiero, blade światło padało przez białe, muślinowe firanki, zatapiając pokój w mlecznej poświacie.
India stała, zaplatając jeszcze warkocz i walcząc z rozespaniem.

- Dzień dobry Independence… - Candy objął ją i mocno przytulił. - Zróbmy sobie dzisiaj wagary...
- Dzień dobry. Nie możemy. – zamknęła oczy i wtuliła nos w jego szyję. – Pójdę na werandę, trochę się przewietrzę...
- Zrobię kawę. – zaproponował. – Ty zawsze robisz za słabą.
- A ty za mocną. – odcięła się.
- Przyniosę Ci mleka kotku. – pocałował ją w skroń.

Wyszła z domu, otulając się różową chustką. Było jeszcze chłodno, rosa perliła się na liściach bluszczu oplatającego drewnianą poręcz schodów. Usiadła na ławce i z niezadowoleniem zauważyła, że wszystko przykryte jest żółtym pyłkiem sosnowym – wczoraj nie miała już głowy by go zamieść, przez noc spadło go chyba jeszcze więcej. Na stole nawet widniały ślady małych łapek wiewiórki, przebiegające przez sam środek blatu. Pyłek osiadł nawet na miotle.

Westchnęła lekko i otuliła się mocniej chustką.

Nad jej głową odezwał się lelek, dzięcioł zaczął stukać. Podniosła głowę, by go znaleźć. Po chwili znów usłyszała stukot, nieco bliżej. Dźwięk jednak był nieco inny niż zwykle. Zamyślona spuściła oczy i spojrzała na miotłę.

**********************

Mały czarny powozik stanął. Drobny mężczyzna, ubrany w schludny szary garnitur rozejrzał się uważnie. Skręcił w prawo, gdzie za sosnami widział mały domek. Podjechał kawałek po żółtej drodze, ciesząc się rześkim powietrzem, wypełnionym zapachem żywicy i zieleni.

Kiedy podjechał bliżej, zauważył, ze na ganku siedzi blada blondynka o miłej twarzy, okryta różową chustką. Wpatrywała się w miotłę, jakby oczekiwała, że ta zacznie sama tańczyć po drewnianej podłodze.
Zatrzymał się, zsiadł z kozła i podszedł kilka kroków.

- Dzień dobry. – przywitał się uprzejmie.

Spojrzała na niego i uśmiechnęła się blado.

- Dzień dobry, przepraszam, nie usłyszałam pana… W czym panu pomóc?
- To drobiazg… Szukam rancza… Nazywa się Ponderosa.

Kobieta uśmiechnęła się nieco weselej.

- Ponderosa jest bardzo dużym terenem… I ma kilku współwłaścicieli. Kogo Pan szuka?

Z domu wyszedł wysoki mężczyzna, o ciemnych, lekko posiwiałych włosach, trzymał dwie filiżanki, z których unosiła się para. I on się uśmiechnał.
- Dzień dobry, zgubił się Pan? – zapytał uprzejmie. Podał jedną filiżankę blondynce i już wolną ręką, pogłaskał ją po ramieniu czułym gestem.
- Nie do końca… Choć jestem nieco zaniepokojony…Panienka powiedziała mi właśnie, że Ponderosa jest dużym terenem…
- A kogo Pan szuka? – dopytała się rozbawiona kobieta.
- Panny Genevive Brown. O ile dobrze wiem, przyjechała do Ponderosy… Przysyła mnie jej Ojciec…Tylko nie wiem…

Kobieta i mężczyzna spojrzeli po sobie porozumiewawczo, lekko rozbawieni.

- Ale my wiemy. – Panna Brown zatrzymała się w Ponderosie… Czy to coś ważnego? Jeżeli mogę zapytać? - zainteresowała się blondynka.
- No właśnie… - niepewnie zaprotestował.
- Ponderosa to też nazwa domu. Mieszka w nim właściciel rancza, Ben Cartwright. Zaraz pana pokieruję. – Mężczyzna upił łyk kawy, odstawił kubek i wszedł do domu.
- Przepraszam, ze tak wcześnie państwa niepokoję… - zaczął się usprawiedliwiać.
- Nic się nie stało. Proszę usiąść. – kobieta wskazała mu miejsce za stołem. – To ja przepraszam za ten wszechobecny pyłek. Nie miałam czasu, żeby posprzątać.
- To tylko pyłek. Część piękna natury… - przerwał, bo wrócił ciemnowłosy mężczyzna, niosąc kawałek papieru.
- Mam schematyczną mapę… Mam nadzieję, że nie będzie problemów ze znalezieniem drogi. My znajdujemy się tutaj…
- Bardzo dziękuję, na pewno trafię. Miłego dnia państwo życzę.
Uśmiechnął się do nich i ukłonił. Pomachali mu jeszcze, gdy już wsiadł do powozu.

Droga była dosyć długa, ale mu się nie dłużyła. Słońce powoli się wznosiło a wszystko dookoła nabierało kolorów. Las ożywał, pełen odgłosów zwierząt, ptaków. Wiatr delikatnie hulał między drzewami, podrywając ze ścieżki drobne listki, rozwiewając pyłki i roznosząc cudowne zapachy. Przyjemne poranne spotkanie z tak sympatycznymi, kochającymi się ludźmi nastroiło go optymistycznie.

Mapa była prosta, ale dobra. Na końcu ścieżki zamajaczył mu w końcu duży, pięknie umiejscowiony i zaprojektowany dom. Rosła przy nim okazała sosna, jakby wysmukła patronka tego miejsca.
Pierwszą osobą, którą zobaczył, była właśnie panienka Brown. Na pewno dużo urosła, od kiedy widział ją ostatni raz, ale na twarzy wiele się nie zmieniła.

- Dzień dobry. – powitał ją uprzejmie. Spojrzała na niego nieco zaskoczona i rozejrzała się dokładnie.
- Dzień dobry… Kim pan jest? – zapytała, widząc, jak zsiada z kozła.
- Pewnie mnie nie pamiętasz panienko. Jestem współpracownikiem twojego Ojca…
- Tatuś odebrał telegram? – ożywiła się widocznie.
- Owszem, dlatego mnie przesyła, bym zorientował się w sytuacji…
- W czym się tu orientować? Kochamy się! Chcemy wziąć ślub! Ale ON jest nieszczęśliwie żonaty i….
- Panienko… - westchnął ciężko. – Ja to rozumiem… Ale małżeństwo to związek, jaki trzeba szanować… Nie można pochopnie podejmować decyzji o rozwodzie, nawet jeżeli jest on możliwy.
Ojciec panienki prosił mnie, bym się zorientował w sytuacji, ocenił na ile afekt ten jest szczery…A na ile pan Canaday liczy na wysoki posag.
- W porządku. – skapitulowała gwałtownie. – Ale jak ma pan zamiar to sprawdzić? JA go kocham! Zapewniam!
- Mam się przypatrzeć, jak wyglądają relację między państwem Canaday, popytać otoczenie… Spokojnie panienko. Moim zadaniem jest, by nikt nie poczuł się skrzywdzony.
- Ale jak już pan się przekona…to przeprowadzi pan rozwód? Tak? Panie…
- Schawrtz. Maurice Schwartz. Jak już się zorientuję w sytuacji, skontaktuję się z panienki Ojcem i wtedy ustalimy dalsze kroki. Tak, żeby jak najwięcej osób było zadowolonych.

zorina13

A może ten prawnik to najlepsza partia dla tej egzaltowanej panienki ?
Nieźle to wszystko ,przedstawiła w liście ,jest idiotką właściwie ,facet jest niczego nie obiecywał .. nawet nie jest nią zainteresowany ,bo kocha swoją żonę.

Aga

Camila

Ta dziewczyna na prawdę jest niemożliwa.
Te jej mrzonki mogą doprowadzić do czegoś złego

Gość

ADA

ADA

Gość

Mada

Aga

Senszen załozyłam, że ten Maurice nie nosi tego imienia przypadkowo i sympatia do niego to tylko kwestia czasu. Very Happy

Ja dałam mu kredyt zaufania na "dzień dobry" Very Happy

Gość

I słusznie założyłaś Very Happy

Mada, bardzo dziękuję za miły komentarz Very Happy