www.bonanza.pl

ADA

Mada nie ukrywam, że liczę na to

Gość

Ciekawe, czy Aga odbije piłeczkę a ja podejmę rękawice Very Happy

Mada, ADA bardzo wam dziękuję za obszerne, ciekawe i wyjątkowo miłe komentarze Very Happy

Jak na razie nie mam żadnych złych zamiarów względem doktora Harpera... więc, kto wie, może i odwiedzi on jeszcze Ponderosę Very Happy

Powód sobie na pewno jest w stanie wymyślić Wink

Do najlepszych jeszcze mi dużo... bardzo dużo brakuje... Zawsze zresztą twierdziłam, ze rysuję lepiej niż piszę... ale bardzo miło mi czytać tak życzliwe komentarze Smile

Aga

Odbiję piłeczkę jak teściowa wyjedzie Very Happy

Aga

Gość

...i rękawica leżała rzucona niedbale na ziemię. Z czasem skóra na niej zaczęła szarzeć i wysychać, szwy zaczęły się rozchodzić. W końcu czerwień materiału pozostała jedynie wspomnieniem. Rękawica kopnięta przypadkiem w kąt pokryła się kurzem i miękkimi pajęczynami...

Aga, dziękuję za miły, obszerny i ciekawy komentarz Smile

Aga

Ale sytuacje kryzysowe są różne więc i zachowania....aczkolwiek czasem nadmiar kryzysowych sytuacji potrafi zablokować człowieka na standardowe zachowania.... co doprowadza z kolei do obłędu Candy'ego Wink

p.s. pięknie opisałaś porzuconą rękawicę...a niech się kurzy w kącie. Very Happy

ADA

Ewelina

To ... horror ... protestuję!

Gość

Aga

Włos z głowy ma nie spaść? I dobrze. Wymyślenie czegoś innego...wskazane. Very Happy

Gość

Może uda mi się jakoś ruszyć to opowiadanie Rolling Eyes

Postaram się w najbliższych odcinkach rozładować w końcu to napięcie Smile

Pojedyncze bańki mydlane wznosiły się z szarawej toni. Bańki migotały tęczowo unosząc się z wiatrem – Cookie dmuchnęła, zachwycona obserwując migotliwy, kolorowy efekt swoich działań.

- Cookie, miałaś umyć swojego króliczka – przypomniała jej nieuważnie India. – Powiedziałaś, że sama to zrobisz.
- Króliczek się bawi – Cookie spojrzała poważnie na matkę. – W nurkowanie.
- A może lepiej się pobawić w kąpiel?

Cookie westchnęła lekko, łudząco podobna w tym odruchu do ojca i wyjęła króliczka z miednicy.

- Jest już czysty mamo – zaprezentowała szare zwierzątko.
India pochyliła się i wzięła do ręki maskotkę i obejrzała ją dokładnie.
- Dobrze, teraz ja mu jeszcze uszy w takim razie umyję – zaproponowała łagodnym tonem.
- Ale on tego nie lubi – stanowczo zaprotestowała Cookie. - Potem mu chlupoce w głowie.
- Cookie… - India zamknęła na chwilę oczy i wzięła głęboki oddech, lekko zniecierpliwiona. – Cookie, - zaczęła raz jeszcze, łagodniejszym tonem. – Ładnie umyłaś swoją maskotkę, tylko uszy ma on jeszcze nieco brudne. Umyjemy je, wysuszymy… i nie będzie mu w uszach chlupotało.

India spojrzała na córkę, która miała niezdecydowaną, nieco smutną minę. Widać było, że wyprowadzona jest z równowagi zdarzeniami poprzedniego dnia.

- Kiedy go umyjemy i wysuszymy na słońcu będzie jeszcze ładniej pachniał, wiesz? – usiadła obok dziewczynki i przytuliła ją. – Będzie ci się znacznie przyjemniej do niego przytulać… A jak już będzie czysty – ciągnęła dalej, uśmiechając się do córki – weźmiemy jedną z bandan Taty… i zawiążemy króliczkowi na szyi.

Cookie uśmiechnęła się w końcu blado, otworzyła usta, żeby coś powiedzieć - ale zaraz jej uśmiech zmienił się w przerażenie; usta otworzyła szeroko, źrenice jej pociemniały a buzia pobladła. Dziewczynka pisnęła i wtuliła się nerwowo w materiał spódnicy matki.

- Cookie! – India mocno objęła dziewczynkę i obejrzała się za siebie – na końcu drogi zamajaczyło trzech jeźdźców, szybko zbliżających się do Perennis. India wzięła głęboki oddech, czując, że i ona gardło ma ściśnięte i zaczyna dygotać.

Jeźdźcy zbliżyli się już na odległość kilku jardów. Zatrzymali się przed Indią i zeskoczyli z koni. Mężczyźni spojrzeli po sobie, spojrzeli na Indię i wtuloną w nią Cookie i lekko zawstydzeni zdjęli kapelusze.

- To znaczy… - najstarszy z nich wyjąkał.
- Ten, no… - jęknął drugi – Jon…
- Panno Cole, to jest… myśmy chcieli prątkować… - wykrztusił trzeci.
- Ależ panowie, nie przeszkadzajcie sobie, prątkujcie – India usłyszała nad sobą zdenerwowany głos Griffa. – Ale po co straszyć dziecko? – Cookie, nie masz się czego bać, to bracia Yale – przyklęknął przy dziewczynce i łagodnie pogłaskał ją po plecach.
- Myśmy… - jęknął drugi z jeźdźców.
- Panno Cole, to znaczy… Pani Canaday… myśmy nie chcieli nikogo przestraszyć – zaprotestował najmłodszy.
- Jon dzisiaj nad świtem nas obudził, powiedział co się stało… Żeście tutaj kobity same zostały i bezbronne..
- Tośmy przyjechali, żeby pomóc jakoś – dokończył w końcu z ulgą najstarszy.
- A jak to ma się do prątkowania? – zapytał zdziwiony Griff.
- Nośmy chcieli przy okazji o pracę przy ścince pytać… i elegancko jakoś chcieliśmy się…

India spojrzała raz jeszcze na trzech mężczyzn stojących nad nią, wyraźnie zmieszanych, mnących w rękach kapelusze. Na Griffa, lekko zaskoczonego ale już spokojnego. Cookie trzymała się mocno jej sukni ale zaciekawiona teraz spoglądała tak jak matka; to na Griffa to na nieznajomych.
India wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić. Wstyd jej było za swoje nieracjonalne, prawie histeryczne zachowanie, czuła już jak na policzki wypływa jej gorący rumieniec.

- Uprzedzę Marie, że panowie przyjechaliście. – powiedziała cicho i wstała, najspokojniej jak umiała w tym momencie. Griff uśmiechnął się katem ust i wspierając się na strzelbie – również wstał.

- Ależ, panno… pani Canaday, nie trzeba, po co się fatygować – zaprotestował najmłodszy. – My tylko tutaj się pokręcimy po obrzeżach, nawet nas nie zauważycie. To znaczy… zrobi pani, jak uważa za słuszne – dokończył szybko.
- Dziękuję w każdym razie, że przyjechaliście – India spróbowała się uśmiechnąć do stojących przed nią ludzi. – I przepraszam, ostatnio nieco…

***

- Nerwowe to takie…- z rozbawieniem ciągnął mężczyzna, ubrany w spłowiałą, zieloną koszulę. – Trzy kwiatki jej może wdeptałem w te czyściutkie deski – a ta, już, przerażona… Ciekawe co by było gdybym faktycznie chciał ja nastraszyć? – zaśmiał się ochryple i przechylił manierkę. Trochę płynu skapnęło mu na koszulę, pozostawiając ciemna plamkę.

- Forger idzie. – do izby wszedł szybkim krokiem młody chłopak, w biegu niemal wiążący długie włosy. – Mahoney dalej śpi?
- Dalej? – zaśmiał się mężczyzna w zielonej koszuli. – Śpi jak dziecko… ciekaw jestem, kiedy wrócił…
- Musimy go obudzić – zarządził chłopak. – Forger lubi dyscyplinę… i nie lubi alkoholu. Ian…
- Jeremy, spokojnie, Forger nic nie zrobi. Mówić sobie może. – mężczyzna w zielonej koszuli wziął jeszcze łyk i podszedł do łóżka. Schował manierkę pod poduszką i wyrównał koc.
- Mahoney, wstawaj… - Jeremy szarpnął śpiącego za ramię. – Nie wiem jak ty, ale ja tej pracy potrzebuje…
- Przecież nie będę cię zwalniał dlatego, ze pan Mahoney postanowił dzisiaj dłużej po odpoczywać – usłyszał nad sobą łagodny głos.
- Panie Forger… - chłopak odwrócił się szybko – Panie… Cartwright …- dokończył pośpiesznie.
- To są wszyscy moi pracownicy, panie Cartwright. – Forger zwrócił się do Josepha. – Wczoraj wieczór mieli wolne, większość czas wolny spędziła w saloonie… Z tego co mi wiadomo. Myślę, że ktoś to potwierdzi… Jeremy wczoraj cały dzień zajmował się czyszczeniem narzędzi, to ja mogę poświadczyć.

Joe skinął głową, wodząc badawczym wzrokiem po twarzach robotników zgromadzonych w pokoju. Było ich jedenastu. Najmłodszy z nich, Jeremy, wyglądał na najwyżej szesnaście lat.

- O co chodzi, panie Forger? – leniwie zapytał najstarszy ze zgromadzonych. – Czyżby zbrodnią było posiedzieć sobie w saloonie, pograć w karty… Przegrać nieco, ciężko zarobionych pieniędzy… - zakpił.
- Moja bratanica została porwana – przerwał mu Joe. – Wiem, że kręcicie się po terenie Ponderosy…
- To nie czyni z nas jeszcze porywaczy - zaprotestował jeden z robotników.
- Nie. – spokojnie, cicho powiedział Joe. – Ale…
- Czy widzi pan tutaj jakiś dziecko? – wtrącił z nieprzyjemnym uśmiechem Ian Mcirt. – Niby gdzie byśmy mieli ją schować? Nas proszę nie winić, że Ponderosa to takie nieprzyjazne miejsce dla kobiet.

Joe zmarszczył brwi i przegryzł policzek. Hoss, który do tej pory się nie odzywał, uspokajająco położył mu rękę na ramieniu. Wysunął się krok przed Joe i wbił nieruchomy wzrok w Iana.

- Ian, dosyć – sucho wtrącił Forger. – Tak jak panie mówiłem, panie Cartwright, działam legalnie, nie widzę powodu, by porywać dzieci i zmuszać kogokolwiek do czegokolwiek. Proszę przekazać bratu, że W każdej chwili jesteśmy gotowi pomóc w szukaniu dziewczynki – dokończył łagodnie. - Naprawdę, bardzo mu współczuję… i zrobię wszystko by pomóc.

Joe kiwnął głową, na znak, ze zrozumiał, Hoss zmarszczył brwi i pobladł. Wpatrywał się w stojących przed nim ludzi i przekonany był, że coś mu umyka.

Aga

Gość

Yhm

dużo tych pytań...
1. Maurice odpoczywa psychicznie po rozmowie z pastorem.
8. Pastor odpoczywa psychicznie po rozmowie z Mauricem
2. Genevive chyba dalej zakochana...
3. nie umiem odpowiedzieć... Ale może doktorowi przydam nieco pracy... mała epidemia albo coś...
4. Naughty siedzi jeszcze w domku i konstruuje jakiś plan. W końcu to córka Adama, jakiś plan musi ona mieć.
5. India teraz to chyba mało do tego chętna... A Candy raczej w bok skakać nie będzie Wink

6. Podejrzewam, ze fatalnie.
7. Pilnuje swoich pracowników Smile

9. Francis miał się pojawić ale w efekcie jeszcze nie dotarł ze schadzki... W następnym fragmencie przewiduję umieścić jego szanowaną osobę Smile

Bardzo dziękuję za komentarz, wiem, ze moje odpowiedzi raczej nie zaspokoiły Twojej ciekawości... ale postaram się coś naskrobać Smile