www.bonanza.pl

Aga

1 i 8 punkt ubawił mnie do łez.

Oczekiwałam dalej podobnych odpowiedzi... Wink

ADA

Mada

Gość

Gość

jak zawsze wątki kryminalne i dramatyczne w dziwny sposób ulegają u mnie rozwiązaniu Laughing

Aga, narzekałaś, że jest mało Adama Very Happy

***
Adam trzymał się w siodle nienaturalnie prosto, lejce trzymał krótko, gotowy w każdym momencie zatrzymać konia. Kapelusz odchylił do tyłu jakby nie chciał w żadne sposób ograniczyć sobie widoczności. Oczy, czerwone z niewyspania o rozszerzonych ze zdenerwowania źrenicach omiatały każdy cal ziemi i kory mijanych drzew – wypatrując jakiegokolwiek przydatnego śladu. Jechał wolno, utrzymując takie samo tempo jak idący kilka jardów obok niego Candy. Z drugiej strony konno jechał pochylony Ben, obok niego szedł Jon, ostrożnie rozgarniając strzelbą zarośla.

Poruszali się powoli, w milczeniu.

Zatrzymali się na rozstaju dróg, niezdecydowani.

- Rozdzielamy się? – zaproponował po chwili namysłu Jon – Czy dalej idziemy w większej grupie?

Ben z wysiłkiem podniósł głowę i spojrzał na Adama, potem na Candy’ego.

- Co proponujecie? Jak do tej pory nie natrafiliśmy na żaden… - głos mu się urwał.
- Znajdziemy ją, musi być w dalszym ciągu na terenie Ponderosy. – Twardo powiedział Adam. – A teren Ponderosy znamy jak nikt. Znajdziemy ją.
- Admie… - łagodnie wtrącił Ben, pochylając się nieco, by dotknąć ramienia syna – Naughty… nie wybrała się na przechadzkę po lesie…

Adam spojrzał na ojca świdrującym spojrzeniem zielonkawych oczu.

- Wróćmy do poprzedniego rozgałęzienia. – Zaproponował milczący do tej pory Candy. – Joe i Hoss niedługo powinni wracać z miasta, innej drogi nie wybiorą. Dołączą się do nas, rozszerzymy wachlarz…

Jon spojrzał na Candy’ego, spojrzał na Adama i stłumił westchnięcie. Obrócił się na pięcie i wszedł na piaszczysta dróżkę.

- To wracajmy – rzucił.

Tuż za nim pojechał Ben i Adam. Candy wyszedł na drogę ostatni, zamykając krótki pochód.

***

Naughty klęczała na łóżku, wyglądając przez okno. Zmarszczyła ciemne brwi, odrzuciła w tył faliste, ciemne włosy, splotła dłonie pod podbródkiem – i myślała. Na terenie Pondrosy było przynajmniej kilka tego rodzaju chatek, w miejscach mniej lub bardziej uczęszczanych. Tej wiosny, w trakcie wiosennych porządków, we wszystkich tych chatkach uzupełniano spiżarnie i inne możliwe braki – koce, mały zapas drewna, najbardziej niezbędne narzędzia, podstawowe lekarstwa.

Tak wiec nie była w stanie określić, czy chatka znajdowała się bliżej czy dalej drogi. W miejscu bardziej czy miej odosobnionym. We wszystkich chatkach znajdowało się to samo i w tej samej ilości.

Dookoła rosły znane jej dobrze sosny… ale nie widziała w najbliższym otoczeniu żadnych charakterystycznych roślin, pozwalających jej na dokładniejsze określenie położenia chatki.

W pobliżu nie widziała żadnego strumyczka czy roślinności wskazującej na bliskość wody i jeziora.

Po obecnym położeniu słońca i jego ruchu po niebie byłą w stanie zorientować się jedynie z grubsza, w której części Ponderosy się znajduje.

Naughty fuknęła zniecierpliwiona i usiadła na łóżku. Wujek Hoss i Candy uczyli kiedyś Clay’a tropienia i szukania śladów w lesie. Obiecywali to też Pernellowi… A jej nie! Chociaż… ilekroć byli razem w lesie, to pokazywali jej i tłumaczyli wszystko bardzo chętnie… i nigdy nie dawali nikomu porad, jak się odnaleźć, kiedy się już ktoś zgubi. Raczej uprzedzali, żeby tego nie robić.

- Albo nie dać się porwać – mruknęła pod nosem, rozzłoszczona. – Na dodatek, zemdlałam… jak jakaś mała dziewczynka a nie panna Cartwright… - ciągnęła dalej, trochę głośniej. – A teraz jeszcze nie wiem nawet gdzie jestem – dodała, zrywając się gwałtownie z łóżka.

Podłoga skrzypiała jej pod stopami, kiedy nerwowo krążyła po izbie. Zatrzymała się nagle i powoli postawiłaś stopę na jednej z desek. Zaskrzypiała.

Naughty jeszcze raz, ostrożnie, zrobiła krok. Podłoga znów zaskrzypiała. Zrobiła jeszcze jeden krok – i usłyszała jedynie swoją bosą stopę dotykającą deski.

Większość desek w podłodze była stara… ale widać było, że kilka z nich zostało wymienionych niedawno – połyskiwały nawet świeżym kolorem drzewa wśród szarości pozostałych klepek. O ile wzrok jej nie mylił – deski były sosnowe. Z tego co pamiętała, prawie trzy lata temu, nadwyżkami ze ściętego drewna, którego nie udało się sprzedać naprawiano część chatek. Jak i zbudowano chyba dwie w najbardziej wysuniętym na północny wschód krańcu Ponderosy. Pamiętała to, bo Tata pokazywał jej wtedy miejsca na mapie i pozwolił jej narysować dwie chatki.

Chatki, które naprawiano, leżały też na północnym wschodzie rancza.
Czyli, jest w jednej z pięciu chatek na północno- wschodnim krańcu Ponderosy.

Czyli… jeżeli pójdzie w odpowiednim kierunku… trafi na domek Candy’ego. I wtedy wszystko będzie już proste.

***

Patrzył na swoje dłonie, zaciśnięte na lejcach, pobielałe w niemym krzyku bólu. Droga pod kopytami jego konia umykała powoli, w delikatnych obłoczkach żółtego pyłu. Ślady na dróżce krzyżowały się setkami śladów jakby huczały setkami historii.

Słońce, przez cały dzień palące go prosto w twarz, powoli zachodziło, wiejący przez cały dzień delikatny wiatr znacznie się wzmagał niosąc ze sobą mieszaninę zapachów; ostry zapach koni, aromat spalonych słońcem traw.
Nagle przed oczami jako żywo stanęła mu pociągła twarz, przyprószone siwizną włosy i oczy… oczy człowieka Petera Kane’a, człowieka, którego nigdy nie będzie w stanie zapomnieć. Na samo wspomnienie poczuł się chory; barki i brzuch oblały mu się zimnym potem, skronie zapłonęły gorączką. Na samą myśl o tym, ze jego córeczka mogła trafić na tak kogoś choć w połowie tak zwyrodniałego…

Poczuł bardziej niż zobaczył, że teraz obok niego jedzie ojciec. Nic nie mówił, jakby wiedział, ze słowa nic nie pomogą - ale starał się być obok niego przez cały dzień. Po chwili dołączyli do niego Joe i Hoss… jechali stepa, wyprostowani w siodłach… czwórką, w jednym szeregu.

Adam zaczerpnął powietrza, w otoczeniu rodziny poczuł się nieco lepiej. W oddali migotały już światła Perennis. W otaczających dom szerokich połaciach zielonej trawy błyskały drobne białe i różowe stokrotki.

Bez słowa, wszyscy czworo poderwali konie do galopu. Adam niemal w biegu zeskoczył z konia i wbiegł do domu. Za nim pobiegli Hoss i Joe.

W salonie siedziała szczęśliwa, spłakana Marie, w objęciach trzymająca śpiącą Naughty. Obok siedział Pernell i radośnie wpatrywał się w siostrę.
Adam nie widział już nic innego – tylko swoja rodzinę. Przyklęknął przy nich, przegryzając wargi, rzucił w bok kapelusz i delikatnym ruchem położył dłoń na włosach córki. W ciemnych, zawsze starannie uczesanych pasmach zaplątały się pojedyncze igły i pożółkłe listki. Wyjął jeden z większych liści, rozkruszył go w palcach, jakby chciał się upewnić, że to, co widzi – nie jest snem.

Ewelina

Aga

Gość

Aga, ja chętnie bym wszystko opisała w jednym fragmencie... ale wtedy opowiadanie by się skończyło Very Happy

W następnym fragmencie postaram się wyjaśnić chociaż sprawę odnalezienia sie dziewczynki Very Happy

dziękuję za tak szybki komentarz, długi i bardzo miły Very Happy

Ewelina, bardzo dziękuje za komentarz Very Happy

Gość

A tak na marginesie, Adamowi poświeciłam mniej więcej 560 słów Wink

Aga

Olaboga istna rozpusta!

ADA

Senszen, ucieszył mnie Twój kolejny odcinek. Jutro będę wychwalać Very Happy

p.s. Aż 560 słów o naszym Adasiu Shocked

No, proszę, a Adze wciąż mało Wink

mnie zresztą też Laughing

Gość

fragmenty są krótkie, jeszcze się rozkręcam Rolling Eyes

ADA

Nic nie szkodzi, że krótkie - byle codziennie

Gość

nad tym to porozmawiamy więc jutro... Rolling Eyes

Aga

Z kim chcesz rozmawiać Senszen? Z weną? Wink