www.bonanza.pl

Aga

....to i dobrze... Laughing

ADA

Aga, zaczynam się Ciebie bać Sad

Aga

ADA ja do Senszen....niechcacy wcisnęłas się z postem... Laughing

i wyszło, że ja do Ciebie tak... Surprised

nie darmo Bell zawsze cytuje zanim odpowie na post... Very Happy

Gość

no i kończy się logika Twisted Evil

***********

Aga czytała dokładnie ostatnia odsłonę opowiadania ADY, nie zwracając najmniejszej uwagi na pozostałych pasażerów tramwaju czy jazgotliwe zgrzytanie wypaczonych drzwi. Kątem oka skontrolowała, że zbliża się do swojego przystanku. Westchnęła lekko, wzięła do ręki torebkę i skierowała się do drzwi. Miała do przeczytania dosłownie ostatnie zdania. Spoglądając to na komórkę, to na otoczenie – wysiadła i ze spokojem dokończyła fragment. Wyłączyła telefon i podniosła wzrok.

- Toż to jakiś nonsens… - jęknęła, rozglądając się uważnie.

Była w Virginia City. Po jej lewej stronie znajdował się sklep, na wprost widziała wahadłowe drzwi saloonu.

- Aga, w końcu jesteś! - usłyszała za sobą radosne powitanie.
- Jak na razie jesteśmy tylko my cztery. – wyjaśniła spokojnie Ewelina. – Ty, Mada, ADA i ja… nie wiem, czy ktoś jeszcze się zjawi… jak myślicie?

Spojrzały po sobie. Na najbardziej zaskoczona wyglądała ADA. Rozglądała się niepewnie po okolicy, mijających ją ludziach.

- Myślicie, że na jakiej zasadzie się tu znalazłyśmy? – zapytała niepewnie.
- A kto to wie? – Ewelina zastanowiła się przez krótką chwilę. – Poprzednio, o ile dobrze pamiętam, to miało być coś związanego z nocą Kupały… (patrz "Tajemniczy złodziej" Very Happy

)
- Pogańskie święto? Jakim poprzednim razem? – ADA lekko zbaraniała. – To teraz mamy jakieś pogańskie święto?

Mada wzruszyła ramionami.

- Ciebie jeszcze nie było z nami. – wyjaśniła spokojnie Aga. – I chyba bym się nie przejmowała logiką… - uśmiechnęła się szeroko. – Kto wie, może to skrzyżowanie snu na jawie, bajki… Może być ciekawie. - Uśmiechnęła się uroczo i rozejrzała.
- Czy widziałyście już Adama? – spytała ciekawie.
- Nie… - westchnęła Mada. – Jak na razie nie ma nikogo znajomego.
- Czy ja widzę małego Joe? – zdziwiła się Aga.
- Gdzie? – Mada stanęła obok.
- Tam, pod daszkiem… obok stoi chyba Candy…
- Wyglądają na mocno zdenerwowanych… Candy się nie uśmiecha… - Mada analizowała obrazek. – Nie wyglądają, jakby się przyjaźnili… - spojrzała zaskoczona na koleżanki.
- Rzeczywiście. – Ewelina dołączyła do dyskusji. – Dlaczego Candy ma na sobie mundur wojskowy?

Zapadło milczenie.

- Coś jest dziwnego… - zaczęła mówić ADA.

Ale wtedy, z budynku poczty wyszła postać ubrana na ciemno, poruszająca się krokiem nonszalanckim, płynnym. Swobodnym ruchem mężczyzna naciągnął sobie kapelusz głębiej na oczy, chroniąc się tym samym przed ostrym, porannym słońcem.

Dziewczyny uśmiechnęły się promiennie na ten widok.

- Adamie! – nad ich głowami rozległo się ciche wołanie, w tonie rozkazująco – proszącym, wygłoszone głosem wysokim a dość bezbarwnym.

Spojrzały zdziwione na schodki prowadzące do sklepu. Stała tam Laura.

- Może jej tylko pomaga? – nieśmiało wyjąkała ADA.
- Na pewno. – Ewelina potwierdziła. – Nie może być inaczej, bo…

W tym momencie Adam przeszedł przez ulicę, podszedł do Laury i pocałował ją w policzek.

- Adamie, nie przy ludziach! – oburzyła się. – To nieprzyzwoite.

Spojrzał na nią rozbawiony, w jego oczach, ocienionych rondem kapelusza coś zamigotało.

- Oczywiście, przepraszam cię moja droga. Coś się stało?

Mada, Aga i ADA lekko osłupiały. Ewelina gęsto mrugała.

- Pomożesz mi załadować zakupy i…
- Mamo! – mały, jasnowłosy chłopiec podbiegł do niej i złapał ja za rękę. – Kupisz mi cukierki?
- To niemożliwe… - wychrypiała Aga. – Syn Adama nie może być blondynem…
- To sprzeczne z podstawowymi prawami genetyki… - dodała Mada.
- Niezupełnie… Zresztą chyba nie są znane prawa Mendla. *– opornie powiedziała ADA.
- Myślisz, że nieznajomość praw genetyki ich z czegoś zwalnia? – poirytowała się Aga. – Synek Adama powinien mieć ciemne włosy i ciemne oczy…
- Wszystko jest nie tak, jak powinno… To znaczy, nic nie jest tak, jak powinno… - Ewelina zaplatała się we własnych słowach.
- Niech to się skończy, niech zniknie… Co dalej? Ben zniedołężniały, Adam ły… - powstrzymała się w ostatniej chwili. – O co w tym wszystkim chodzi?
- O.
- Co się stało? – wszystkie skierowały wzrok na ADĘ.
- On się robi przejrzysty… - zwróciła im uwagę.

Rzeczywiście. Promienie słońca prześwitywały coraz wyraźniej przez postać Adama, Laury, jasnowłosego chłopczyka. Przez chwil jeszcze kilka całe miasto sprawiało wrażenie mirażu, fatamorgany – i znikło, razem ze wszystkimi mieszkańcami.

Pozostała tylko pusta, biała przestrzeń.

*Mendel ogłosił swoje obserwację w 1866 roku. Z tego co pamiętam, nie zostały dobrze przyjęte i powrócono do nich dopiero po kilku latach.