www.bonanza.pl

Mada

* * * * *

Adam ładował skrzynki z zakupami na wóz. Z daleka zobaczył Dana Stevensona, który najprawdopodobniej właśnie odebrał list z poczty i czytał go, idąc wolno ulicą. Cartwright uznał, że zdąży przynieść ze sklepu ostatni pakunek, zanim przyjaciel dojdzie do jego wozu. Przykrył zakupy brezentem. Przywiązał sznurem, aby zabezpieczyć je przed przesuwaniem się podczas jazdy do Ponderosy. Zaczytany Dan dotąd go nie zauważył i chciał przejść obok, ale Adam go zatrzymał, zagradzając mu drogę wyciągniętą ręką.
- Dobre czy złe wiadomości? – zapytał, patrząc na niego z przyjacielskim uśmiechem.
- Dostałem list od siostry – wyjaśnił zdumiony Dan.
- Nie mówiłeś, że masz siostrę.
- Nie pytałeś.
- Nieprawda – szybko zaprzeczył Adam. – Gdy zapytałem cię kiedyś o rodzinę, opowiedziałeś mi o rodzicach. O siostrze nie wspomniałeś ani słowem.
Dan spojrzał na niego z wahaniem.
- Masz czas? – zapytał po chwili.
Adam kiwnął głową. Hotelowa restauracja była najbliżej. Weszli i poprosili o dwie kawy. Stevenson zamówił jeszcze brandy.
- Powiedz mi, kto według ciebie jest największym idiotą w naszym mieście? - zażądał Dan.
Adam uniósł brwi ze zdziwieniem, zaskoczony zmianą tematu.
- Trudny wybór – oświadczył z kpiącym, leniwym uśmiechem. – Cóż, … typowałbym Simona Krenta.
- To rzeczywiście wyjątkowy bałwan – musiał przyznać Dan. – Trzy lata temu byłem dwa razy głupszy od niego – wyznał z godnym podziwu samokrytycyzmem.
- Nie wierzę – Adam pokręcił głową, usiłując się nie śmiać. – To nie jest możliwe.
- Wierz mi, jest – zaprzeczył Dan. – Mówię ci o tym dlatego, że moja głupota sięgnęła zenitu właśnie w kontaktach z siostrą.
Stevenson przytrzymał filiżankę z kawą i dolał do niej odrobinę brandy. Łyknął i zacisnął szczęki, po czym lekko się zaczerwienił. Widać, że niełatwo przychodziło mu wyznanie prawdy. Adam w żaden sposób nie chciał go popędzać, aczkolwiek był bardzo ciekawy, co spowodowało, że jego przyjaciel czuł się tak zażenowany.
- Pokłóciliśmy się trzy lata temu. Od tego czasu się nie widzieliśmy – zaczął opowieść Dan i lekko odkaszlnął. – Zaraz po kłótni wyjechałem z miasta. Trzy miesiące zajęło mi zrozumienie, że jestem wyjątkowym durniem. Potrzebowałem kolejnych dwóch, aby zebrać odwagę i wrócić. Gdy wreszcie to zrobiłem, okazało się, że Kimberly wyjechała i nie zostawiła adresu. Szukałem jej przez następne pół roku, ale bezskutecznie. Potem przyjechałem tutaj i zostałem
- Nie widzę w tym jakiejś wyjątkowej głupoty – zawyrokował Adam. – Bywa, że rodzeństwo się kłóci i to … nader często.
- Czekaj, najlepsze zostawiłem na koniec – Dan spojrzał na niego ciężkim wzrokiem. – Nie znasz przyczyny kłótni.
- To prawda – musiał przyznać Adam. – Nie znam.
- Musisz wiedzieć, że ja i siostra byliśmy dosyć zamożni. Rodzice zostawili nam w spadku duży, piękny dom i całkiem sporo gotówki. Zainwestowałem swoją część w interes, który okazał się fatalny w skutkach. Nie będę cię zanudzał szczegółami. Rezultat był taki, że straciliśmy dom, który poszedł na pokrycie długów. Nie zostało nic oprócz posagu siostry, a były jeszcze dwa weksle do spłacenia, każdy po dwa tysiące dolarów.
- Siostra nie chciała dać ci pieniędzy i dlatego się z nią pokłóciłeś – podsunął Adam.
- Gorzej – Dan przejechał dłonią po twarzy. – Kimberly wykupiła te weksle od wierzycieli, podarła je na moich oczach i spaliła. Byłem czysty.
- Nic nie rozumiem – przyznał skonsternowany Adam. – Więc skąd ta kłótnia?
- Przecież ci mówiłem, że moją głupotą mógłbym obdzielić co najmniej kilka osób – rzucił zażenowany Dan. – Zamiast całować siostrę po rękach za to, że uratowała mi skórę, urządziłem jej piekielną awanturę. Zarzuciłem jej, że wtrąca się w nie swoje sprawy. Wyzwałem ją od cnotliwych panien, zakichanych samarytanek i sióstr miłosierdzia. Wybiłem w złości hotelową zastawę i w tenże spektakularny sposób opuściłem miasto.
Adam, do tej pory nachylony w stronę przyjaciela, którego z uwagą słuchał, odchylił się niespodziewanie, jakby chcąc z pewnego oddalenia przyjrzeć się Danowi. W końcu wybuchnął śmiechem.
- Wybacz – przeprosił go po chwili. – Ale gdy wyobrażę sobie ciebie tłukącego filiżanki …
- Tak, z mojej głupoty można się tylko śmiać – przyznał Dan, któremu udzieliła się wesołość Adama.
- Siostra chyba też nie chowa urazy, skoro do ciebie napisała – zauważył Adam.
- Nie wiem, jakim cudem mnie znalazła – nie mógł się nadziwić. - Wychodzi za mąż i zaprasza mnie na swój ślub – poinformował go przyjaciel.
- Będziesz miał okazję ją przeprosić.
- Z pewnością od tego zacznę – obiecał solennie Dan.
- Kiedy ten ślub?
- Za dwa miesiące w Phoenix – Dan sięgnął do koperty, która od początku rozmowy leżała na stoliku i wyjął z niej fotografię. – To Kimberly i jej narzeczony Michael.
Adam wziął zdjęcie i przyjrzał się uwiecznionym na fotografii osobom. Nie mógł nie zauważyć, że Kimberly była uderzająco podobna do Dana. Obok niej stał przystojny mężczyzna wyglądający na dżentelmena z Południa. Oboje byli ubrani z wyszukaną elegancją.
- Twoja siostra jest bardzo ładna – zauważył Adam, oddając przyjacielowi fotografię.
- Z listu wynika, że jest też zakochana i szczęśliwa – dodał z uśmiechem Dan.
Dopili kawę i wstali od stolika. Zanim się rozstali, Adam zatrzymał na chwilę przyjaciela.
- Będziesz na jutrzejszym przyjęciu dla Roya?
- Oczywiście – zapewnił Dan. – Ann od rana siedzi u krawcowej podekscytowana okazją do założenia nowej sukni balowej. Będziemy więc oboje.
Adam uśmiechnął się i pożegnał z przyjacielem. Po chwili uśmiech znikł z jego twarzy. Wiele by dał, by jeszcze raz zobaczyć Coleen siedzącą przed lustrem. Kiedyś niecierpliwił się, gdy zbyt długo się szykowała i musiał na nią czekać. Teraz oddałby rok życia za jej jeden pocałunek.

* * * * *

Zabawa trwała w najlepsze. Ben chciał ją zorganizować w Ponderosie, ale Rada Miejska zadecydowała, że tak zasłużonego szeryfa i to z długoletnim stażem należy pożegnać zarówno oficjalnie jak i z prawdziwym rozmachem. Przyjęcie urządzono w hotelowej restauracji. Wdowa Nolan w purpurowej, mocno wydekoltowanej sukni zatańczyła już z większością mężczyzn na tej sali. Joe siedział naburmuszony. Myślał, że ponętna wdówka cały swój czas poświęci tylko jemu. Tak się nie stało, więc młodzieńcem szarpało uczucie zazdrości i … bezsilności. Jakoś nie miał odwagi wszczynać awantur w takim miejscu i to w obecności tylu gości. Ojciec by mu tego nie darował. A Adam? Lepiej nie mówić! Z żalem spoglądał na Josephine, która w tej chwili wirowała w tańcu z synem burmistrza. Humor odrobinę mu poprawił Simon Krent, który właśnie się poślizgnął na parkiecie i padając, rozdarł sobie spodnie w bardzo widowiskowym miejscu. Zmykał tak szybko, że pewnie nawet nie zauważył zataczających się ze śmiechu gości. Najgłośniej śmiał się Hoss, który po kilku latach małżeństwa z Lucy mógł nareszcie bez wstydu zatańczyć przy świadkach. Żona przekonała go, że taniec może być przyjemnością i nauczyła wszystkich kroków. Od roku radził sobie całkiem nieźle, nie deptał po palcach, wykonywał płynne obroty i nie mylił tańców.
Ann White w sukni w kolorze pudrowego różu wirowała w objęciach swego narzeczonego, który bacznie ją obserwował, sprawiając jednocześnie wrażenie całkowicie odprężonego i zadowolonego. Nie uszło więc jego uwadze, że dziewczyna już kilkakrotnie spojrzała w kierunku tarasu. Wiedział, na kogo patrzy. Niedaleko wyjścia do ogrodu stał Adam i rozmawiał z Harrym Glenisterem, który najwyraźniej mu dziękował za uratowanie życia. Gdy Dan wyłapał kolejne spojrzenie Ann, które nie było dlań przeznaczone, postanowił, że jeszcze dziś musi coś z tym zrobić. Mignął mu przed oczyma śnieżnobiały kołnierzyk Elizabeth Curtis. Pomyślał, że popielata sukienka ozdobiona tego typu białym akcentem bardziej się nadaje na gale szkolne niż przyjęcia. Wśród tych wszystkich wystrojonych kobiet nauczycielka wyglądała niczym niepozorny wróbelek. Panna Curtis zauważyła wzrok nowego szeryfa na sobie i oblała się rumieńcem. Odniosła wrażenie, że ten mężczyzna nie tylko na nią spojrzał, ale także o niej myślał. Odeszła kilka kroków dalej i sięgnęła po kawałek ciasta. W ciągu całego wieczoru tańczyła zaledwie kilka razy, ale za nic w świecie nie zrezygnowałaby z przyjścia na to przyjęcie. Był wszakże na nim Adam Carwright. Nie miała odwagi, aby do niego podejść, więc krążyła z daleka, uważnie go obserwując. Wciąż był otoczony ludźmi. Teraz na przykład dyskutował z pastorem Gambonem. Elizabeth zauważyła, że Adam w ogóle nie tańczył. Dla żadnej z kobiet nie zrobił wyjątku. Domyślała się, że mężczyzna wciąż opłakuje śmierć swej ukochanej żony. Potoczyła wzrokiem po tańczących i znowu wróciła do miejsca, w którym stał Adam. Właśnie odłączył się od grupki osób i wyszedł na taras. Sam. Odstawiła talerzyk. Odwróciła się i zobaczyła przed sobą Bena Cartwrighta. Zaprosił ją do tańca. Odniosła wrażenie, że uczynił to kierowany współczuciem. Zauważył, że od dłuższego czasu nikt jej nie poprosił. Nie mogła odmówić.
Adam tymczasem leniwym krokiem przechadzał się po niewielkim ogrodzie. Z chęcią wróciłby już do domu, ale nie wypadało tak szybko odjeżdżać. Roy był przyjacielem rodziny. Oparł dłoń o drzewo i przejechał palcami po chropowatej korze. Przypomniał sobie, że Coleen lubiła obejmować drzewa. Śmiała się, że w ten sposób przekazują jej energię. Tęsknił za nią tak bardzo, że chwilami nie potrafił jasno myśleć. Wydawało mu się, że coś się w nim rozpada i już nigdy nie poczuje się szczęśliwy w towarzystwie innej kobiety. Nie mógłby. To byłoby jak zdrada.
Westchnął ciężko i niespodziewanie poczuł, że ktoś mu zasłania oczy. Dłonie były miękkie i pachnące. Odwrócił się zaskoczony. Tuż przed nim, naruszając jego przestrzeń osobistą, stała Ann White, której oczy lśniły podekscytowaniem. Zarzuciła mu ręce na szyję i przywarła do jego ust. Odepchnął ją zaskoczony tą napaścią. Zauważył, że dziewczyna od jakiegoś czasu czyni mu awanse, ale zlekceważył te sygnały. Nie przypuszczał, że mając za narzeczonego Dana Stevensona, będzie szukała rozrywek u innych mężczyzn. Wcześniej zakładał, że to tylko pusta kokieteria, wypływająca z nudów i potrzeby wrażeń. Teraz zrozumiał, że Ann jest osobą, która nie zasługuje na szacunek i zaufanie.
- Tak myślałem – usłyszał głos dobiegający z boku.
Dan stał w odległości kilku metrów od nich z mocno zaciśniętymi pięściami. Ann podbiegła do niego szybko, wybuchając udawanym szlochem.
- Rzucił się na mnie – wyznała przez łzy.
- Co? – Adam, któremu nigdy nie brakowało argumentów, w tej chwili nie potrafił znaleźć żadnej sensownej linii obrony. Po prostu nie mieściło mu się w głowie, jak można być tak dwulicową osobą.
- Chciał, żebym mu się oddała – Ann rzucała kolejne oskarżenia.
- Wejdź do środka – Dan powiedział to takim tonem, że narzeczona nie protestowała i czym prędzej się oddaliła. Obaj odprowadzili ją wzrokiem. Stevenson podszedł do przyjaciela zdecydowanym krokiem.
- Chyba nie wierzysz w jej oskarżenia – Adam nareszcie odzyskał głos. – Nigdy nie myślałem o niej inaczej niż jak o twojej narzeczonej. Nie tknąłem jej.
- Wiem – przyznał Dan i uderzył Adama w szczękę.
Słynny uppercut spowodował, że Cartwright upadł na ziemię. Przyłożył rękę do twarzy i z niedowierzaniem spojrzał na Stevensona.
- Wiesz?
- Tak – przyznał niezadowolony mężczyzna. – Obserwowałem ją od jakiegoś czasu i zauważyłem, że jest bardziej zainteresowana tobą niż mną.
- W żaden sposób jej nie zachęcałem – bronił się Adam.
- To też wiem – przyznał Dan. – Nie ma w tym twojej winy.
- Skoro o tym wiesz, to dlaczego mnie uderzyłeś? – zapytał zaskoczony Adam.
- Chciałem się lepiej poczuć – przyznał się Stevenson i podał przyjacielowi rękę, pomagając mu wstać.
- Poczułeś się?
- Tak.
Adam skorzystał z pomocy, a gdy już stanął na nogach, przyłożył z całej siły Danowi.
- Teraz jesteśmy kwita – oświadczył, otrzepując z pyłu spodnie i rękawy marynarki.
Stevenson podniósł się sam i wymruczał coś niewyraźnie pod nosem. Po chwili wyciągnął do Adama rękę. Cartwright podał mu swoją.
- Bez urazy?
- Bez.
- Nadal jesteśmy przyjaciółmi?
- Nie widzę powodu, żeby miało być inaczej.
Dan uśmiechnął się ze smutkiem. Wiedział, że czeka go jeszcze jedna nieprzyjemna rozmowa. Gdy wszedł do środka, jak najszybciej odszukał Ann. Powiedział, że ją odwiezie, choć do domu White’ów był zaledwie kawałek. Jechali w milczeniu. Gdy powóz się zatrzymał, Dan zachował się jak dżentelmen. Obszedł bryczkę i pomógł dziewczynie wysiąść. Zarzuciła mu ręce na szyję, zapewniając o swej gorącej miłości. Oderwał jej dłonie i odsunął na bezpieczną odległość.
- To już koniec – powiedział głosem bez wyrazu.
- Przecież ci mówiłam, że Adam się na mnie rzucił – jej głos przybrał wysokie tony. – Dlaczego mi nie wierzysz?
- Może dlatego, że kłamiesz – odparł, patrząc na nią ze znużeniem. – Nie pasujemy do siebie i najlepiej będzie, jak każde z nas pójdzie swoją drogą.
- Jak chcesz! – krzyknęła obrażona. – Nie myśl, że będę po tobie płakać!
Przytrzymując sukienkę, wbiegła na ganek i z impetem otworzyła drzwi. Zamknęła jej z takim hukiem, że zatrzęsły się okiennice. Dan, zamiast spodziewanego żalu, poczuł ulgę.

* * * * *

Ewelina

Ciekawy fragment. Sporo się wyjaśniło a jednocześnie poplątało. Oby z korzyścią dla tych sympatycznych.
Jutro napiszę komentarz godny tego tekstu Very Happy

Aga

...a już miałam czytać o zmianach w podatkach, a tu niespodzianka. Very Happy

zorina13

Obawiam ,się ,że ten Ann może jeszcze narobić smrodu.
Dan jest fajny ,bardzo fajny.
I żal mi tej Elizabeth.

Camila

Dobrze, że Dan się rozmówił z Ann, ale ona chyba nie powiedziała ostatniego słowa.

Ewelina

Aga

Mada

Aga

....za dużo wpatruję się w Adama to i się udzieliło odrobinkę Rolling Eyes

ADA

Aga

ADA z początku też pomyślałam, że Adam dość trochę żywiej niż powściągliwie zareagował na wiadomość o siostrze Dana. Ale po cóż odrywać szczęśliwie zakochaną babeczkę skoro w W.C. tyle kobiet molestuje wzrokiem tego przystojnego Cartwrighta. Z drugiej strony zastanowiło mnie zainteresowanie Dana panną Curtis. Miałam nadzieję, że będzie zmierzać w kierunku Adasia. Ale może to tylko pobożne zyczenie natrętnego czytelnika? Bo Mada raczej pary nie puści Rolling Eyes

a może coś piśnie Rolling Eyes

? ekm....

Ewelina

Może jeszcze pojawi się kolejna kobieta chętna na naruszenie przestrzeni życiowej Adasia i ... jego jestestwa też Rolling Eyes

spokojna, miła ...