www.bonanza.pl

Mada

* * * * *

Jak było do przewidzenia, pani Morton w ciągu 24 godzin opowiedziała wszystkim znajomym w Virginia City o tym, co widziała na ranczu Granta. Nie raczyła przyjąć do wiadomości tłumaczeń Roberta. Twierdziła z całą pewnością, że Marisol Lockwood źle się prowadzi, nie dba o reputację i swoim zachowaniem kusi porządnych mężczyzn. Pomówieniom nie było końca. Oburzenie wiekowej damy zataczało coraz szersze kręgi. Doszło do tego, że Marisol bała się wyjść z domu. Niczym zbieg przemykała się do gabinetu doktora Martina, modląc się w duchu, aby nie spotkać nikogo znajomego. Miała do pokonania krótki odcinek, gdy na jej drodze stanął Dylan Sewell – stały bywalec saloonu, znany z licznych bójek i prowokacji. Dziewczyna usiłowała go wyminąć, ale zagrodził jej drogę. Gdy wyciągnął w jej kierunku rękę, odsunęła się z obrzydzeniem.
- Proszę mnie nie dotykać – zażądała stanowczym głosem.
- Nie bój się, laleczko – powiedział, uśmiechając się obleśnie. – Nie jestem gorszy od Granta. Potrafiłbym ci dogodzić lepiej od niego.
Przysunął się niebezpiecznie blisko, usiłując ją objąć. Marisol zareagowała odruchowo, wymierzając kolanem cios w jego krocze. Mężczyzna z jękiem zgiął się wpół i opadł na kolana. Dziewczyna biegiem pokonała odległość i zatrzasnęła za sobą drzwi poczekalni. Oparła się plecami o ścianę i rozpłakała.

* * * * *

Doktor Martin zabronił Alison ruszać się z domu. To znaczy zalecił spacery po ogrodzie, ale zakazał podróżowania bryczką i jakimkolwiek innym pojazdem. Niepokoił go wygląd siostrzenicy i kołatanie serca, na które ostatnio zaczęła się uskarżać. W związku z tym Alison wysłała Adama do Marisol z poleceniem sprowadzenia jej do Ponderosy. Cartwright wywiązał się z zadania i kobiety od kwadransa siedziały przy kominku, racząc się aromatyczną herbatą i migdałowymi ciasteczkami. Marisol była blada i przygnębiona, zaś Alison miała rumieńce na twarzy.
- Wracam do Baltimore – powiedziała w końcu brunetka. – Wyjadę najbliższym dyliżansem.
- Uciekasz? – Alison wyraźnie posmutniała.
- A co mi pozostało? – spojrzała na nią z wyrzutem. – Wszyscy patrzą na mnie jak na trędowatą. Nic nie zrobiłam, a ludzie uważają mnie za … - nie dokończyła, oblewając się rumieńcem wstydu.
- Pani Morton ma używanie i stałą pożywkę do plotek – przyznała z niechęcią Alison.
- W Baltimore będę miała przynajmniej spokój – Marisol westchnęła z ulgą.
- Widzisz … - Alison spojrzała na nią niepewnie. – Tak się nieszczęśliwie składa, że brat pani Morton jest burmistrzem w Baltimore i ta jędza już zdążyła napisać do niego list.
- Co takiego? – Marisol niemal przestała oddychać.
- Pochwaliła się tym wyczynem przed panią Findley, a ta poinformowała o tym fakcie wszystkich zgromadzonych w sklepie pana Cassa. Hoss robił wtedy zakupy i przywiózł tę wiadomość dosłownie chwilę przed twoim przyjazdem.
Marisol zakryła twarz dłońmi. Jej reputacja legła w gruzach. W Baltimore nie miała czego szukać. Burmistrz znał się doskonale z dyrektorem szpitala, w którym pracowała. Pamiętała jego zwalistą sylwetkę i zapach drogich cygar, który wokół siebie roztaczał. Nieraz bywał w szpitalu, oprowadzany z dumą przez jej szefa. Teraz, gdy przywołała we wspomnieniach jego postać, dostrzegała nawet rys podobieństwa pomiędzy nim i panią Morton. Spojrzała z rozpaczą na Alison, która przyglądała się jej, pocierając palcami czoło.
- Jestem zgubiona – Marisol czuła, że brzmi to wyjątkowo melodramatycznie, ale w tej chwili właśnie tak się czuła.
- Nieprawda – zaprzeczyła koleżanka. – Nie dostrzegasz najprostszego rozwiązania.
- Widzisz jakieś wyjście z tej sytuacji? – zapytała zdumiona.
- Przyjmij propozycję Roberta. Jako jego żona przestaniesz być obiektem plotek.
- Mam go poślubić, żeby uciąć pomówienia ?
- Nie, masz go poślubić, bo go kochasz, a to jest doskonały powód, żeby wyjść za mąż – stwierdziła z całą stanowczością. – Nie wiem, dlaczego tak się bronisz przed tym uczuciem.
- Po prostu inaczej wyobrażałam sobie swoje życie – przyznała po chwili namysłu. – Widzę siebie w wielkim mieście, a nie na prowincji.
- Myślę, że Robert potrafiłby ci zrekompensować straty – uśmiechnęła się do niej porozumiewawczo.
- Nie jestem pewna, czy nadal chce się ze mną ożenić – Marisol westchnęła zrezygnowana.
- Chcę – niespodziewanie usłyszała głos Granta.
Stał w otwartych drzwiach i patrzył prosto w jej ciemne oczy. Na próżno szukała na jego twarzy uśmiechu. Tuż za nim przystanął Adam. Wracając ze stajni, natknął się na przyjaciela, który postanowił złożyć mu wizytę. Wchodząc, usłyszeli końcówkę rozmowy swych pań.
- W takim razie zgadzam się – Marisol przerwała przedłużającą się ciszę.
Alison odetchnęła z ulgą, Adam się uśmiechnął. Tylko Robert nie wykazał entuzjazmu. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji.

* * * * *

Miesiąc później
Alison siedziała w salonie i czytała książkę. Czekała na Adama, który lada chwila miał wrócić z miasta. Tęskniła za nim zawsze, ilekroć oddalał się na kilka godzin. Miała wrażenie, że uzależniła się od jego obecności. Lubiła mu się przyglądać, gdy wykonywał prozaiczne czynności – zakładał kapelusz, zdejmował pas z bronią, dosiadał konia, trzymał filiżankę lub czytał książkę. Uwielbiała słuchać jego głosu, którego niepowtarzalny tembr sprawiał, że przechodziły ją dreszcze. Zachwycała się spojrzeniem jego pięknych, migdałowych oczu. Czasem miała wrażenie, że kocha go bardziej, niż potrafi to wyrazić. Adam był cudownym mężem i kochankiem. Zawsze marzyła o mężczyźnie idealnym, nigdy jednak nie sądziła, że takiego spotka i zostanie jego żoną.
W powietrzu unosił się smakowity zapach pieczonego ciasta. Hop Sing krzątał się po kuchni, przygotowując obiad. Alison westchnęła z rozmarzeniem i odłożyła książkę, którą pożyczyła od Marisol. Ona i Robert od miesiąca byli małżeństwem. Plotki rzeczywiście się skończyły. Nikt nie naprzykrzał się już pani Grant. Mimo to Marisol nie potrafiła odnaleźć się w nowej sytuacji. Nie sprawiała wrażenia szczęśliwej żony. Robert to widział i z każdym dniem robił się coraz smutniejszy. Kiedyś pogodny, teraz rzadko się uśmiechał. Alison obawiała się, że ten związek nie ma przed sobą przyszłości.
Jej niewesołe myśli przerwało pojawienie się Adama. Wszedł sprężystym krokiem i pomachał jej kopertą przed oczyma.
- List od ukochanego teścia – poinformował.
Alison wyciągnęła z niecierpliwością rękę. Adam odsunął się nieznacznie i uśmiechnął przebiegle.
- Najpierw haracz – powiedział, obejmując ją wolnym ramieniem i składając na jej ustach gorący pocałunek.
- To jest wymuszenie – zaprotestowała z udawanym oburzeniem, gdy nareszcie mogła normalnie oddychać.
- Należy mi się jeszcze zaległy podatek – przypomniał, całując ją po raz kolejny z takim zaangażowaniem, że żona na chwilę zapomniała o całym świecie. W końcu podał jej list. Z niepokojem rozerwała kopertę i rozłożyła kartkę, na której znalazło się zaledwie kilka zdań. Alison przeczytała je raz i drugi, marszcząc brwi.
- Złe nowiny? – zapytał lekko zniecierpliwiony tym, że wciąż jeszcze nie zna treści listu.
- Posłuchaj – Alison spojrzała na niego, unosząc brwi i zaczęła głośno czytać:

Droga Pani Cartwright!
Zawiadamiam, iż małżeństwo Josepha Cartwrighta z moją córką nie może dojść do skutku.
Lawinia za miesiąc wychodzi za Thomasa Mathisona, który jest synem właściciela dobrze
prosperującej huty stali w Pensylwanii tudzież młodzieńcem wykształconym i szanowanym.
Z wyrazami szacunku
Justin Cottrell

- Uroczy, ciepły list – posumował Adam, przewracając oczyma. – Zdaje się, że los Lawinii jest już przesądzony. Tym samym Joe nie musi się już męczyć przymusowym celibatem.
- To, co mówisz jest … bezwzględne, ale niestety prawdziwe – pokręciła ze smutkiem głową. – Ojciec podjął decyzję, a uważa się wszak za nieomylnego…
- … tudzież rozumnego – dokończył nieco złośliwie Adam.
- Ach! – Alison machnęła tylko ręką. – „Rozumnego” to za mało powiedziane. Zresztą … teraz to nieważne. Martwię się o Lawinię… No i trzeba powiadomić Josepha.
- Ciekaw jestem, jak to przyjmie – zainteresował się nagle Adam.
Joe dowiedział się o całej sprawie godzinę później. Zareagował bardzo emocjonalnie. Odezwała się w nim ambicja, która pobudziła go do działania. Oświadczył wszem i wobec, że prędzej padnie trupem, niż Lawinia wyjdzie za mąż za jakiegoś tam Mathisona. Postanowił jak najszybciej jechać do pana Cottrella i na miejscu przekonać go do zmiany decyzji. Ben ulitował się nad swoim beniaminkiem i powiedział, że będzie mu towarzyszył. W rzeczywistości chciał go przypilnować i jednocześnie czuwać, aby synuś za bardzo nie narozrabiał. Liczył też na szczerą rozmowę z ojcem Lawinii. Skoro Joe pragnął poślubić tę pannę, tak powinno się stać. Nie był przecież gorszym kandydatem niż jakiś tam męski potomek właściciela huty stali !
Alison nie powiedziała ani słowa, widząc przygotowania Bena i Josepha do wyjazdu. Nie chciała ich zniechęcać swym pesymizmem. Z góry jednak wiedziała, że żadne argumenty nie trafią do jej ojca. Znała go dobrze i nie przypominała sobie, aby dumny pan Cottrell zmienił kiedykolwiek raz podjętą decyzję. To nie licowało z jego charakterem. Nie pomyliła się. Po tygodniu dwaj Cartwrightowie – młodszy i starszy – wrócili do Ponderosy. Obaj źli i nadęci. Ben był obrażony na cały świat, że ojciec Lawinii nie dostrzegł zalet Małego Joe i skrzywieniem ust kwitował wszelkie próby dojścia do porozumienia. Joseph z kolei był wzburzony, bo na miejscu okazało się, że Lawinia wcale nie rozpacza z powodu zbliżającego się ślubu, a nawet patrzy łaskawym okiem na tego bubka Mathisona. Tego dla Joe było za wiele. Ucierpiała jego miłość własna. Odrzucenie przeżył dotkliwie i boleśnie. Po powrocie zaszył się w swoim pokoju i nie zszedł na kolację. Leżał na łóżku i użalał się nad sobą, dopóki do pokoju nie wszedł Adam. Starszy brat usiadł na krześle i z powagą spojrzał na młodzika.
- Wiem, jak się czujesz – stwierdził ze zrozumieniem.
Joe już miał okazać zniecierpliwienie i zareagować powątpiewaniem, gdy nagle przypomniał sobie, że jego starszy brat sporo przeszedł, zanim odzyskał Alison. Najlepszy przyjaciel podstępem odebrał mu ukochaną kobietę, wywiózł ją z miasta i poślubił. Tak, Adam wiedział, co mówi.
- To niesprawiedliwe – odezwał się w końcu Mały Joe. – W czym ten pajac Mathison jest lepszy ode mnie? – zapytał retorycznie. – W tym, że jego ojciec jest właścicielem fabryki? Ma duży dom w mieście? Jak Lawinia mogła o mnie zapomnieć? Była taka podekscytowana podczas pobytu w Virginia City i Ponderosie! Wystarczyło, że nawinął się bogaty paniczyk i postawiła na mnie krzyżyk! – nadąsał się jak dziecko.
- Joe, nie osądzaj jej tak surowo – upomniał go starszy brat. – Sam też nie jesteś święty.
Młodzieniec najeżył się i burknął coś niezrozumiale, ale po chwili nerwowego pocierania brwi, spojrzał na Adama.
- Wiem … - przyznał z niechęcią. – Sam jestem sobie winien. Te spotkania z Lily zemściły się na mnie podwójnie.
- Wasze uczucie, twoje i Lawinii, po prostu nie przetrwało próby czasu – zauważył przytomnie Adam. – Czasem tak bywa. Następnym razem będziesz miał więcej szczęścia. Z pewnością jest gdzieś odpowiednia dziewczyna dla ciebie. Musisz tylko cierpliwie poczekać.
- Ciekawe, kiedy ją spotkam … - rozmarzył się Joe.
- Może prędzej, niż ci się wydaje – stwierdził filozoficznie Adam.
Nagle Joe poderwał się z łóżka mocno czymś zelektryzowany.
- Ktoś nowy przyjechał ostatnio do miasta?
- Co? – zbaraniał Adam.
- Hoss mówił, że od dwóch dni w Virginia City bawi kuzynka naszego pastora. Ciekawe, czy jest ładna – zastanawiał się na głos. – Powinienem jutro pojechać do miasta, ale najpierw muszę coś zjeść.
Nim Adam zdążył cokolwiek powiedzieć, Joe wyfrunął z pokoju. Brunet westchnął ciężko i pokręcił z rezygnacją głową. Zastanawiał się, ile lat upłynie, zanim Joe spoważnieje. Miał wrażenie, że przyjdzie mu dość długo czekać.

* * * * *

zorina13

Joe jak zawsze taki sam ,lekkoduch i bawidamek.
Ciekawe czy Robertowi w końcu się ułoży.

ADA

Gość

Ewelina

Marisol doskonale sobie radzi. Poskromiła awanturnika. Niestety, to nie zamknęło ust plotkarzom.
Trochę niezręcznie się ułożyło Marisol i Grantowi. Podejrzewam, że jej mąż tak się czuje, jakby zgodziła się za niego wyjśc, bo ... nie miała innego wyjścia. W Wirginia City plotkarki nie dałyby jej spokoju, a w Baltimore też miała kiepską sytuację, bo i tam wieści dotarły. W dodatku do jej zwierzchnika. Wrażliwy facet, jakim jest Robert musi się czuć niekomfortowo w takiej sytuacji. On pewnie chciałby być kochany jako on a nie jako wyjście awaryjne. Mam nadzieję, ze okoliczności pozwolą Marisol udowodnić, że jej decyzja była spowodowana uczuciem, nie tylko chęcią ucieczki przed plotkami.
Trudno mieć pretensję do Joe, że nie cierpi. Ten typ tak ma. Rodzinka z tym się pogodziła. Przynajmniej jej część, bo tata ma nadal złudzenia. Joe nie potrafi długo wytrwać przy jednym obiekcie! On tej rocznej próby przecież nie przeszedł! Spotykał się z innymi kobietami, chociaż był podobnież bardzo zakochany. Mam wrażenie, że w przypadku Lawinii bardziej ucierpiała jego duma, niż uczucia. Prędko zaczął rozglądać się za nowym obiektem.
Lawinia zresztą może nawet miała więcej szczęścia, niż się spodziewała i jej mąż, choć narzucony przez ojca mógł okazać się miłym, przyzwoitym człowiekiem. Wartym jej miłości.

zorina13

Ewelina nie wierzysz w to ,że Joe może się szczerze zakochać ?

Ewelina

Oczywiście, że Joe może się szczerze zakochać. Na jakiś czas. Z tego, co oglądałam w serialu on zakochiwał się co trzeci, co czwarty odcinek i ... potem nawet nie wspomniał jednym slowem o swojej wielkiej miłości. Kiedyś liczyłyśmy te obiekty ... niektóre dziewczyny, kobiety były przedstawiane jako obiekt szczerego uczucia - dziewczyna ktorą zabił pracownik jej ojca, Laura, która była nieuleczalnie chora ... i jeszcze parę ... nigdy o nich nie wspominał. trzymam się więc kanonu serialowego Very Happy

zorina13

To faktycznie dziwne.
Hoss wspominał Emilly ,a Ben długo rozpaczał ,po śmierci Elizabeth ,zanim się zaangażował w kolejny związek.
A u Joe przoduje filozofia ,dzisiaj ta ,jutro tamta.

Ewelina

Wniosek sam się nasuwa, tak jak i wdzięczny materiał do fanfików.

Mada

Aga

Mada

zorina13

Mada jak tak możesz ,szykować Adamowi przykrą niespodziankę ?

Mada

Mogę. Będę musiała z tym żyć. Confused

ADA