www.bonanza.pl

Aga

Mada

czuję kontynuację w powietrzu .... jest maleńka szansa? Surprised

Neth P

I co dalej? Fajnie by było, gdybyś na koniec odesłała oboje z powrotem w przeszłość. Ona bardziej pasuje do jego czasów niż on do jej. Wink

Mada

Ewelina

W przeszłości nie liczyłabym na basen Sad

Może kapiel w jeziorze przy naszym idolu odwróconym plecami, żeby nie zgorszyć wzroku pluskającą się niewiastą Sad

Aga

nigdy, obiecuję Surprised

zgadzam się na wszytko Cool

tylko ..."zkontynuuj" swoje dziełko Sad

Mada

Dwa miesiące później

Adam wracał z południowego pastwiska w kiepskim humorze. Od dwóch miesięcy chodził zły i przygnębiony. Lubił działać, a tymczasem znalazł się w sytuacji, w której nie mógł podjąć żadnej inicjatywy. Bo jak niby ma znowu znaleźć się w przyszłości? Poprosić Joe, żeby po raz drugi podstawił mu nogę? Braciszek na pewno by się ucieszył…
Jego rozmyślania przerwał jakiś ruch między drzewami. Zobaczył człowieka uciekającego w stronę lasu. Szybko ściągnął wodze i skierował konia we właściwym kierunku. Był coraz bliżej. Odległość pomiędzy nim, a uciekającym znacznie się zmniejszyła. W końcu zagrodził drogę mężczyźnie, który sprawiał wrażenie wystraszonego. Był ubrany w zniszczoną, bliżej nieokreślonego koloru koszulę i wyświechtany kapelusz. Adam zsiadł z konia i wyciągnął broń.
- Kim pan jest? – zapytał ostro, ale nie doczekał się odpowiedzi. - To prywatna ziemia – poinformował.
Uciekinier patrzył na niego nieufnie, niemalże nie oddychał.
- Nie lubimy tutaj obcych, którzy podejrzanie się zachowują i nie odpowiadają na pytania! – dorzucił podniesionym głosem. W tym momencie poczuł silne uderzenie w tył głowy i stracił przytomność.
…………………………
„Znowu dostałem w łeb” – pomyślał. – „Który to już raz?”
Ostrożnie pomacał tył głowy, ale na szczęście nie znalazł śladów krwi. Uspokojony uniósł się powoli i … szeroko uśmiechnął. Znał to miejsce! Znajdował się w domu Julii, a dokładnie w przedpokoju. Pierwszy raz w życiu był szczęśliwy, że ktoś go ogłuszył. Podniósł się z podłogi, jak mógł najciszej. Nie chciał jej wystraszyć swoim nagłym pojawieniem się, ale jego obawy okazały się nieuzasadnione. Dom był pusty. Obszedł wszystkie pomieszczenia, z satysfakcją stwierdzając, że nic się tu nie zmieniło. W sypialni obok łóżka, przy nocnej lampce leżała jakaś książka. Adam wziął ją do ręki. Tytuł „Grom” nic mu nie mówił. Okładka była kolorowa, przedstawiała mężczyznę, od którego biła dziwna poświata. Autor - Dean Koontz… Krótka notatka z tyłu mówiła o tym, że główny bohater odbywa podróż w czasie. Adam uśmiechnął się do siebie. Julia o nim nie zapomniała… Może nawet tęskniła? Ciekawe, jak zareaguje, gdy go zobaczy? Za chwilę miał się o tym przekonać, bo właśnie jego uszu dobiegł chrzęst klucza przekręcanego w drzwiach.
Julia weszła do domu i skierowała prosto do kuchni. Z torby na zakupy wyjęła najpierw bułki, a następnie sięgnęła po jabłka. Gdy poczuła na sobie czyjś wzrok, instynktownie się cofnęła. Jabłka rozsypały się po podłodze, jedno z nich poturlało się w kierunku Adama. Podniósł je powoli, nie spuszczając oczu z Julii. Ona również przypatrywała mu się wzrokiem, w którym niedowierzanie mieszało się z ekscytacją.
- Nie wierzę, że tu jesteś – pierwsza przerwała ciszę, po czym wyminęła płynnym ruchem stół i rzuciła mu się na szyję. Przytuliła policzek do jego piersi i usłyszała, jak szybko i głośno bije jego serce. Obejmował ją tak mocno, że ledwie mogła oddychać. Poczuła jego usta na swoich włosach.
- Lepiej mnie nie całuj – wyszeptała w przód jego koszuli. – Ostatnim razem, ledwie mnie pocałowałeś, a już cię nie było. Nie chcę, żebyś znikał – powiedziała, wciąż obejmując go za szyję.
- Tęskniłem za tobą – wyznał, przenosząc ręce na jej talię.
- Nie byłeś w tym uczuciu odosobniony – powiedziała cicho, przesuwając palcami po linii jego szczęki.
Miał ogromną ochotę ją pocałować. Ale jeśli to skończy się tak jak za pierwszym razem? Nie chciał ryzykować. Z żalem zabrał ręce z jej talii i ciężko westchnął.
- Grzeczny chłopiec – powiedziała z uśmiechem i trochę jakby z żalem.
Pozbierali jabłka rozsypane po podłodze i umieścili w wiklinowym koszyczku. Julia zajęła się przygotowaniem kanapek, a Adam - parzeniem herbaty. Pomyślał ze zdziwieniem, że czuje się tu jak u siebie w domu, zupełnie swobodnie i naturalnie. Wspólny posiłek wprawił go w doskonały nastrój.
- Na co masz teraz ochotę? – zapytała Julia, wycierając ręce.
- Lepiej nie prowokuj mnie takimi pytaniami – ostrzegł, patrząc na nią przeciągle.
Lekko się zaczerwieniła, gdy dotarł do niej sens jego wypowiedzi i dwuznaczność jej pytania.
- Skoro mamy przed sobą cały dzień… - zaczęła – to znaczy mam nadzieję, że mamy… To zabieram cię do kina – zadecydowała.
- Brzmi intrygująco. Co to będzie? – dopytywał.
- Coś, czego nie znasz – stwierdziła bez namysłu. – W twoim świecie dopiero za 34 lata bracia Lumière skonstruują pierwszy kinematograf i urządzą publiczną projekcję filmów w Salonie Indyjskim Grand Cafe. Jestem pewna, że ci się spodoba.
W drodze do kina Julia wyjaśniła mu, czego może się spodziewać. Widział już wcześniej fragment jakiegoś filmu w telewizji i był pod dużym wrażeniem ruchomych obrazów. Gdy na sali zapadła ciemność, na olbrzymim ekranie ukazały się litery na tle Wielkiego Kanionu. Adam siedział jak zaczarowany. Drgnął, gdy niespodziewanie pojawiła się grupa rozpędzonych jeźdźców. Chwycił dłoń Julii. Pomyślała, że ma szczęście, bo nie zabrała go na film 3D. Wtedy to dopiero zgniótłby jej rękę pod wpływem emocji. Oglądali western – premierę nowego filmu Kevina Costnera o przygodach Dzikiego Billa Hickoka. Wciągnęła ją fabuła i dopiero po jakimś czasie dotarło do niej, że Adam co i rusz cicho się śmieje. Spojrzała na niego pytająco, ale on tylko pokręcił głową i schował twarz w dłoniach, próbując nie wybuchnąć śmiechem. Po jakimś czasie uspokoił się i uniósł jej rękę do swoich ust. Poczuła jego ciepłe wargi na swojej dłoni. Przeszył ją miły dreszcz. Na próżno starała się ponownie skupić na przygodach Hickoka, bardziej interesował ją mężczyzna siedzący obok.
- Co cię tak rozbawiło? – zapytała, gdy tylko wyszli z kina.
- Ten film to… istny stek bzdur – wyjaśnił. – Widziałaś, jak oni strzelali? – zapytał zniesmaczony. - Żadna broń nie ma takiego odrzutu… A te powozy, ubiory…Aż raziły sztucznością. Niewiele mają wspólnego z rzeczywistością – dodał zawiedziony.
- Cóż, Kevin Costner nie spodziewał się, że jego film obejrzy ekspert … żywcem wyjęty z przeszłości – podsumowała z uśmiechem.
- Wracamy? – zapytał, wciąż trzymając ją za rękę.
- Nie… – Julia popatrzyła na niego z zamysłem. – Zabiorę cię w kilka innych, ciekawych miejsc.