www.bonanza.pl

Gość

Jest dużo Adama i dużo mesmerysty...

***
Deszcz bębnił monotonnie o szybki okna, ciurkał powoli z płaszczyzny dachu. Mężczyzna niezgrabnymi ruchami rąk zbierał kilka drobnych rzeczy i wrzucał je do zniszczonej torby. Obrócił się jeszcze i zmierzył wzrokiem salon – na dogasającym kominku stał jeszcze blaszany dzbanek, na niskim stoliku leżała porzucona niedbale szachownica z rozpoczętą grą. Pionki i figury, zmieszane, stały niedbale z boku. Niektóre przewrócone, inne, stojące na baczność w pożarze dogasającego żaru. W metalowej, płytkiej misie leżały trzy jabłka. Mężczyzna podszedł bliżej i wziął jedno z nich do ręki – na ciemnej skórce widniał jaśniejszy ślad zapomnianego listka. Stał, wpatrując się w trzymane jabłko – i nie mógł się ruszyć.

- „Ach, biedny Yorick! Znałem go, Horacy.”

Mężczyzna drgnął, słysząc znajomy głos i upuścił jabłko. Obrócił się, zmieszany. Na szczycie schodów siedział Adam Carwright. Ubrany w czarne spodnie i czarną koszulę ledwo odcinał się od cienia zalegającego piętro.

- Chociaż w sumie, powinieneś trzymać czaszkę dla pełnego efektu… - zażartował Adam. Może do tej hamletowskiej pozy bardziej by pasowało klasyczne „Być albo nie być, oto jest pytanie.”?
- „Słowa, słowa, słowa.” – wykrztusił w końcu mężczyzna.
- A już się bałem, że ten jeden raz Ci ich zabrakło, mesmerysto. – Adam wstał leniwym ruchem, i zszedł po schodach. Z półmroku powoli wyłaniała się wysoka, postawna sylwetka, spotęgowana przez migotliwe, wydłużone cienie przemykające się po ścianach, falujące wraz z zasłonami wydymanymi przez zimny wiatr. Maurice przełknął głośno ślinę.
- Jak mi się wydaję… – Adam zaczął powoli. – Coś cię gryzie. – Usiadł w wysokim, niebieskim fotelu i spojrzał na wciąż stojącego Maurice’a. – Usiądź, proszę. – zachęcił go uprzejmie.

Maurice usiadł bez słowa, przyciskając do siebie sfatygowaną torbę.

- Na każdego z nas przychodzi chwila słabości, kiedy niemal czuje się oddech pożegnalny uciekającej Fortuny… - szepnął.
- Jak na razie uciekasz ty, nie Fortuna. – trzeźwo zauważył Adam.
- W noc taką jak ta, kiedy niespokojna siła magnetyzmu… Fluidy uciekające z wnętrza płynnego jądra ziemi… - wyjąkał Maurice.
- Język ci się plącze. – Adam rzucił chłodno.
- Może jednak nastał czas, kiedy wyszukane metafory powinny ustąpić miejsca elegancji prostoty słów najprostszych? – zaproponował nieśmiało Maurice.
- Z miłą chęcią. – Adam uśmiechnął się lekko. – Czy teraz się dowiem, kto od ładnych kilku lat opowiada bajki moim dzieciom?
- Panie Cartwright, jeśli o to chodzi… mogę zapewnić, że intencje moje były czyste i niewinne jak przejrzyste źrenice pańskich dzieci… - spojrzał na Adama, na żar odbijający się w jego oczach i trwożliwie wzniósł oczy ku niebu.
- Ciekaw jestem do kogo wznosisz modły? – Adam spojrzał na niego surowo.
- Do gromowładnego Jowisza, jasnolicego Ptah, stojącego z Apisem u boku, do łagodnej Gai… do kogokolwiek, kto jest w stanie mnie wysłuchać nie pytając o zbyt wiele…
- Ja niestety, zapytam o kilka rzeczy. – Adam odchylił się nieco i oparł mocniej o wytarte oparcie fotela. – Jak masz na imię, chociażby? Bo nie zakładam, ze mamy tu do czynienia ze zwykłą zbieżnością nazwisk.

Maurice pokręcił głowa, starając się opanować świszczący oddech.

- Więc? – ponaglił go Adam.
- Już nie pamiętam. – przyznał się, z krzywym uśmiechem na twarzy. – Już podawałem się w życiu za różnych… Zawsze starałem się wybrać sobie imię i nazwisko pasujące do mojej aktualnej profesji; Leopold Virchow, Justynian Scaevola, Ruben Santi… Nawet Fortunat Lucky. Nie powiem, ostanie nie przyniosło mi szczęścia..
- Co za dużo… - mruknął pod nosem Adam.
- Mam wiele imion, wiele profesji… - ciągnął Maurice niespokojnie. – ale już nie pamiętam… kim byłem.
- Tragiczne. – zakpił Adam.
- Jako mesmerysta przyjąłem sobie imię Franz Anton Meersburg, dla uwiarygodnienia moich opowieści. – ciągnął Maurice. – A kiedy już odsiedziałem karę… w więzieniu… - przełknął z wysiłkiem ślinę – doszedłem do wniosku, że muszę coś zmienić w swoim życiu…
- Zmieniając po raz kolejny nazwisko? Podziwiam twoją wyobraźnię. – Adam podniósł brew lekko rozbawiony.
- Imiona maja wielką siłę. Nie wiemy nawet jakie linie narysujemy na białej kartce papieru, jakim jest bezwolne, niewinne dziecko, nadając mu imię. Nadajemy mu tym samym tożsamość, charakter, poddajemy je swojej woli… Czy byłby pan tym samym człowiekiem mając na imię Werter? Albo Walden?
- Może jednak do rzeczy? – zaproponował delikatnie Adam.
- Postanowiłem więc przybrać imię najbardziej uczciwego człowieka, jakiego znałem… Maurice’a Schawartza. – zakończył bezradnie mesmerysta.
- Czy ja dobrze pamiętam, że potem próbowałeś uciec z… - zaczął Adam
- Tak…
- Wyciągnąłeś niemal sto dolarów wróżąc ze złota… - przypominał sobie dalej Adam.
- Tak…
- Czy o czymś nie wiem? - Adam spojrzał uważnie na skulonego mężczyznę. – Jaki jest powód twojej ucieczki? Tym razem?
- Panie Cartwright… Można cenić różne rzeczy. – jęknął mesmerysta. – Niektórzy widzą swoje szczęście w złocie brzęczącym im w kieszeni, inni lokują swoje szczęście w bijącym sercu kruchej kobiety… A niekiedy, nieliczni… widzą szczęście w drobnych kroplach mgły zamarzającej na różowych gałęziach krzaków, zachwycają się kolorowym pyłkiem opadłym z delikatnego skrzydła motyla… pan Schawrtz ceni sobie swoją uczciwość, swoje nazwisko… To jest jego szczęście.
- Jestem oszustem i tchórzem… Zawsze nim byłem… ale jestem na tyle uczciwy, że mam wyrzuty sumienia, gdy zabiorę komuś coś, co tak bardzo ceni…
- A Indię porwałeś? – zdziwił się Adam.
- No błagam! - zirytował się mesmerysta. – Jestem tchórzem, oszustem i nieudacznikiem! Zdarzają mi się błędy w pracy!
Adam ukrył twarz w dłoniach.
- Zostajesz, chyba, że chcesz zostać zamknięty w celi. – wydusił z siebie po chwili, zduszonym głosem. – Jutro porozmawiam z panem Schwartzem i dowiem się, jak on postrzega sytuację. Jesteś tchórzem, drobnym oszustem… Ale…
- Ale?
- Ale tożsamość to masz niepowtarzalną. – zakończył Adam, majestatycznym ruchem podnosząc się z fotela.

***

Adam wszedł po schodach, kierując się do swojej sypialni. Kiedy znalazł się już na piętrze zobaczył, że z jednego pokoju wychyla się mała, jasnowłosa główka. Zatrzymał się i uśmiechnął do Cookie. Dziewczynka uśmiechnęła się do niego swoim promiennym uśmiechem i spojrzała pytająco. Podszedł bliżej i przyklęknął przy niej.

- Coś się stało młoda damo? – zapytał łagodnie.

Cookie uśmiechnęła się do niego nieśmiało i zaplotła ręce na plecach.

- Śniło mi się, że Granny jest bardzo smutny. I mu mokro w kopytka.– powiedziała w końcu, niepewnie.
- Granny?
- Granny Smith, źrebaczek. – uściśliła i podniosła na niego oczy.

Adam przegryzł lekko policzek, żeby się nie śmiać. July była słodkim dzieckiem – tak, jak by wskazywało na to jej przezwisko. Albo, wedle nowej teorii, była słodka, bo miała słodkie przezwisko.

- Źrebaczek jest cały i zdrowy. A ty powinnaś spać.

Kiwnęła głową, ale dalej stała w tym samym miejscu.

- Młoda damo, powinnaś iść spać. – zauważył Adam.

Cookie stała dalej w tym samym miejscu, bez słowa. Patrzyła na niego wielkimi, szarogranatowymi oczami, pytająco, nieśmiało.

- Coś jeszcze? – dopytał się, lekko zbity z tropu.
- Boi się ciemności. – usłyszał za sobą głos i jednocześnie zobaczył na dywanie jaśniejszy krąg światła. – Ale zaraz temu zaradzimy.
- Dobranoc Cookie. Dobranoc Candy. – obrócił się.
- Już prawie ranek. – zauważył on, lekko rozbawiony. – To była ciężka noc…
- Jeszcze się nie skończyła. – zauważył Adam. – „To pewnie wina księżyca; zanadto przybliżył się do ziemi, a to wpędza ludzi w szaleństwo.”. – wyrecytował w zamyśleniu.

Aga

O matko! Dobrze, że weszłam. Very Happy

Ostatnio jeżdżę samotnie tramwajem to i droga nie będzie się dłużyć. Very Happy

zorina13

Adam jak zawsze taki trzeźwy ,rzeczowy a nawet nieco zgryźliwy.

Mada

Ewelina

Kurczę, a ja obstawiałam "Hamleta", ale człowiek może się przecież pomylić nieco ...
Mesmerysta wyjątkowo samokrytyczny. Może przez te fluidy płynące z płynnego jądra Ziemi ... no i bliskość Księżyca ... też pewnie ma wpływ ... chociaż wtedy, jesli wierzyć niektórym serialom, to wilkołaki grasują intensywniej. Ale wilkołaka Senszen nie wprowadziła do fanfika. Na razie. Pewnie nie wprowadzi, bo wizualnie nie pasuje. Do opowiadania oczywiście.
Adam z godnością siedzący na schodach - marzenie każdej fanki. Potem przemieścił się na niebieski fotel - też pięknie. Mesmerysta plącze się nieco w zeznaniach ... jakoś nie chce ujawnić swojego prawdziwego imienia i nazwiska. Adam bardzo dużo o nim wie. Nawet o jego oszustwach Smile

Ale opowiadamia mesmerysty podobają mu się i dzieci też je lubią.
Cookie jest bardzo miła. Martwi się o źrebaczka, a Adam i Candy poważnie traktują jej słowa. Często dzieci bywają wyśmiewane za takie teksty ... i zmieniają się ... a tutaj - uspokojenie i rzeczowe rozwianie dziecięcych obaw. Piękny fragment.
Całość jak zwykle dopracowana i opracowana dokładnie, ozdobiona pięknymi, poetycznymi opisami i pełnymi humoru rozmowami..

Mada

Ewelina

No właśnie, ja "obstawiałam" wszystkie cztery z "Hamleta" "Otella" słabo znam ...

Gość

Mada, jestem pod wrażeniem, gratuluje Very Happy

Przepraszam, nie wstawiłam już wczoraj przypisów... Muszę powiedzieć, że jestem nieco zaskoczona, ja sama odbierałam ten fragment jako mocno odrealniony i mało poważny Rolling Eyes

ADA

Gość

Ewelina

Aga

Senszen przeczytałam, jutro skomentuję Very Happy

Aga

Gość

Aga

Senszen czy słowem napisałam, że mnie się nie podoba ten Twój leniwy klimat? Nie walcz z weną i naturą. Tak widać być musi. Rolling Eyes

Mnie się podoba. Jak czytam Twoje kawałki to się prawie bujam w rytm niemrawego tempa akcji. Very Happy