www.bonanza.pl

Aga

....zwłaszcza np.: z saloonową dziewką Laughing

albo dwiema...

Gość

Może to tylko skryte pragnienia?

Aga

moje jako czytelnika czy pastora....

Gość

myślałam o pastorze Very Happy

Ty mi swoje oczekiwania możesz napisać Very Happy

Gość

Nie mogłam się powstrzymać, Aga kiedyś miała taki szalony pomysł Very Happy

***

Był wczesny, jasny poranek, w powietrzu wisiał jeszcze zapach rozkwitłych nocą kwiatów. Na długich wąsach bluszczu oplatających drewnianą poręcz błyszczały krople rosy. Widoczne było w nich odwrócone odbicie świata, w szaro-zielonych barwach.

Marie Cartwright stała na ganku, składała już po raz kolejny kraciastą chustkę, którą Naughty zostawiła poprzedniego dnia na oparciu ławki. Strzepnęła szmatkę raz jeszcze i raz jeszcze zaczęła ją składać.

- Pani Cartwright, czy może pani poprosić w końcu męża? – poirytował się pastor. – Muszę z nim omówić sprawę wysokości składek…
- Pastorze, z tego co wiem, opłaciliśmy już składki w tym roku. W wysokości ustalonej przez Radę w zeszłym roku. – spokojnie przerwała mu Marie.
- Pani Cartwright, to są poważne sprawy… raczy pani poprosić męża? – zażądał pastor.
- Mój mąż się śpieszy, wątpię, czy będzie miał czas, by rozmawiać o wysokości składek… Może pan porozmawiać ze mną. – zaproponowała łagodnie Marie.
- To są sprawy, jakie powinni omawiać mężczyźni… - sucho powtórzył pastor.
- Ponieważ…? – Marie dopytała się. – Czyżbym była niepełnowartościowym partnerem do rozmowy? – niewinnie zapytała.
- Cieszę się, że choć jedna osoba z tej rodziny uczęszcza na kazania. – złośliwie zauważył pastor.

Marie zagryzła wargi, czując jak ogarnia ją wściekłość.

- Proszę więc przekazać mężowi, że pilnie chce porozmawiać z nim…
- Na jaki temat? - Adam stanął na progu, wodząc lekko zaskoczonym wzrokiem od żony do pastora.
- Panie Cartwright, chciałem omówić sprawę… - zaczął pastor, zwracając się twarzą do Adama.
- Najmilszy, na pewno chcesz tak wyjść? – przerwała mu Marie, słodkim tonem. – Adamie, wyglądasz nieco niechlujnie.
- Marie? – Adama spojrzał na nią lekko zdziwiony. – Szybko spojrzał na swoje buty, jedynie lekko zakurzone. Spodnie, z tego co widział, były czyste, wyprasowane nawet. Koszula tak samo, pas czysty, połyskiwał eleganckim połyskiem skóry.
- Pani wybaczy, ale… - pastor lekko się zirytował.
- Pan wybaczy, ale przerwał pan mojej żonie. – Adam zwrócił mu uwagę głębokim głosem. – Kochana, w czym widzisz moje uchybienie? – uśmiechnął się do niej niepewnie.
- Jesteś na pewno nieuczesany mój drogi. Zaraz przyniosę szczotkę… - Marie uśmiechnęła się do niego promiennie, musnęła mu czule ramię, mijając go w drzwiach.

Adam obejrzał się za nią z uśmiechem, zaskoczony.
Marie wróciła po chwili, niosąc małą szczotkę, którą bawiła się kiedyś Naughty.

- Jestem przekonany, że się dzisiaj uczesałem, żono moja… - w oczach zabłysły mu figlarne płomyki. Marie spuściła skromnie oczy, ale w widział, że na jej twarzy błąka się tajemniczy uśmiech.
- Czy mogę… - zaczął pastor.
- Marie? – Adam spojrzał na żonę, ignorując pastora.

Marie rozpięła mu koszulę po trzeci guzik i poniosła szczotkę.

- Jak mówiłam, zawsze zapominasz się uczesać…a nosisz rozpiętą koszulę, więc… - Adam złapał jej nadgarstek. Patrzył na nią, tłumiąc śmiech.
Oczy mu błyszczały, w policzkach pojawiły się dołeczki. Kątem oka zarejestrował, że czarna postać odwróciła się i szybko opuściła ganek. Usłyszał jeszcze stukot obcasów na drewnianych deskach.

- Poszedł? – zapytała cicho.
- Poszedł. – podniósł wzrok. Pastor wsiadł już do bryczki, koń ruszył. – Marie… - zająknął się. – Co ty chciałaś mi czesać? Bo lekko się zaniepokoiłem… - puścił jej rękę i pogłaskał po policzku.
Marie przesunęła szczotkę czułym gestem po jego piersi.

- Wystarczy, Marie, wystarczy… - zatrząsnął się ze śmiechu. – Tylko…
- Po prostu chciałam zrobić coś szalonego, czego on na pewno nie pochwala. Może sobie gadać, że jestem bezwstydna, mnie to nie przeszkadza. Już i tak opowiada, że India jest nieprzyzwoita i ona się denerwuje. Teraz będzie miał lepszy temat do plotek. Mnie to nie przeszkadza. – Marie spojrzała na niego z uporem wymalowanym na twarzy. – Ale nie będzie mi prawił kazań, że jestem istotą niezdolną do…
- Powiedział Ci coś takiego? – Adam spojrzał na nią uważnie, oczy mu lekko pociemniały, głos się obniżył.
- Jestem dalej poirytowana po wczorajszym kazaniu. – wyjaśniła Marie. – I dlatego…
- „Piękna kobieta jest jak rzeka, w której toną mędrcy.”* – Adam uśmiechnął się i delikatnie ja pocałował.
- Chyba mnie nie zrozumiałeś. – stwierdziła lekko rozczarowana Marie.
- Kiedyś usłyszałem, że ” Małżeństwo z częściowych bytów tworzy jedno pełne, stawia przed dwoma pozbawionymi celu życiami zadanie i podwaja siłę każdego z nich do jego wykonania; daje dwóm wątpiącym naturom powód do życia i coś, dla czego warto żyć.”** – Adam zacytował, patrząc z uśmiechem na żonę.
- A jak to się ma do tego, co powiedziałam o pastorze? – zakpiła.
- Że pastor najwidoczniej nie wie o tym. – podsumował Adam.
- O czym? Że ostatnio z wielką ochotą przytaczasz cytaty ze swoich lektur?
- Że zawsze słucham tego, co masz do powiedzenia. – uśmiechnął się do niej znacząco i założył kapelusz. – Czy dalej jestem niechlujny, moja droga?

***

Joe przyklęknął przy potężnym leju. Szary piasek osypywał się z brzegów, połamana sosna leżała bezwładnie, przerzucona nad dziurą. Na pniu ostały się ślady ognia.

Rozejrzał się. Siłą wybuchu musiała być dosyć duża. Drzewa w promieniu kilku jardów były uszkodzone, połamane. Gdzieniegdzie leżały pojedyncze kępki trawy i połamane gałązki, luźne szyszki.

- To już drugie takie miejsce. – odezwał się Candy. – Na pewno nic tutaj nie karczowaliśmy…
- Nikt normalny kradnąc drewno, nie wyręczyłby nas jeszcze w karczowaniu. – Joe wstał i otrzepał spodnie. – Musimy się jeszcze rozejrzeć, może znajdziemy więcej śladów.
- Myślisz, że wybuch stajni rzeczywiście był przypadkowy?
- Nie wiem, ciężko powiedzieć. Na pewno mieliśmy nitroglicerynę… - Joe zastanowił się.
- Dwa litry. Nic więcej… nie jestem przekonany, czy to by wystarczyło do wysadzenia całej stodoły. – Candy roztarł w palcach trochę szarego pyłu. – Zresztą, tutaj nie używali nitrogliceryny…
- A wtedy? Dałbyś radę jeszcze poznać?
- Joe… - Candy spojrzał na niego z lekkim uśmiechem. – Nie tylko wtedy nie patrzyłem… bo nie miałem do tego głowy… ale też i by się nie dało nic poznać, deszcz wszystko zmył. Teraz tym bardziej.

Stali przez chwilę, oceniając szkody.

- A może czegoś szukają? – niepewnie zapytał Joe
- Jest jeszcze możliwość, że chodzą po lesie i co milę coś wysadzają. – uprzejmie podpowiedział Griff. – Gdzieś mile dalej, nad rzeką, jest kolejny…
- Pa będzie wściekły… - mruknął Joe.
- Adam będzie wściekły. – dorzucił Griff.
- A ktokolwiek będzie zadowolony? – zdziwił się Candy. – Szukajmy dalej, może coś się rozjaśni.

* Seneka Młodszy
** Mark Twain, list do Olivii Langdon, 8 września 1869

zorina13

Adamowi i jego żonie udało się zdenerwować pastora.

Ewelina

ADA

Aga

Gość

Zorino

Aga

Senszen mnie kojarzy się ....ten ludzik.... z przebieraniem nóżkami ze zniecierpliwienia. Laughing

Gość

a ja mam wrażenie, że on ma cierpienie wymalowane na emotikonce Very Happy

Aga

można się zgodzić i z tą interpretacją. Rolling Eyes

Ewelina

Zgadza się - cierpi, bo nie może doczekać się kontynuacji Very Happy

ma cierpienie na twarzy i przebiera nóżkami z niecierpliwości Very Happy

Gość

no i jest trzecia interpretacja Very Happy