www.bonanza.pl

Gość

z lekkim poślizgiem...

************************8

Kiedy skończyły pić kawę, podziękowała uprzejmie pani Cartwright. Przy stole nikogo nie było – co więcej, osoba najbardziej ją interesująca już dawno poszła. Najpewniej by umknąć przed swoją żoną, która w niezwykle natarczywy sposób narzucała mu swoją obecność. Genevive z pobłażaniem spojrzała w stronę kuchni, skąd dochodził cichy szmer rozmowy. India Canaday nie była dla niej żadnym zagrożeniem, żadną przeszkodą. Blada, z kiepską figurą, nie umiała się nawet porządnie ubrać. Candy nie zwracał na nią większej uwagi. Uśmiech na jego twarzy na pewno był wywołany wizją przyszłości, w której jej już nie będzie.

Westchnęła delikatnie, poprawiła luźny lok opadający na jej ramię i wyszła na ganek. Rozczarowana stwierdziła, że Candy’ego w dalszym ciągu nigdzie nie ma. Może i nie czuł się swobodnie w tym towarzystwie? Może wolał z nią porozmawiać w bardziej ustronnym miejscu?

Rozejrzała się. Przed kurnikiem siedział ten chłopak, Griff, pochylony nad dzieckiem. Z lekkim wstrętem obejrzała podłoże pod swoimi stopami, zgarnęła energicznie poły sukni i przeszła te kilka kroków. Musiała mu przekazać kilka słów do wysłania. Najlepiej telegramem.

*************************

- Bardzo ładne, ale co to w zasadzie jest? – Griff usiadł swobodnie na ziemi i odłożył na bok swoją strzelbę. Cookie spojrzała na niego spod grzywki i obdarzyła prawdziwie promiennym uśmiechem.
- Domek. Nie widać?

Uśmiechnął się do niej.

- Wiedziałem, ze to domek, droczyłem się z Tobą. Te czerwone płatki to pewnie dywanik w…?
- To nie dywanik. To ogródek.
- Pokaż… - obrócił głowę i udał, ze patrzy z innej perspektywy. – Rzeczywiście, ogródek. Jak mogłem być taką gapą?
- Ogródek nie może być czerwony?
- Może, oczywiście, że może. Powiedz mi lepiej, co jeszcze tutaj masz. Te małe szyszki to?
- Szyszki, te małe, to drzwi. Te duże, to drzewka. A tutaj – pokazała zieloną gałązkę sosny – tutaj jest salonik.
- Piękny domek. Ale ty niestety, masz całkowicie czarne rączki. Mama na pewno nie będzie zadowolona.
- Umyję. – rzuciła, dokładając jeszcze kolorowych płatków żółtych astrów do abstrakcyjnego całokształtu.

Griff stłumił śmiech.

- Milutka jesteś, wiesz? – potargał jej grzywkę, wzbudzając jej cichy śmiech.
- Jesteś tutaj kimś w rodzaju posłańca? – usłyszał nad sobą niechętny głos. Podniósł głowę i spojrzał na dziewczynę w zbyt strojnej, jasnej sukience. Cookie też na nią spojrzała, zaciekawiona.
- Nie, nie jestem posłańcem.
- Szukam kogoś, kto by mógł pojechać do miasta i wysłać telegram. – spojrzała na niego pytająco.

Westchnął w duchu.

- A to nie może zaczekać? Po południu będziemy jechali odebrać zamówione nasiona.

Zmarszczyła nos i jakby się wzdęła.

- Nie, to nie może zaczekać. To pilne. Od tego zależy… wszystko! – zakończyła dramatycznie.
- Mogę pojechać, ale za jakiś czas.
- Przecież nic nie robisz. – zauważyła z potępieniem. – A to jest ważne
- Czekam. Pojadę do miasta gdzieś za godzinę. W porządku? I tak nie otrzymasz odpowiedzi od razu.

Westchnęła. I odrzuciła w tył głowę.

- W porządku. – afektowanym gestem sięgnęła ręką za stanik sukni.
- Nie masz kieszeni?

Spojrzała na niego wzrokiem płonącym oburzeniem i spoliczkowała go.

- Jak śmiesz! Ty… profanie!
- Nie bij go! – Cookie zerwała się na równie nogi i fuknęła na nią spod długiej grzywki. Pociągnęła mocno za najniższą falbanę sukni. – Nie bij go!

Genevive z przerażeniem spojrzała, że dziecko nie tylko przybrudziło jej nową, piękną suknię, to jeszcze porwało falbanę.

- Wstrętne dziecko! – krzyknęła, wyrywając z rączek spódnicę.
- Nie krzycz na nią. – Griff zaprotestował, biorąc Cookie na ręce. Na wszelki wypadek, żeby jej nie skrzywdziła.
- Nie wiecie jak traktować damy! Kobiety należy traktować z szacunkiem!
- W tym towarzystwie, jedyną kobietę i damę to ja trzymam na ręku.
- Nie wyślesz tej wiadomości!
- Ależ proszę, ja tam nie ma nic przeciwko.

Odwrócił się na pięcie, podniósł swoją broń i odszedł kilka kroków.

- Wiesz co Cookie, jesteś bardzo dzielna. Ale nie rób tak więcej, bo ktoś ci zrobi krzywdę.
- Lubię Cię. A tata nigdy nie pozwala robić krzywdy komuś, kogo lubi.

**********************

Odetchnęła głęboko, starając się uspokoić. Otaczali ją sami dziwacy i dzicy… Ale musiała wziąć sprawę we własne ręce. Musiała wysłać ten telegram.

Ze stajni wyszedł jeden z kowbojów, ubrany w kraciastą, zieloną koszulę. Buty miał może średnio czyste… Ale tonący brzytwy się chwyta. Poprawiła szybko fryzurę, przywołała na twarz najmilszy swój uśmiech i podeszła do niego.
- Przepraszam… - zatrzepotała rzęsami. – Mam problem…
- Tak słoneczko? – spojrzał na nią osłupiały. – Jak mogę ci pomóc?
- Potrzebuję wysłać telegram…

**********************

Miał potwornego kaca. Głowę rozsadzał mu ból, w ustach czuł niesmak, świat dookoła niego wirował. Kiedy zimna woda nie pomogła, poszedł do stajni, gdzie chował zapasową butelczynę whisky. Upił kilka łyków i od razu poczuł się lepiej. Nawet stukanie kopyt końskich już go tak nie irytowało.

Wyszedł, naciągając mocniej kapelusz na czoło, kiedy nagle usłyszał słodki głosik dziewczęcy. Wysoki, dźwięczny… Żadna nie miała takiego głosiku. India miała głos raczej niższy, matowy, Marie bardziej melodyjny.
Ostrożnie uchylił ronda kapelusza i pomyślał, że właśnie na ziemię zstąpił anioł. W białej sukni, ze złotymi włosami… I długimi rzęsami.
- Przepraszam… - zatrzepotała tymi cudownymi rzęsami. – Mam problem…
I w tym momencie pomyślał, że uchyli jej nieba.
Agnes, do której wzdychał tyle czasu była tylko namiastką tej cudownej, łagodnej istoty. Nie wartą nawet wspomnienia.

Aga

Senszen poślizg wybaczam, skomentuję jutro, ale chyba wypisuję się z fanklubu Genevive Laughing

zołza jedna Mad

Ewelina

Oj! Genevieve nie lubi dzieci. Nawet jeśli ich ojcem jest Candy ... Jednak zdobyła adoratora ... Zdaje sie, że ten, który kilkanaście razy oświadczał się pewnej pannie uznał ją za anioła Very Happy

Jutro skomentuję obszerniej Very Happy

Szkoda, że kiepsko wypadła przed Griffem. Teraz chyba nie ma zbyt wiele szans u niego.

Mada

Gość

ADA

Senszen

Aga

zorina13

No cóż ,wygląda na to ,że John znalazł nowy obiekt westchnień.
Ta pannica od początku mnie mocno irytuję ..

Camila

Tej dziewczynie na prawdę miesza się rzeczywistość z jej wybujałymi marzeniami.
Ten telegram chyba nie do Candego.

Ewelina

Gość

ADA

Gość

***********************

Leżał już w łóżku i zaczynał powoli przysypiać, otulony przyjemną miękkością kołdry. Było ciemno, przez uchylone okno napływało powietrze przesycone zapachem nagrzanych w ciągu dnia sosen i lawendy rosnącej pod oknem. Deski lekko zatrzeszczały i obok niego położyła się India. Pachniała mydłem, rumiankiem i delikatnie - wanilią. Uśmiechnął się pod nosem nic nie mówiąc, nie poruszając się nawet. India lekko się kręciła, łózko trzeszczało. W końcu, chyba trochę tym poirytowana, zwinęła się w kłębek, ściągając sobie niżej poduszkę.

- Candy, nie śpisz jeszcze, prawda? – zapytała cicho, kładąc mu dłoń na policzku.
- Nie.

Przysunęła się nieco bliżej.

- Możemy trochę porozmawiać?
- Tak.
- Przeszkadza Ci, że trochę się kręcę?
- Nie.

Usiadła na łóżku, przetrzepała swoją poduszkę i ułożyła się raz jeszcze. Przekręcił się na bok, czuł, że leży teraz zwrócony do niej twarzą. Wieczorem myła włosy, gdyby leżała zwrócona do niego plecami zapach rumianku byłby silniejszy.

- Polubiłeś nowych gości?- zapytała niepewnie, po dłuższej chwili milczenia.
- Nie.

Zawahała się na moment.

- Nie myślisz… Nie masz wrażenia, że przyjechali do Ponderosy mając jakiś problem… Tylko teraz mają nadzieję, że problem sam się rozwiąże, zniknie? Bez ich udziału?
- Tak.
- Masz zamiar na wszystkie moje pytania odpowiadać „tak” i „nie”, naprzemiennie?

Zdusił śmiech i odpowiedział najpoważniej jak mógł.

- Nie.
- A takim razie… Może nie powinnam tego mówić… Ale zauważyłeś, że najmłodsza dziewczyna, Genevive, praktycznie nie odrywa od ciebie wzroku?
- Tak.

Wydała z siebie jakiś dziwny odgłos – ni to kaszlnięcie, ni to śmiech.

- A mam powody, żeby się tym przejmować?
- Nie.

Przytuliła się do niego w końcu i pocałowała poniżej ucha.

- To było niemądre pytanie?
- Tak.

I on ją przytulił, czując jak drżą jej ramiona – miał szczerą nadzieję, że ze śmiechu. Czekał na kolejne pytania, mając nadzieję, że India nie przejęła się zbytnio takim drobiazgiem. Dziewczyna była młoda, coś sobie ubzdurała – i pewnie jej to szybko przejdzie.

- Dalej podobam Ci się tak samo?

Niepewność brzmiąca w jej głosie była wzruszająca i zupełnie niepotrzebna. Nawet nie starał się już opanować uśmiechu, który w nim wzbierał.

- Nie.
- Mniej?
- Nie.
- Bardziej?
- Tak.
- Lubię z tobą rozmawiać. – szepnęła mu do ucha.

Poprawił mu się humor. A kiedy pomyślał, że jutro rano zje śniadanie ze swoją uśmiechniętą żoną i zaspaną, roześmianą córeczką – poczuł się bardzo szczęśliwy.

***********************

Adam stał przed lustrem, zapinając ostatnie guziki czarnej koszuli. Zapiął się pod szyję i spojrzał niepewnie w lustro. Było mu nieco niewygodnie. Marie stojąca za nim podchwyciła to spojrzenie i sama rozpięła mu dwa górne guziki. Wzięła też szczotkę i przesunęła nią po rękawach koszuli, zbierając wszelkie możliwe paproszki. Spojrzał na nią, uśmiechnął się powściągliwie i delikatnie złapał ją za podbródek, by spojrzeć jej w oczy.

- Czy Ty jesteś zdenerwowana?
- Spotkaniem z Twoją byłą narzeczoną? Skądże… - Zrobiła krok w tył i obejrzała go dokładnie.
- A właściwie… Co robisz?
- Sprawdzam, czy wyglądasz na szczęśliwego i zadbanego męża. Mojego męża. – podkreśliła.
- Jestem szczęśliwy, bo jestem Twoim mężem. – uśmiechnął się do niej szerzej, w jego policzkach pojawiły się dołeczki.

Zaczerwieniła się, ale dalej oglądała go uważnie. Poddał się więc, przesunął pod okno i stanął w lekkim rozkroku, nonszalancko opierając się o parapet.

- I jak? – zapytał, podnosząc lekko brew.
- Mnie się podoba… - przyznała, analizując dokładnie każdy szczegół – od czarnych włosów, w których prześwitywały dopiero pierwsze srebrne włosy, przez czarną koszulę, spodnie i sznureczek opasujący jego prawe udo. I złotą obrączkę na serdecznym palcu.
- To chyba najważniejsze. Czy wyglądam w takim razie na szczęśliwego małżonka i ojca dwójki dzieci?
- Nie. Wyglądasz jak kawaler.

Podszedł do niej, spojrzał jej głęboko w oczy i pocałował delikatnie.

- A teraz? – zapytał cichym, głębokim barytonem.
- Mnie przekonałeś. Ale na innych masz tego nie próbować.
- O niczym innym nie marzę.
- O próbowaniu? – Marie osłupiała i wstrzymała oddech.
- o NIEpróbowaniu. – uściślił i skierował się do wyjścia, w drzwiach posyłając jej uwodzicielski uśmiech.

Marie została sama w pokoju, starając się opanować oddech, Była strasznie zdenerwowana… Chociaż zachowanie Adama wyraźnie wskazywało, ze nie ma powodów do zazdrości…niepokoju. Zresztą, kto wie? Może ta śliczna Laura z opowieści miastowych kumoszek jest już matroną w średnim wieku… I ma piegi. Albo plamy wątrobowe.

Zbeształa się surowo za takie myśli wobec bliźniego i obejrzała samą siebie w wysokim lustrze. Nie chciała się zbytnio stroić… A jasna sukienka ozdobiona drukowanymi zielonymi listkami bluszczu była ładna, ozdobiona tylko koronką przy rękawach. Policzyła do dziesięciu i wyszła z sypialni. Naughty już była gotowa, dyskutowała żywo z Mauricem. Pernell pomagał ojcu przy koniach.

Pomyślała, że ma piękną rodzinę. I poczuła się bardzo szczęśliwa.

zorina13

Ładne ,pełne ciepła sceny.

Camila

Śliczną ma rodzinkę Adam.
Tylko po, co on się tak stroił przed tym spotkaniem z Laurą, ona tego nie warta jest.

Mada