www.bonanza.pl

Gość

ADA

Aga

Kola

Gość

Aga, ciekawa jestem, czy będziesz rzucała monetą Very Happy

**********************

Mężczyzna ściągnął z głowy zakurzony kapelusz, przeczesał dłonią lekko posiwiałe włosy i najciszej jak umiał otworzył tylne drzwi. W sieni było cicho, pusto. Otworzył sobie drzwi spiżarni i rozejrzała się po półkach. Oczy mu się uśmiechnęły na widok placka. Wziął do ręki blaszkę i przeszedł do kuchni.
Zatrzymał się na progu i zamrugał kilka razy powiekami.

- Alice, dlaczego nie śpisz? – zapytał słabo.

Alice spojrzała na niego trochę podejrzliwie ale wstała od stołu i wyjęła z szafki dwa talerze i dwie szklanki.

- W sumie, też bym chętnie coś zjadła. – przyznała spokojnie.
- Dlaczego nie śpisz kochanie? – ponownie zapytał Joe, siadając przy kuchennym stole.
- Obudził mnie ból głowy, zauważyłam, że łóżko jest puste… i jakoś już nie mogłam zasnąć. – spojrzała na niego z lekkim wyrzutem.
- Nie chciałem cię budzić…
- A dlaczego wieczorem nie powiedziałeś, że gdzieś wychodzisz? I gdzie ty w ogóle wychodzisz? Wróciliście ledwie wczoraj, zmęczenie, zdenerwowani…
- Dalej go szukamy. – wtrącił Joe.
- A musicie to robić po nocy? – z żalem w głosie zapytała Alice. – Nocą macie odpoczywać… Albo rozmawiać z żonami. – zaczerwieniła się lekko.

Joe uśmiechnął się szeroko.

- Chętnie porozmawiam z żoną. Zwłaszcza swoją.
- A dlaczego jeździcie nocą? – wróciła do tematu.
- Candy twierdzi, że nocą jest mu łatwiej wypatrzeć ślady. Albo woli w dzień zajmować się czymś innym.
- Rozmową z żoną… - bąknęła Alice. – naprawami w domu…
- Jutro nigdzie nie idziemy. Nic nie robimy… - Joe złapał ja za dłoń. – Zajmę się wszystkim. Mogę nawet w końcu wyheblować stół w kuchni. – przeciągnął palcami po śladach zostawionych na rancie mebla przez pierwsze zęby bliźniaków.
- Ząbkowali tylko, zostaw to, to urocze. – Alice uśmiechnęła się prosząco.
- Jak sobie życzysz. – Joe ziewnął szeroko.
- Chyba zrezygnujemy z placka i zdrzemniemy się jeszcze ze dwie godziny. – Alice zauważyła trzeźwo i potargała mężowi włosy.
- Co sobie tylko życzysz. – sennie zgodził się Joe wstając od stołu.

******************

India siedziała na różowym kocu, trzymając na podołku mały talerzyk z plasterkami jabłka. Cookie chodziła wesoło, dookoła niej, oddalając się od matki na dwie, najwyżej cztery stopy. Ale nigdy nie dalej niż sięgały brzegi koca, wyraźnie odcinającego się od zielonkawo- żółtej trawy. W rączce trzymała kawałek jabłka, ale bardziej zainteresowana była światem rozciągającym się poza różowymi granicami. Szczególnie interesował ja bluszcz mieniący się czerwienią, karminem i ciemną zielenią, szeroko rozrosły na szarej ścianie domku. Jednocześnie jej uwagę przykuwały małe żółte astry wyrastające z trawy przy brzegach jej bezpiecznego, różowego świata.

Candy siedział niedaleko, naprawiając stylisko łopaty. Zerkał co pewien czas na Indię. Wyglądała na zmęczoną, dalej miała sińce pod oczami i schudła nawet. Ostatnio łatwo się męczyła.

Ale śmiała się wesoło. Delikatny, ciepły wiatr rozwiewał długie wstążki na których zawiesiła błyszczący wisiorek, jej krótkie włosy, które co chwila odgarniała z twarzy.

Candy uśmiechnął się rozbawiony. Już nawet się przyzwyczaił do zmiany w jej wyglądzie. Najbardziej niepocieszona była ich córeczka, która uwielbiała się bawić warkoczem matki. W związku z tym, India zawsze starała się mieć przy sobie coś powiewnego, długiego, żeby zrekompensować dziewczynce utratę jej ulubionej zabawki.

Nie było w tym dniu pozornie nic szczególnego. India bawiła się z July, jak każdego dnia. On miał zamiar jeszcze dzisiaj oczyścić dno sadzawki, którego to zajęcia nie cierpiał. W oddali słychać było stukanie dzięcioła, szum drzew nad ich głowami. Po niebieskim niebie przepływały białe strzępy chmur. Tego dnia nawet pajęczyna rozpostarta między palikami balustrady była ładna; delikatna, przejrzysta, misternie upleciona, ozdobiona pojedynczymi, błyszczącymi kropelkami wody.

************************

Annie Nightingale siedziała na ganku Ponderosy i pochylała się pilnie nad swoją robótką. Ben Cartwright był na tyle uprzejmy, że pozwolił jej zostać kilka dni. Zastanawiała się intensywnie nad swoim życiem, przyszłością. Od roku, od kiedy poznała Marcusa, przyszłość nie kryła się przed nią; wszystko było jasne i proste. Miała mieć swój własny, mały, szary domek z żółtymi zasłonkami. Kochającego męża u boku, maleństwo w ramionach.

Żal chwycił ją za gardło i poczuła łzy pod powiekami. Zamrugała szybko, ale nie mogła już przestać.

Wpatrywał się w nią z taką intensywnością, prawił jej komplementy, porównywał ją do blasku słońca. Ufała mu bezgranicznie, wierząc, że będzie z nim bezpieczna.

Teraz jej przyszłość była ponura, niepewna. Nie miała pojęcia, co ma ze sobą zrobić. Za kilka dni, o ile Rada Szkoły na to pozwoli, wróci do pracy. A potem?

Wpatrzyła się uważnie w delikatny haft na batystowej chusteczce. To miała być część jej wyprawy ślubnej.

- Rzadko kto ma szczęście widzieć przed sobą jasną drogę promyczku słoneczny.

Drgnęła i spojrzała okrągłymi oczyma na niepozornego mężczyznę.

- My się chyba nie znamy? - zapytała niepewnie.
- Maurice Schwartz. – Skłonił się uprzejmie mężczyzna. – Chciałem jedynie powiedzieć, że niewiele osób widzi przed sobą jasną przyszłość.
- Ale…- zająknęła się.
- Założyłem, że w świetle ostatnich wydarzeń, czujesz się niepewnie, słoneczna istotko. Straciłaś swój bezpieczny świat – a takie gwałtowne zetknięcie z rzeczywistością bywa bolesne.

Annie zarumieniła się mocno.

- Masz wyrazistą twarz. – mężczyzna wesoło zauważył. – I możesz mi tylko na słowo uwierzyć, że świat, choć brutalny, brudny i okrutny, jest na swój sposób najbardziej harmonijną, piękną rzeczą, z jaką mamy do czynienia. Nawet jeżeli przyszłość wydaje się być niepewna, każdego dnia można znaleźć coś, dzięki czemu…
- Carpe diem* – zauważyła złośliwie Annie.
- Ze złośliwością ci nie jest do twarzy. – spokojnie odparł Maurice. – Mógłbym wiele ci opowiadać o czterech humorach płynących żyłami i tętnicami Matki Natury, o fluidach bijących z rozżarzonego jądra ziemi. Ale mogę też powiedzieć, że jeżeli nie widzi się sensu w przyszłości, trzeba znaleźć sens w każdym dniu.
- Spójrz dookoła siebie. Niby nic się nie dzieje. – łagodnie powiedział. – Niebo jest błękitne, trawa rośnie dookoła nas, w powietrzu unosi się piasek i kurz, bezlitośnie osiadający na skórze. Wiatr ma przyjemny ciepły zapach…
- Przepraszam, ale kim pan właściwie jest? – zapytała osłupiała dziewczyna.
- Maurice Schawrtz. Opiekuję się dziećmi pana Adama Cartwrighta.
Annie uniosła brwi w wyrazie zdumienia.
- Lubię to. – spokojnie przyznał. – Lubię kiedy się śmieją.

Zapadła chwila milczenia.

- Ciebie przeraża przyszłość, bo jej nie znasz. Mnie przeraża moja przeszłość, bo już jej nie zmienię. Dla tych dzieci jestem jedynie elementem ich teraźniejszości. O przyszłości jeszcze nie myślą, przeszłości mają zbyt niewiele. I spędzając z nimi czas, skupiam swoją myśl jedynie na dniu dzisiejszym.

Wstał nagle, ukłonił się jej uprzejmie – i poszedł.

Annie odłożyła robótkę na kolana, ręce się jej trzęsły.

Wiatr mocno dmuchnął jej ciepłym powiewem w kark, rozwiewając luźno podpięte włosy. Zdmuchnął leżący na stoliku bieżnik, który upadł na puste krzesło z wytartym czerwonym siedziskiem.

*chwytaj dzień

ADA

Prześliczny fragment

przeczytałam jednym tchem. Jutro skomentuję obszerniej

Aga

Senszen nie muszę rzucać monetą, biorę Twoje, gdyż wieczorem jednakowoż przed zaśnięciem nie wytrzymałam i ...już wiem co w trawie piszczy ...tzn. u Mady Wink

Gość

to miłego czytania Very Happy

Camila

Ach ten Maurice i jego kwiecista mowa. Nic dziwnego, że Annie go w pewnej chwili nie zrozumiała.
Czyli Markus nadal gdzieś krąży

Mada

Aga

Aga

ADA

Gość

Mada