www.bonanza.pl

Gość

Aha

Już myślałam, że jakaś kombinacja trudniejsza w realizacji Smile

Aga

p.s. Czy oni znajdą w końcu Marcusa? W sumie ostatnio miał gorączkę...może leży gdzieś...a jego duszyczka...w piekiełku...

choć wolałabym, żeby jednak dosięgnęła go pięść ta i owa....

Gość

zastanawiałam się nad tym... na razie jestem przy opcji, że jednak go znajdą... Ale w tym opowiadaniu jakoś mi nie idzie trzymanie się planu.

Aga

W tym wypadku fajnie byłoby jednak trzymać się planu ....nie naciskam, ale....ten gad nie może przejść bez echa...MUSIMY przeczytać jak dosięga go ręka .....

ja nie naciskam jakby co, ledwie gdybam Wink

Gość

pierwotny plan był taki, że Marcus ucieka... tak na marginesie Very Happy

Aga

Senszen czy Marcus powinien tak łatwo się wywinąć? No nie wiem, nie wiem...

Gość

Ponieważ po drodze i tak już zmieniłam koncepcje z dziesięć razy Smile

To powiem, że chciałam napisać opowiadanie, w którym dużo rzeczy by było na opak... Dlatego Marcus miał się wywinąć.

Aga

Pisz ja w tym czasie na wszelki wypadek uspokoję się

Gość

Jakiś dzisiaj ten wieczór bogaty w opowiadania Very Happy

*********************

Jeszcze chwilę wcześniej, kobieta patrzyła na niego błyszczącymi, radosnymi oczyma. Teraz, jej oczy przygasły, na twarzy malowało się rozczarowanie. Doktor Harper zaczął się kręcić z zażenowaniem na swoim krześle.

- Pani Canaday… - zakaszlał lekko. – Rozumiem, że…
- Ale ja nie rozumiem… - stwierdziła cicho. – Twierdzi pan, że nie jestem w ciąży… Ale wcześniej mówił pan coś innego…
- Na wczesnym etapie… - doktor Harper zaczerwienił się lekko. – Mówiłem, o ile dobrze pamiętam, że nie powinna się pani do tej myśli przyzwyczajać…
- Ale nic się nie stało od tego czasu. Nic, co by mnie mogło zaniepokoić… - India patrzyła na niego ze smutkiem.

Doktor Harper poczuł, ze żołądek zaczyna go palić.

- Każdemu z nas zdarzają się pomyłki pani Canaday. – wypalił z dużą bezpośredniością. – Przepraszam, ale teraz nie mam wątpliwości i jestem przekonany, że moja diagnoza jest prawidłowa.
- A jeżeli pójdę do innego lekarza? – zapytała bez nadziei.
- Proszę bardzo. Powie to samo. – lekarz wstał i zaraz potem znowu usiadł, czując, że dał się ponieść. Odetchnął głębiej. – Jest mi bardzo przykro, że wprowadziłem panią w błąd.
- Jest panu przykro, że pan zrobił błąd. – zauważyła kobieta nieprzyjemnym tonem.
- To też. – przyznał szczerze lekarz. – W tej chwili jednak, bardziej mnie niepokoją dolegliwości, na jakie się pani skarży.

Nie zareagowała, patrzyła na dłonie, splecione na podołku. W mocno ściśniętych rękach trzymała białe, delikatne rękawiczki.

- Pan wybaczy, ale chyba wolę zwrócić się do doktora Martina. – odparła cicho, po dłuższej chwili.

Lekarz powstrzymał zniecierpliwienie. Miała prawo nie mieć już do niego zaufania.

- Doktor Martin wraca dopiero za parę tygodni. Do tego czasu…- umilkł, zastanawiając się, jak to powiedzieć. – Chciałbym się po prostu upewnić, że mogę pani pozwolić na czekanie.

Spojrzała na niego z niedowierzaniem.

- Po prostu głowa mnie boli. – stwierdziła rozbawiona. – To nie jest stan zagrażający życiu…

Otworzył usta, zamknął je. Przegryzł policzek w zakłopotaniu.

- Bóle głowy może i nie, ale uporczywe mdłości, osłabienie, zawroty głowy… - zawahał się. – Nie ma sensu czekać, aż takie dolegliwości miną samoistnie. – łagodnie dokończył.

Patrzył na nią, czekając na reakcję. Wyglądała na wybitą z równowagi, skołowaną. Do tego podkrążone oczy, lodowata ręka, jaką mu podała przy badaniu…

************************

Candy oglądał właśnie dokładnie pień małej sosenki. Była lekko ułamana, wygięta, o chropowatą korę zaczepiło się kilka maleńkich strzępów kolorowego materiału. Najciszej jak umiał przeszedł kilka kolejnych kroków, rozglądając się uważnie dookoła. Był zdeterminowany, od paru dni trafiał jedynie na stare ślady, dopiero dzisiaj zauważył coś konkretnego.
Co dziwne, miał wrażenie, że tropi jakieś dzikie zwierzę, nie człowieka. Nie wiedział, czy wrażenie to było spowodowane tym, jak dobrze człowiek radził sobie w lesie… czy po prostu uważał go za gada, którego nie można nazwać człowiekiem.

Zły był tylko, że zajmuje mu to tyle czasu.
Zatrzymał się w pół kroku. Doszedł do strumyka, na wilgotnej ziemi, mokrej trawie, znajdowało się mnóstwo bardzo widocznych śladów. Zbyt widocznych.

Candy wyjął broń i rozejrzał się dookoła, nasłuchując. Cisza. Ptaki śpiewały, drzewa szumiały, słyszał tylko swój oddech.
W ostatniej chwili odwrócił się i złapał Marcusa za rękę i wytrącił mu nóż z dłoni.

- Ty masz broń. – wysyczał mężczyzna.
- Ale jej nie użyję. – Candy odrzucił w bok swojego kolta, nóż kopnął w stronę strumyka.

Marcus rzucił się na niego wściekle.

********************

- Więc stawiał czynny opór? – Coy spojrzał podejrzliwie na Candy’ego.
- Nie inaczej. – Candy uśmiechnął się radośnie, pocierając sobie szczękę. Na policzku miał paskudne otarcie, na skroni widniał siniak, rozcięta warga już lekko puchła.
- I dlatego ma sińce na nadgarstkach, dokładnie jak twoja żona? – Coy zapytał sarkastycznie.
- Młody, nie przesadzaj. – Candy przestał się uśmiechać. – Biliśmy się, schwycił nóż, wykręciłem mu rękę. Przywiozłem człowieka żywego, czego więcej chcesz?

Coy prychnął z wyższością.

- A dlaczego ma ścięte włosy? – Coy rozparł się wygodniej na twardym krześle.
- Bo uciekając wpadł w kępę ostów… - Candy uśmiechnął się niewinnie. – To był z mojej strony akt miłosierdzia… Pomogłem mu je wyjąć, a jak się okazało, jedynym na to sposobem jest ścięcie włosów.
- Nie byłeś zbyt delikatny. – mruknął pod nosem Coy.
- A czemu bym miał być? – W oczach Candy’ego zamigotał złośliwy błysk. Wstał z lekkim trudem, chwytając się za żebra.
- Chyba mogę już was zostawić w spokoju. Do widzenia szeryfie. – kiwnął mu kapeluszem i wyszedł.

*******************

Candy rozejrzał się z szerokim uśmiechem po miasteczku. Wprawdzie rozcięta warga niemiłosiernie go denerwowała, bolały obite żebra; ale humor miał wyśmienity.

Ludzie chodzili po ulicy, zajęci swoimi sprawami. Wszystko wyglądało jak bajka; kwiaty na rabatkach przed domami, powiewające kolorowe firanki, otwarte białe okiennice. Kobiety w kolorowych sukniach, miło uśmiechnięte, poruszające się z wdziękiem. Mężczyźni, uprzejmie uchylający kapeluszy.
I znajoma bryczka przed gabinetem doktora Harpera. Przeszedł ulicę i podszedł bliżej. Podniósł brwi. Od kilku dni India nie wyglądała najlepiej i przekonywał ją, że powinna się wybrać do miasta. Chociaż proponował jej nawet, że może przywieźć lekarza do niej…

Poszedł po swojego konia, wrócił i spokojnie przywiązał go z tyłu pojazdu.
Nie czekał długo. India wyszła gdzieś po kwadransie.

- W dalszym ciągu, zawsze umiesz mnie znaleźć? – zapytała drżącym głosem, jak tylko go zauważyła. Usiłowała zażartować, ale głos miała bezbarwny.
- Widać to jest umiejętność, która z czasem nie zanika. – odpowiedział, patrząc na nią uważnie. – Możemy wracać do domu?

Kiwnęła głową. Pomógł jej wsiąść.

- Robisz to tak delikatnie, jakbym była z porcelany. – zauważyła cicho.

Wskoczył na kozła.

- Obrażasz mnie. – spróbował się do niej uśmiechnąć. Nic nie musiała mówić, wiedział, że coś jest nie tak. – Nigdy nie widziałem powodu, żeby się przejmować stłuczoną filiżanką.

ADA

Senszen

Gość

Sama nie jestem pewna co będzie w kolejnym odcinku... Ale może nie będzie aż tak źle Smile

ADA, dziękuję za miły komentarz Smile

zorina13

Biedna India ,ciekawe co jej jest.

Camila

Marcus złapany, to jeden kłopot z głowy.
Tylko co teraz z Indią się dzieje

Mada

Gość

nie będę nikogo eliminowała... Takie podchody by były już nudne, zwłaszcza, że to już kolejny raz Rolling Eyes