www.bonanza.pl

[Mada]

[ADA]

[Gość]

Bardzo wam dziękuję za długie, ciekawe i miłe komentarze

[Ewelina]

[Camila]

Jeśli Naughty ciągle jest na terenie Ponderosy to są całkiem duże szanse na szybkie jej odnalezienie. Ciekawe jak dalej sobie będzie radzić?
Maurice'em nie jest chyba za dobrze skoro chcą przybycia pastora, ale może jednak nie będzie z nim tak źle.

[Aga]

Senszen nie musisz pisać długich kawałków żeby mnie oczarować Mam nadzieję, że uda mi się napisać wieczorem więcej.

[Aga]

[Gość]

Aga bardzo dziękuje za sympatyczny komentarz Jak zawsze bardzo mi miło, ze dalej się wam podoba

[Aga]

Podoba, podoba...

[Gość]

Udało się nico dłużej tym razem... mam nadzieję, ze wam się spodoba Pisało się ciężko, bohaterowie nie chcą współpracować z weną


***

India siedziała w fotelu bujanym, trzymając na kolanach Cookie. Dziewczynka mało uważnie przeglądała album ze zdjęciami, z książki rozbrzmiewała prosta, lekko starta melodia pozytywki. W końcu nastąpił jeden, lekko rozedrgany dźwięk – i muzyka ustała. W nastałej ciszy wyraźniej słychać było ciche tykanie zegara, brzęczenie pojedynczych owadów latających nad miską z owocami. W całej tej leniwej, spokojnej pozornie harmonii dźwięków słyszało się fałszywą nutę. W drobnych, otaczających ja dźwiękach – słyszała narastającą, przerażająca ją ciszę.
India zacisnęła mocniej zęby, połknęła wzbierające niej łzy i pogłaskała Cookie po gładkiej grzywce. Czuła się nieswojo. Wszystko było tu jakby obce, nawet cisza. Wolałaby być teraz w swoim własnym domu, gdzie mimo wszystko – do tej pory – czuła się bezpiecznie. Ale wolała też nie zostawiać Marie samej w pustym domu.
- Cookie, już dosyć zabawy, powinnaś już dawno leżeć w łóżku – powiedziała, siląc się na spokojny ton.
- Ale jest już jasno – dziewczynka wzniosła na nią lekko zaspane oczy. – I tutaj nie ma mojego łóżeczka. W kolorze łóżeczkowym.
- Kochanie… jestem pewna, że tutaj łóżko jest tak samo wygodne jak i Twoje. Ma tylko inny odcień łóżeczkowego.
- Ono jest białe mamo – sprostowała poważnie Cookie. – A moje jest łóżeczkowe. Czemu ten pan krzyczał coś o czarownicach? Jestem czarownicą?
India odetchnął przez nos.
- Nie jesteś czarownicą, a łóżeczko na pewno jest wygodne – łagodnie dopowiedziała India i delikatnie odgarnęła córce kosmyki spadające na oczy.
- Ale moje zrobił tata. I jest najlepsze – Cookie uparcie powtórzyła. – A może jestem? Taką małą? To by było ciekawe, prawda?
- Cookie – jęknęła India. – Ale to łóżeczko jest zrobione przez pana Adama, jestem pewna, ze umie zrobić on równie wygodne łózko co twój tata. I gdybyś była czarownica, to bym o tym wiedziała.
Cookie spuściła oczy i zaczęła szarpać uszy królikowi.
- Moje jest wygodne – szepnęła. – Zrobisz mojemu królikowi buty? – zapytała niepewnie, zmieniając gwałtownie temat.
- Mogę spróbować… a do czego mu buty? – zaryzykowała pytanie India.
- Żeby mógł je zdjąć, kiedy idzie spać – dziewczynka uśmiechnęła się do niej szerokim uśmiechem. Oczy jej się zrobiły jaśniejsze, bardziej błękitne, blade do tej pory policzki zaróżowiły się.
- Porozmawiamy w takim razie jutro – India pocałowała córkę w czubek głowy. Dziewczynka objęła ją w talii, wtuliła buzię w obejmujące ją ramiona.

Wtedy rozbrzmiał zegar – wybijając wyraźnie kolejne godziny. India drgnęła, spojrzała zmęczona na porcelanową, malowaną w niebieskie kwiaty tarczę. Wciąż było wcześnie, dopiero zaczynał się dzień. Kiedy pogłos ostatniego gongu przebrzmiał, dało się usłyszeć rżenie koni i gwar męskich głosów. Na szczycie schodów pojawiła się rozpromieniona Marie i zbiegła lekko po stopniach.
- To na pewno Adam – szepnęła roześmianym głosem. – Na pewno ją znalazł.
Wyciągnęła rękę do gałki drzwi, India przytuliła do siebie mocniej dziecko, z niepokojem patrząc na Marie.

***

Peggy wyglądała niespokojnie przez barierkę. Na dole, przy małym stoliku przy palenisku, stali mężczyźni. Różni – wysocy, niscy, krępi i szczupli. Pracownicy rancza. Niewiele mówili, Ben Cartwright rzucał jedynie krótkie, treściwe polecenia.
W niebieskim fotelu, odwrócony do niej bokiem, siedział Adam Cartwright. Barki miał pochylone, głowę opuszczoną. Włosy spadały mu w lekkim nieładzie na wysokie czoło. Dłonie miał kurczowo zaciśnięte na jabłku, które wziął z misy stojącej na stole.
Peggy mocniej przycisnęła się do drewnianej tralki. Bardzo mu współczuła… Nigdy jeszcze nie widziała go tak wstrząśniętego i wyprowadzonego z równowagi… Zapamiętała go jako najmilszego dorosłego, z jakim miała okazję rozmawiać. Zawsze był dla niej uprzejmy, słuchał jej bajek, pomagał pleść uzdę dla kucyka…
Ben pochylił się nad Adamem i spojrzał mu w oczy, pieszczotliwym ruchem położył mu dłonie na uszach. Szepnął coś i Adam podniósł na niego oczy. Kiwnął głową i wstał – z każdym ruchem nabierając coraz więcej energii.
Margaret poczuła jak dławi ją w gardle. Ale była pewna, ze teraz już wszystko będzie w porządku.
Salon po chwil opustoszał. Pozostał jedynie żarzące się drewno w palenisku i wymiętoszone jabłko na stoliku – pomięty, skruszały listek próbował jeszcze powiewać w ciepłych podmuchach powietrza, powgniatana skórka chwytała ciepłe, czerwonawobiałe odblaski ognia.
Drwa lekko trzeszczały powoli dogasając. Peggy zgarnęła fałdy domowej sukienki i zeszła cicho po schodach, starając się nie nadepnąć na luźny stopień. Przeszła na palcach przez salonik i doszła do paleniska. Wzięła pogrzebacz i zaczęła rozgrzebywać żar. Z popielatej masy popiołu strzeliły żółte iskry i cynobrowe języki ognia. Wyciągnęła dłoń, by poczuć ciepło – kiedy usłyszała otwierane drzwi. Odwróciła się gwałtownie, chwytając pogrzebacz w obie ręce.
W otwartych drzwiach stał doktor Harper. W obronnym geście wyciągnął przed siebie torbę lekarską.
- Jestem lekarzem, spokojnie, nie mam złych zamiarów…
Peggy powoli opuściła pogrzebacz, wpatrując się intensywnie w młodego lekarza. W półmroku nie widziała go dokładnie – poznawała jednak linie twarzy, zarys szczupłego nosa, gładkiego podbródka. I błyszczące, spokojne, brązowe oczy.
- Spokojnie, nazywam się Harper… Byłem tu już wcześniej… Zakładałem gips Twojemu ojcu…
- Ojczymowi – machinalnie sprostowała Peggy.
- Racja, ojczymowi… - lekarz uśmiechnął się lekko. – Ty masz na imię Margaret.
- Powiedzieli mi, że potrzebny jest lekarz, dla pana Schwartza… - uzupełnił po chwili.
- Pan Schwartz… - Peggy spojrzała zaskoczona na lekarza. – Nie… dla Maurice’a. Lekarz dla Maurice’a… On mieszka w Perennnis. To jest Ponderosa.
- Ach… Nigdy nie myślałem, że da się pomylić stokrotkę z sosną.*- lekarz westchnął lekko, opuścił w końcu torbę i podszedł bliżej. – Bardzo dziękuję w takim razie… tu pomoc nie jest potrzebna? – upewnił się.
- Raczej nie… nie sądzę… - wyjąkała Margaret. I poczuła jak zimno, które czuła do tej pory ustępuje fali gorąca zalewającej ją od stóp do głów.
- Zawsze… gotów jestem przyjechać w każdej chwili. Peggy. – doktor Harper uśmiechnął się do niej raz jeszcze. – Bądź zdrowa.
- Wtedy nie przyjedziesz. Nie będziesz miał powodu.
- Warto się upewnić… czy wszyscy moi pacjenci są zdrowi. Od czasu do czasu. – Lekarz zamrugał powiekami, ukłonił się lekko i wyszedł, zamykając za sobą cicho drzwi.

***
Cookie w końcu zasnęła, trzymając w rączkach jego bandanę. Otulił ją kołdrą, tak jak zawsze to robił w domu. Obrócił się, żeby spojrzeć na Indię – siedziała na skraju łóżka. Milczała.
- Ty też powinnaś się położyć, Independence. Miałyście ciężką noc, powinnyście odpocząć. Obie.
- Ty też miałeś ciężką noc. I ciężki dzień. Też powinieneś się położyć i odpocząć – łagodnie zwróciła mu uwagę.
- Dobrze wiesz, ze to niemożliwe – jęknął lekko i usiadł na łóżku obok niej. Opadł na plecy z wyraźną ulgą wyciągając się na miękkim łóżku.
- Widzisz, to łóżko nie trzeszczy – spokojnie zauważyła India
Mężczyzna spojrzał na nią lekko przerażony. Usiadł gwałtownie i wziął jej twarz w dłonie.
- Independence, czy ty się dobrze czujesz? Ty… żartujesz?
- Czy to źle? – zamrugała niespokojnie.
Milczał przez chwilę, intensywnie wpatrując się w jej oczy.
- Zostało porwane dziecko… tobie ktoś groził… A ty jesteś spokojna.
- Znajdziecie ją, na pewno. Wiem to.
- Jesteś… zbyt spokojna – przeciągnął kciukiem po jej gładkim policzku. – Niepokoję się o Ciebie. Zachowujesz się jak…
- Bez serca czy jak szalona? – zapytała chłodno, drżącym głosem. – Staram się być spokojna, staram się nie płakać i… nie wiem już co mam mówić… i…
Candy westchnął lekko i przytulił ją do siebie.
- To nie tak…Przepraszam… - szepnął. – Martwię się o was…
Usłyszeli pukanie do drzwi. Candy niechętnie odsunął się od Indii.
- Muszę iść – spojrzał na nią niespokojnie. Zachowywała się spokojnie ale na twarzy, w oczach… miała wypisane wszystkie te uczucia, które tak starał się tej nocy w sobie stłumić.
- Wszystko będzie dobrze – przytulił ja do siebie raz jeszcze i pocałował.
- Wiem – odwzajemniła pocałunek. – Znajdziecie Naughty, wszystko wróci do normy… I my znów zaczniemy normalnie rozmawiać.
Odetchnął i spróbował się do niej uśmiechnąć. Pogłaskała go po policzku.
- Nie musisz się teraz uśmiechać – zauważyła.

***
- Pan Schwartz chce porozmawiać z pastorem - oznajmił doktor Harper.
- Doktorze, czy… on… - jęknął Oak i spojrzał z niepokojem na lekarza.
- Po prostu chce porozmawiać z pastorem – wyjaśnił Harper. – Twierdzi, że musi ukoić cierpienie egzystencjalne.
- Czy to znaczy… - Oak wziął głęboki oddech.
- To raczej nic nie znaczy – mruknął pod nosem lekarz i zaczął zapinać torbę. – Pacjentowi fizycznie nic nie dolega. Patorze…
Pastor skinął głową i otworzył drzwi do sypialni. Na łóżku siedział mężczyzna, słysząc, ze ktoś wchodzi do pokoju – podniósł głowę i wyciągnął doń rękę.
Za pastorem zamknęły się drzwi.




* stokrotka to po łacinie Bellis perennis.

[Ewelina]

[ADA]

Ale niespodzianka! Jak miło Senszen, że wkleiłaś kolejny odcinek. Skomentuję wieczorem

[Gość]

Ewelina bardzo dziękuje za obszerny, ciekawy i barwny komentarz

[Mada]

[Kola]

Senszen po raz kolejny mnie zaskakujesz i to w pozytywnym znaczeniu. Po prostu brak mi słów. Z każdym kolejnym opowiadaniem rozwijasz się coraz bardziej, a każda kolejna notka tylko na tym zyskuje. Oby tak dalej.