www.bonanza.pl

Aga

Ano nadrabiam...wstaję o piątej, piszę komentarz a wieczorem przerabiam, dorabiam, doklejam, wklejam. Wink

Mada

To niedługo wyjdziesz już na prostą, jeśli nie zdarzy się taka sytuacja, że kilka osób wstawi jutro kolejne odcinki. Laughing

Aga

Mada wypluj te słowa Laughing

zwłaszcza, że brzmią dość prawdopodobnie.... Shocked

Gość

Nie jestem tylko przekonana, czy podobna synchronizacja jak w ten weekend znowu się zdarzy... choć byłoby bardzo miło Very Happy

Gość

Mada

Mada

* * * * *

1867 – cz. I.

Adam odebrał na poczcie przesyłkę z nowymi książkami. Nie chciał zaglądać do środka teraz. Wolał to zrobić w domu, w obecności pozostałych członków rodziny. Na Kimberly czekała najnowsza powieść Harriet Beecher Stowe „Little Foxes”, dla Billy’ego był „Młyn nad Flossą” George Eliot, dla Susan – „Alicja w Krainie Czarów” Lewisa Carrolla, dla Andrew – baśnie braci Grimm. O sobie też pomyślał, wybrał „Lasy Maine” Henry’ego Davida Thoreau. Już się cieszył na nową lekturę, choć zastanawiał się, kiedy znajdzie czas, aby przeczytać choć kilka stron. Może położy książkę na szafeczce przy łóżku? Ciekawe, czy będzie miał motywację, żeby po nią sięgnąć? Uśmiechnął się do swoich myśli. Sypialnia małżeńska nie kojarzyła mu się z lekturą. Obawiał się, że książka pokryje się kurzem, zanim wyciągnie po nią rękę. Cóż, trzeba będzie znaleźć jakieś miejsce, aby nowy nabytek cieszył oczy. Może w gabinecie, na biurku?
- Panie Cartwright – słowa panny Norton wdarły się w jego myśli.
Spojrzał na postawną blondynkę ubraną w granatową sukienkę z białym, koronkowym kołnierzykiem. Włosy splecione w warkocz zostały upięte w kok. Innej fryzury panna Norton nie uznawała. Od kilku lat pracowała jako nauczycielka w Virginia City i cieszyła się szacunkiem zarówno uczniów jak i ich rodziców. Była wymagająca, ale sprawiedliwa. Pracowała z pasją i zaangażowaniem. Gdyby zechciała, mogłaby bez trudu znaleźć męża, ale widocznie nie zamierzała zostać niczyją żoną, bo do tej pory odprawiła z kwitkiem trzech starających się o jej rękę. Patrzyła na Adama z jakiś dziwnym skupieniem na twarzy.
- Dobrze, że pana spotkałam – przyznała bez ogródek. – Wybierałam się do państwa ze sprawą niecierpiącą zwłoki.
- Czym mogę służyć? – zainteresował się Adam z życzliwy uśmiechem, nie przypuszczając nawet, że tym razem nie chodzi o sąsiedzką pomoc czy rozwijanie uzdolnień malarskich Billy’ego.
- Pańska córka Susan w trakcie przerwy śródlekcyjnej uderzyła jednego z uczniów – poinformowała zwięźle nauczycielka. – Roy Ferguson ma … rozkwaszony nos. Ledwie udało mi się zatamować krew.
- Susan? – Adam nie krył zaskoczenia i już się nie uśmiechał.
- Proszę mi wierzyć, też byłam zdumiona – przyznała panna Norton. – Pańska córka jest bardzo … spontaniczna w wyrażaniu swych myśli i emocji, ale do tej pory nie było z nią jakichś większych problemów.
- Czy Susan podała powód swego zachowania? – dopytywał Adam, chcąc poznać szczegóły.
- Próbowałam się czegoś dowiedzieć, ale nie raczyła mi odpowiedzieć – stwierdziła nauczycielka. – A Roy Ferguson był tak roztrzęsiony, że w ogóle nie mogłam się z nim dogadać.
- Mogę pani obiecać, że na pewno porozmawiam z córką, jak tylko wrócę do domu – powiedział, próbując ukryć zdenerwowanie.
- Nie wątpię, panie Cartwright – panna Norton podkreśliła swą wypowiedź skinieniem głowy. – Zachowanie Susan było niedopuszczalne i niestosowne. Nie mogę tolerować takich wybryków.
- Nie oczekuję tego od pani – twardy głos Adama daleki był od przymilnej uległości. – Nigdy nie chciałem, aby moje dzieci były traktowane ulgowo. Odniosła pani inne wrażenie?
- Ależ skąd! – szybko zaprzeczyła. – Chcę tylko, żeby pan zrozumiał, że muszę udzielić Susan nagany przy całej klasie. Nie będzie to miłe ani dla mnie, ani dla niej.
- Rozumiem.
- Mam nadzieję, że pan również podejmie odpowiednie kroki – nauczycielka zawiesiła głos.
- Podejmę.
- W takim razie nie zatrzymuję pana dłużej – lekko skinęła głową. – Do widzenia.
- Żegnam – Adam dotknął ronda kapelusza. Jego wzrok zatrzymał się na paczce z książkami. Przesyłka przestała go cieszyć. Miły nastrój prysł jak bańka mydlana. Po raz pierwszy musiał świecić oczyma za niewłaściwe zachowanie swego dziecka w szkole. Z Billym nigdy nie było tego typu problemów. Panna Norton nie mogła się go nachwalić. Andrew dopiero od dwóch tygodni uczęszczał na lekcje, ale o niego Adam mógł być spokojny. Chłopiec odziedziczył usposobienie po Kimberly, był miły i pogodny. A Susan? Nieraz w myślach lub rozmowach z żoną nazywał ich córkę „rogatą duszą”, ale nawet się cieszył, że dziewczynka ma charakter i nie pozwoli sobie w kaszę dmuchać. Do dzisiaj. Wiedział, że w najbliższej przyszłości czeka go jeszcze rozmowa z panem Fergusonem, którego syn został poszkodowany w starciu z Susan. Właściciel banku nie należał do krewkich osób, niemniej jednak konfrontacja z pewnością nie będzie należała do przyjemnych.
Adam wyjechał z miasta zamyślony i wyraźnie skwaszony. Przez całą drogę rozmyślał nad zachowaniem Susan, zastanawiając się, gdzie popełnił błąd. Zamiast się uspokoić, czuł narastającą irytację. Gdy dojechał do domu, jego rozdrażnienie sięgało zenitu. Chwycił przesyłkę z książkami i wszedł do środka. Drzwi zamknął nogą. Kimberly pojawiła się na schodach, a widząc paczkę w rękach męża, ucieszyła się w dwójnasób.
- Książki – zbiegła lekko i zatrzymała tuż przed nim. Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale wyraz jego twarzy sprawił, że przeszył ją dreszcz. – Coś się stało? Wyglądasz jak chmura gradowa.
- I tak się czuję – potwierdził. – Gdzie są dzieci?
- W pokoju Billy’ego – poinformowała. – Rysują „Dary jesieni”, bo …
- Poproś Susan – przerwał jej, odkładając pakunek.
- Co się stało? – zaczęła się denerwować, bo Adam nigdy tak się nie zachowywał.
- Idź po nią. Ma tu natychmiast zejść.
Kimberly spojrzała na męża, licząc na jakiekolwiek wyjaśnienia, ale wystarczyły jej dwie sekundy, aby zrozumieć, że na razie niczego się nie dowie. Jedynie sprowadzenie Susan mogło położyć kres niepewności. Po chwili obie pojawiły się na schodach. Na bladej twarzy dziewczynki malowała się mieszanina strachu i zdecydowania. Zatrzymała się przed ojcem, który stał z założonymi rękami i patrzył na nią wzrokiem, w którym trudno było się doszukać znamion wyrozumiałości.
- Susan … - zaczął Adam, ale w tym samym momencie na schodach pojawił się Billy, a za nim Andrew. – Chcę porozmawiać z Susan, nie z wami – zatrzymał na nich swój wzrok. - Wracajcie do swoich pokojów – zażądał głosem nieznoszącym sprzeciwu.
Chłopcy zniknęli z zasięgu wzroku. Adam odczekał chwilę i spojrzał na Susan. Dziewczynka nerwowo zaciskała ręce, a jej blade do tej pory policzki lekko się zaróżowiły.
- Spotkałem w mieście pannę Norton – zawiadomił Cartwright. – Przekazała mi zaskakujące informacje na temat twojego zachowania. Wiesz o czym mówię?
- Tak.
- Dlaczego uderzyłaś Roy’a Fergusona?
Kimberly spojrzała na Adama, a następnie na Susan. Uśmiech niedowierzania wypłynął na jej usta, ale szybko zgasł, ustępując miejsca jakiemuś dziwnemu lękowi, który zaczął przepełniać jej serce.
- Czekam na odpowiedź – Adam popędził córkę. Patrzył na skrzywioną buzię dziewczynki, która walczyła ze sobą, aby się nie rozpłakać. Wiedziała, że tata jest na nią zły i to ją najbardziej bolało, było gorsze od jakiejkolwiek kary. Musiała powiedzieć mu prawdę, przecież tego ją nauczył. Adam z kolei chciał usłyszeć coś, co usprawiedliwiałoby czyn Susan.
- Roy Ferguson dokuczał Andrew – wyznała, patrząc ojcu prosto w oczy. – Nazwał go „maminsynkiem” i popchnął.
Adam poczuł ulgę i zaskoczenie. Złość minęła jak za dotknięciem różdżki. Nie pochwalał czynu Susan, ale rozumiał jej motywację. Wobec Andrew miała silnie rozwinięty instynkt opiekuńczy, choć była zaledwie rok od niego starsza.
Adam usiadł na oparciu fotela i położył ręce na ramionach córki.
- Susan bez względu na wszystko nie możesz się tak zachowywać – powiedział z mocą. – Nie możesz bić innych dzieci.
- Ale Roy Ferguson jest okropny – rzuciła tonem usprawiedliwienia.
- Nie tego cię uczyliśmy – Adam pokręcił głową i spojrzał na córkę z wyrzutem.
- Wiem … przepraszam – powiedziała tak cicho, że ledwie ją usłyszeli.
- Córeczko, obiecaj, że takie zachowanie więcej się nie powtórzy – włączyła się do rozmowy Kimberly, której serce biło w przyspieszonym tempie.
- A jeśli Roy … - dziewczynce zapłonęły oczy.
- Susan! – stanowczym głosem upomniał ją Adam. – Czekamy.
- Na co? – zdziwiła się.
- Na obietnicę – Kimberly uprzedziła odpowiedź Adama, uspokajającym gestem kładąc mu rękę na ramieniu.
- No dobrze, obiecuję – powiedziała lekko nadąsanym tonem.
- Co obiecujesz? – nie dawał za wygraną Adam.
- To, że nie będę nikogo bić.
- Wiesz, że obietnica zobowiązuje? – przypomniał jej swoje własne słowa. – Nie możesz jej złamać.
- Wiem – dziewczynka zmarszczyła brwi, po czym jej wzrok zatrzymał się na paczce. – To książki? Mogę …
- Nie, Susan – szybko przerwał jej Adam. – Nie dostaniesz książki, dopóki nie porozmawiam z panną Norton i panem Fergusonem.
Dziewczynka spojrzała na ojca i już wiedziała, że żadne słowa nie sprawią, że tata zmieni zdanie. Był nieprzejednany w swoich decyzjach. Na mamę też nie mogła liczyć w tej kwestii. Nigdy się nie zdarzyło, aby Kimberly zakwestionowała słowa Adama w obecności któregoś z dzieci. Susan zdawała sobie sprawę, że na „Alicję w Krainie Czarów” przyjdzie jej poczekać. Nie miała tylko pojęcia, jak długo.
W czasie, gdy Adam rozmawiał z Susan, chłopcy siedzieli w pokoju Billy’ego. Andrew niemrawo poruszał czerwoną kredką. Jabłko na rysunku przestało mu się podobać.
- To moja wina – powiedział w końcu, podnosząc swe bursztynowe oczy na starszego brata. – Jestem tchórzem. Powinienem poradzić sobie z Roy’em Fergusonem.
- Jest od ciebie wyższy o głowę – zauważył przytomnie Billy.
- Ale Susan się nie bała – stwierdził z westchnieniem Andrew.
- Odnoszę wrażenie, że Susan nie boi się niczego i nikogo – powiedział Billy, odkładając ołówek. – Martwię się, że kiedyś wpadnie w tarapaty i to dużo poważniejsze niż niezadowolenie i reprymenda od taty.
- Chciałbym być taki jak ona … - chłopczyk zwiesił nos na kwintę.
- A ja się cieszę, że jesteś właśnie taki, a nie inny – Billy uśmiechnął się do brata. – Jutro porozmawiam sobie z Roy’em Fergusonem i wyjaśnię mu, że ma trzymać się od ciebie z daleka. A tak w ogóle … to szkoda, że nie powiedziałeś mi wcześniej, że Roy ci dokucza.
- Wstydziłem się – Andrew lekko się zaczerwienił.
- Jesteśmy braćmi – zauważył Billy. – Pamiętaj, że nie pozwolę, aby ktoś cię skrzywdził. Zawsze będę cię bronił.
- Dobrze mieć starszego brata.
- Pewnie – potwierdził Billy i potargał chłopcu grzywkę.
Andrew nareszcie się uśmiechnął.

* * * * *

Kimberly była sama w domu. Pani Dickens odwiozła dzieci do szkoły, a Adam pojechał z braćmi wybrać drzewa do wycinki. Gulasz na obiad powoli gotował się na piecu. Właśnie miała się zająć prasowaniem, gdy usłyszała odgłos kołatki. Wytarła ręce i poszła otworzyć. Na ganku stał pan Ferguson. Kimberly zaprosiła go do środka, choć mina właściciela banku nie nastrajała optymistycznie. Domyślała się powodu wizyty.
- Czy zastałem pana Cartwrighta? – zapytał surowym tonem.
- Męża nie ma, wróci dopiero na obiad – poinformowała rzeczowo.
- Typowe – rzucił niby od niechcenia.
- Może ja mogłabym panu w czymś pomóc? – Kimberly postanowiła wyjaśnić sprawę.
- To pani o niczym nie wie? – zdziwił się nieszczerze.
- Zapewniam pana, że wiem o wielu rzeczach – zauważyła spokojnym tonem.
- Miałem na myśli zdarzenie w szkole – sprecyzował.
- Owszem, wiem, że pański syn dokuczał mojemu, a nawet go popchnął, choć Andrew jest młodszy i dużo mniejszy.
- Słucham? – zająknął się pan Ferguson.
- Czyżby syn nie pochwalił się swym czynem? – zapytała, nie spuszczając z niego oczu.
- Nie wiem, o czym pani mówi – stwierdził już pewniejszym tonem. – Pani córka uderzyła Roy’a tak mocno, że nauczycielka ledwo zatamowała krwawienie.
- Susan broniła młodszego brata – zauważyła Kimberly. – Gdyby pański syn nie dokuczał młodszym od siebie, cały ten przykry incydent nie miałby miejsca.
- To niesłychane! – pan Ferguson nabrał powietrza, aby zacząć swą orację, ale Kim go uprzedziła.
- Ma pan rację. Roy jest inteligentnym, dużym chłopcem i z czasem zrozumie, że nie wolno dokuczać mniejszym i słabszym. A pan jako wzorowy ojciec z pewnością mu to wyjaśni tak, jak należy.
Pan Ferguson patrzył na nią osłupiały. Otworzył usta, ale wydał tylko cichy syk, w końcu machnął ręką, podszedł do drzwi, odwrócił się, spojrzał na Kimberly ze zdumieniem i wyszedł bez pożegnania. Gdy drzwi się za nim zamknęły, Kim opadła na kanapę w salonie i przymknęła oczy. Dużo ją kosztowała ta rozmowa. Nie lubiła takich sytuacji, odbierały jej energię i psuły definitywnie humor. Musiała jednak okazać stanowczość. Wiedziała, że Ferguson przyjechał tu po to, aby zrobić awanturę. Nie chciała do niej dopuścić. Potulnością nic by nie wskórała. Poczuła przemożną ochotę na herbatę. Miała nadzieję, że filiżanka gorącego płynu pozwoli jej się uspokoić.
Gdy dzieci wróciły ze szkoły, zaczęło padać. W oddali słychać było grzmoty. Kimberly stanęła przy oknie wpatrzona w ścianę deszczu. Pomyślała, że Adam wróci nie tylko zmęczony i głodny, ale też mokry i zziębnięty. Obiad był w zasadzie już gotowy, brakowało tylko głowy rodziny, aby wszyscy mogli zasiąść do stołu. Grzmoty przybrały na sile, stały się nie tylko częstsze, ale i głośniejsze. Adam wyraźnie się spóźniał, co było nawet zrozumiałe. Na pewno chciał przeczekać burzę w jakiś zacisznym miejscu. Po jakiś czasie pioruny przestały rozświetlać niebo, a deszcz zaczął słabnąć. Po kwadransie zza chmur wyjrzało słońce, odbijając swe promienie w licznych jeziorkach kałuż. W powietrzu pachniało ozonem i mokrą, krystaliczną świeżością. Adama wciąż nie było. Dzieci zaczęły się skarżyć, że są głodne, więc Kimberly kazała im siadać do stołu. Obiad upłynął w atmosferze oczekiwania. Wciąż zerkano na drzwi i okna. Po upływie dwóch godzin Kimberly miała nerwy napięte jak postronki. Chodzenie od okna do okna tylko pogłębiało zdenerwowanie.
- Mamo – Billy zjawił się tak cicho, że w pierwszej chwili drgnęła, gdy usłyszała jego głos. - Może ja skoczę do dziadka i dowiem się, dlaczego taty jeszcze nie ma.
- Jedź – odpowiedziała po chwili wahania.
Nie minęło pół godziny, a na podwórku pojawił się Billy, a wraz z nim Hoss i Joe. Kimberly wybiegła na zewnątrz, Susan i Andrew również.
- Nie wrócił? – chciał się upewnić Hoss.
Kim pokręciła głową. Susan i Andrew stanęli blisko niej, instynktownie szukając jej ręki.
- Rozstaliśmy się jakieś trzy godziny temu – powiedział Joe. – Trzy mile stąd.
Stukot końskich kopyt przerwał ich rozmowę. Na podwórko wbiegł Sport. Nie było na nim jeźdźca. Hoss chwycił konia, starając się go uspokoić. Wszyscy zbili się ciasno, patrząc z przestrachem w oczach na wierzgającego Sporta. Przerażało ich nie zachowanie konia, ale to, że nie było z nim jego właściciela. Hoss okiełznał zwierzę i przywiązał je do barierki.
- Była burza – wyjaśnił z niewyraźną miną. – Sport pewnie się wystraszył grzmotów i stanął dęba. Adam …
- Znajdziemy go – szybko przerwał mu Joe.
- Właśnie – Hoss spojrzał na Kimberly i dzieciaki, rozciągając twarz w uśmiechu. – Nie martwcie się, już po niego jedziemy.
- Pewnie nas zwymyśla za opieszałość – Joe próbował nawet żartować.
Odjechali w kierunku lasu. Kim kazała dzieciom wejść do domu. Billy zaproponował, że zaopiekuje się młodszym rodzeństwem. Na górze Susan powiedziała starszemu bratu, że musi zająć się lekcjami i zniknęła w swoim pokoju. On i Andrew cicho rozmawiali, siedząc na łóżku. Zastanawiali się, gdzie może być tata i czy nic mu się nie stało. Billy zapewnił, że wszystko będzie w porządku, więc Andrew poczuł się trochę lepiej.
Kimberly nie mogła znaleźć dla siebie miejsca. Żałowała, że pani Dickens zaraz po przywiezieniu dzieci ze szkoły pojechała do swojej krewnej mieszkającej na obrzeżach Ponderosy. Nie miała z kim porozmawiać, bo dzieciom nie chciała mówić o swoich lękach i obawach. Weszła na górę, kierując się do pokoju Billy’ego. Rodzeństwo tam najczęściej spędzało czas. Zbliżyła się cicho i zajrzała do środka. Z chłopcami nie było Susan. Cofnęła się, lekko zapukała i weszła do pokoju córki. Dziewczynka szybko otarła oczy, ale nie na tyle szybko, aby matka nie zauważyła jej łez. Usiadła obok i przytuliła ją do siebie. Susan wtuliła się w nią i pociągnęła nosem w mało elegancki sposób. Mama głaskała jej rozpuszczone włosy w kojący, opiekuńczy sposób.
- To prz… mn… - wychlipała dziewczynka.
- Co mówiłaś?
- To przeze mnie tata nie wraca – stwierdziła Susan, a łzy jak groch potoczyły się po jej twarzy. – Byłam na niego zła, że nie chciał mi dać książki i nie lubiłam go za to – przyznała z płaczem.
- Córciu – Kim uspokajająco głaskała jej plecy. – Co też ty mówisz?
- Ale jak rano wstałam, to wiedziałam, że tata miał rację i ja go bardzo kocham – usprawiedliwiała się znękana. – Tylko wtedy wieczorem tak pomyślałam i teraz wiem, że to przeze mnie coś się stało tacie…
- Nie wolno ci myśleć w ten sposób – stanowczo stwierdziła Kimberly. – To nie ma nic wspólnego z tobą. Rozumiesz? – spojrzała badawczo w oczy córki. - Tata zaraz wróci i będziesz mogła mu powiedzieć, jak bardzo się cieszysz i jak bardzo go kochasz. Dobrze?
Susan pokiwała energicznie głową i przytuliła się do Kimberly z całej mocy.
- Ciebie, mamo, też kocham i to bardzo – wyznała. – Ale ty chyba o tym wiesz…
Kim uśmiechnęła się i pocałowała córkę w czubek głowy. Wierzyła, że wszystko będzie dobrze.

* * * * *

Adam otworzył oczy. Czuł dziwny ciężar na piersiach i suchość w ustach, choć wokół niepodzielnie królowała wilgoć. W ułamku sekundy błysnęły wspomnienia – burza, piorun, koń stający dęba, walące się drzewo. Spróbował się poruszyć. Nie mógł. Dojmujący ból lewej ręki przeszył jego ciało. Metaliczny zapach krwi dotarł do jego świadomości, zanim znów stracił przytomność.

* * * * *

zorina13

No ładnie ..Adam znowu cierpi ..nie wiadomo za co.

Aga

Mada, jem Ci ja sobie obiadek i co trochę mi kołkiem stawał Surprised

nie wiem dlaczego oczekiwałam sielanki. Surprised

A tu nerwy, nerwy, nerwy od pierwszych niemal zdań... i Adam pod drzewem....olaboga Crying or Very sad

muszę złapać oddech i przestać jeść podczas czytania. Fragment przecudny Mr. Green

Gość

Aga

Camila

Susan to bardzo bojowa dziewczynka. Musiała być bardzo zdenerwowana skoro posunęła się do takiego czynu.
Sytuacja Adama nie przedstawia się na razie zbyt dobrze. Ciekawe czy oprócz ręki coś jeszcze ma złamanego?

ADA

Aga

ADA wyglądasz ... nieciekawie... Laughing

ADA

Ja tylko mam taką niemą prośbę

o jak najszybszy ciąg dalszy

Adam co prawda znowu cierpi, ale co tam ... ktoś musi. Landrynkowa miłość prędzej czy później znudzi się. Żeby było ciekawie musi się dziać, dlatego