www.bonanza.pl

Aga

O! W sumie nie mówiłaś, ale skoro już pytasz i rozmawiamy ... Rolling Eyes

to niewinnie zapytam kiedy wstawisz c.d. Rolling Eyes

Gość

niestety, nie mam nawet jednego słówka. Confused

Więc trudno mi powiedzieć, czy coś mi się uda wstawić do jutra.

ADA

Aga ja nie bimbam Very Happy

to moja wena bimba Very Happy

ona żyje własnym życiem Laughing

Aga

Znam ten stan, zatem rozgrzeszam Cię Senszen Rolling Eyes

nad ADĄ się zastanawiam.... Rolling Eyes

Lidka

No tak, czyli sprawdza się zasada, że mężczyźni muszą sobie w gębę dać, żeby się polubić. Jeszcze nie wspominałam (tyle czasu!), że Gregory to mi się widzi tak jak wyglądał siódmy wspaniały. Biała koszula, kamizeleczka, te sprawy. Jak o Gregorym jest, to widzę tamtą postać.

Mada

Mada

* * * * *

Po obiedzie mężczyźni podjęli decyzję. Podzielą się na dwuosobowe grupy. Każda ruszy w innym kierunku. Po drodze będą pytać każdego, podając rysopis Melissy. Muszą w końcu trafić na jakiś ślad. Postanowili rozdzielić się dopiero w Virginia City. Najpierw chcieli porozmawiać z Royem i Clemem. Gdy Ben, Joe, David i Jason wyruszyli, Adam przypomniał sobie, że miał odebrać w sklepie Willa Cassa naboje. Hoss wszedł razem z nim. W środku był już Josh Tatum, który wykłócał się o coś z właścicielem sklepu.
- O co chodzi? – zainteresował się Adam.
- Will nie chce mi sprzedać mąki! – wrzasnął Josh.
- Człowieku, przecież ci mówię, że nie mam jej na składzie – tłumaczył sklepikarz.
- Co to za sklep, w którym nie ma podstawowych towarów?! – wydarł się niezadowolony klient.
- Naprawdę nie znajdzie pan ani jednego worka? – nie mógł uwierzyć Hoss.
- Już mówiłem, bracia Simonsowie kilka dni temu wykupili wszystko, kilkanaście worków – poinformował Will.
- Na co im tyle mąki? – Adam zmarszczył brwi i umilkł.
- Nie mam pojęcia – wyjaśnił właściciel sklepu. – Sam byłem zdziwiony. Załadowali wszystko na wóz i pojechali.
- Kiedy to było? – chciał wiedzieć Adam.
- Cztery dni temu, z samego rana – przypomniał sobie Will. – Pamiętam dobrze, bo po południu dowiedziałem się, że pani Carwright zniknęła.
Adam spojrzał na Hossa i zmrużył oczy. Brat nieznacznie pokiwał głową, jakby czytając mu w myślach. Obaj wyszli ze sklepu, rozglądając się za braćmi Melissy.
Kilka minut wcześniej Eric i Gregory dokonali również pewnego niespodziewanego odkrycia. Stali przy koniach, ustalając szczegóły wyprawy. Gregory mówił o drodze do Sacramento i nagle urwał w pół zdania.
- Co się stało? – Eric od razu wzmógł czujność.
- Ten człowiek – Gregory wskazał brodą na przeraźliwie chudego jegomościa we wzorzystej kamizelce z wykładanym, szalowym kołnierzem z klapami. – Zastanawiam się, co tutaj robi.
- Kim on jest? – zainteresował się brat.
- To Bob Morton. Trudni się stręczycielstwem – wyjaśnił Gregory. – Pracuje dla właściciela domu publicznego w Santa Fe.
- To dosyć daleko od Virginia City – zauważył Eric.
- Właśnie – brat pokiwał głową. – Nie podoba mi się to. Trzeba go śledzić.
- Myślisz, że ma coś wspólnego z porwaniem Melissy? – wyraził głośno swoje podejrzenia.
- Na pewno nie znalazł się tu przypadkowo – stwierdził Gregory, nie spuszczając oczu z podejrzanego.
Eric zobaczył Adama i Hossa wychodzących ze sklepu. Byli ożywieni, a ich ruchy stały się sprężyste i energiczne. Domyślił się, że dowiedzieli się czegoś ważnego.
- Jedziemy na ranczo Simonsów – poinformował ich Adam.
- A my za tym typem – Gregory wskazał pstrokatego chudzielca, który właśnie odjeżdżał konno.
Wszyscy czterej ruszyli. Jak się wkrótce okazało, stręczyciel z Santa Fe jechał w tym samym kierunku, w którym leżała ziemia braci Simonsów – osiłków, niegrzeszących ani urodą, ani rozumem. Każdy z mężczyzn miał przeczucie, że nareszcie są na właściwym tropie.

* * * * *

Melissa od godziny nie zmieniła pozycji. Siedziała oparta plecami o ścianę i powoli zaczynała już tracić nadzieję. Ścisnęła skronie. Głowa bolała ją od intensywnego myślenia, a także z powodu braku świeżego powietrza i skąpych racji żywnościowych, składających się wyłącznie z chleba i wody. Wciąż wracała do chwili, gdy schodząc do salonu, zobaczyła tych dwóch osobników. Na początku tylko się zdziwiła, bo znała braci Simonsów z widzenia, ale później rzucili się na nią z dzikim rykiem. Jednemu podstawiła nogę. Zwalił się ze schodów, łamiąc poręcz. Drugiego odepchnęła na fotel, ale mężczyzna pociągnął ja za spódnicę i sama wylądowała na podłodze. W ostatniej chwili udało jej się poderwać, chwycić lampę i wyrżnąć nią w łeb tego głupka, ale ten drugi musiał ją zaatakować, bo nagle ziemia usunęła się jej spod stóp. Nie siląc się na delikatność, związali ją i zakneblowali. Szarpała się, ale to nic nie dało. Przeciwnicy przewyższali ją siłą. Jeden z nich przerzucił ją przez swego konia. Po jakiejś mili położyli ją na wozie i przykryli workami z mąką. O mało się wtedy nie udusiła. Bracia Simonsowie nie należeli do bystrzaków i prawie odcięli jej dopływ powietrza. Musiała wtedy zemdleć, bo obudziła się w piwnicy i tkwiła w niej od kilku dni. Drzwi były solidne, obejrzała je dokładnie chyba ze sto razy. Szarpane i kopane ani drgnęły. Małe, zakratowane okienko z lewej strony dawało niewiele światła. Było zresztą tak wysoko, że nie mogła do niego dosięgnąć. W piwnicy nie umieszczono innych mebli oprócz łóżka przyśrubowanego do ściany, przykrytego jakimś zatęchłym kocem. Starała się wymyślić sposób ucieczki, ale po tym, jak pierwszego dnia zaatakowała jednego z Simonsów, teraz obaj przynosili jej posiłek. Jeden trzymał ją na muszce, a drugi kładł w wyznaczonym miejscu chleb i stawiał kubek z wodą. Pilnowali się i bacznie ją obserwowali. Z niechęcią patrzyli na jej prawy policzek, noszący ślad po ciosie pięścią. Kwitł na nim rozległy siniak. Nie mieli zamiaru jej bić, ale tylko w ten sposób mogli ją zatrzymać, gdy chciała uciec. Po raz pierwszy znajdowała się w sytuacji bez wyjścia. Nie miała wątpliwości, że Adam jej szuka. Obawiała się jednak, że długo nie wpadnie na właściwy trop. Sama nie miała pojęcia, dlaczego tych dwóch ją uprowadziło. Nie mieli żadnych zatargów z Carwrightami, nie zwracali na siebie uwagi, z nikim się nie przyjaźnili. Co spowodowało, że ważyli się na taki czyn? Nic nie przychodziło jej do głowy.

* * * * *

Milę przed ranczem Simonsów mężczyźni postanowili zatrzymać Boba Mortona. Dopadli go sprawnie i szybko, bez zbędnego hałasu. Mieli w tym wprawę. Zaciągnęli go do lasu.
- Co tu robisz? – rozpoczął przesłuchanie Gregory.
- Nie wasz interes – odparował chudzielec, ale stracił butę, gdy Eric wypróbował na nim siłę swojej pięści.
- Radzę ci, żebyś powiedział po dobroci – zaproponował Adam, ostentacyjnie wyciągając nóż, a ponieważ mężczyzna wciąż się wahał, przyniósł sznur i przerzucił go przez konar drzewa.
- Chcesz zadyndać? – zapytał chudzielca Hoss, który tym razem nie kwapił się z okazywaniem współczucia.
- Dobrzeeee!!! – wydarł się Morton, gdy poczuł pętlę na swojej szyi. – Wszystko powiem.
- Mów – rozkazał Adam.
- Mam odebrać stąd przesyłkę – powiedział wymijająco.
- Jaką? – Eric demonstracyjnie podwijał rękawy koszuli, prezentując okazałe bicepsy.
- Ładną, młodą kobietę – wyjaśnił niechętnie.
- Gdzie miałeś ją zawieźć? – Gregory przystawił mu lufę do serca.
- Do domu publicznego w Santa Fe – sypnął w przyspieszonym tempie.
- Kto to wszystko zorganizował? – dochodził Adam, któremu szczęki drgały niebezpiecznie.
- Nie wiem, kto to jest. Ma przyjechać na ranczo za godzinę – wyśpiewał.
Mężczyźni przywiązali go do drzewa. Eric obejrzał węzły fachowym okiem i powiedział, że nie puszczą, nawet jeśli będzie się szarpał. Wrócą po niego za jakiś czas. Teraz musieli zaskoczyć Simonsów i poczekać na osobę, która stała za porwaniem.
Gregory podkradł się pod dom i zajrzał przez okno. Po chwili dał znać pozostałym, aby się zbliżyli. Weszli do środka z bronią przygotowaną do strzału. Zastali obu braci siedzących przy stole i opychających się stekami. Simonsowie zerwali się, rzucając się do ucieczki. Ponieważ nie byli skłonni do współpracy i nie chcieli dać się dobrowolnie związać, Eric i Hoss przemówili im do rozsądku, używając argumentów siłowych. Po chwili leżeli na ziemi skrępowani jak barany. Adam podszedł do starszego z nich i wycelował w niego broń.
- Zapytam tylko raz. Gdzie jest moja żona?
Mężczyzna patrzył na niego, bijąc się z myślami. Widocznie coś we wzroku Adama kazało mu potraktować poważnie jego słowa, bo po chwili wycharczał:
- W piwnicy.

* * * * *

Melissa usłyszała chrzęst klucza przekręcanego w kłódce. Zdziwiła się, bo posiłki dostawała tylko dwa razy dziennie. Do wieczora zostało jeszcze dużo czasu. Wstała z łóżka, na którym siedziała. Drzwi otworzyły się i zobaczyła w nich … Adama. Po chwili wtuliła się w niego, zamykając oczy. Przycisnął ją do siebie, mocno oplatając ramionami. Trwali tak, szczęśliwi tą magiczną chwilą, bojąc się poruszyć.
- Nic jej nie jest? – zaniepokoił się Eric, zaglądając do środka.
- Wyjdźcie wreszcie – zniecierpliwił się Gregory. – Później będziecie się obściskiwać.
Melissa potarła czołem o przód koszuli Adama i podniosła oczy na męża, który patrzył na nią tak, jakby była najpiękniejszą kobietą na ziemi. A przecież wiedziała, jak wygląda. Miała na sobie codzienną sukienkę, której jeden rękaw był rozdarty. Od czterech dni jej włosy nie widziały szczotki. Marzyła o kąpieli. I pachnącym łóżku. Adam delikatnie obrócił jej głowę, przyglądając się śladowi po uderzeniu. Zmarszczył brwi i wciągnął powietrze. Jego oczy ściemniały.
- To głupstwo – wyszeptała uszczęśliwiona jego bliskością i poczuciem bezpieczeństwa, jakie zapewniał samą swą obecnością.
- Co oni tam robią tyle czasu? – denerwował się Gregory, usiłując zajrzeć Ericowi przez ramię.
- Przytulają się – poinformował brat, odsuwając go od wejścia do piwnicy i robiąc miejsce dla Adama i Melissy, którzy zdecydowali się nareszcie od siebie oderwać.
Mela wyściskana przez braci i Hossa dowiedziała się, że nie mogą jeszcze wrócić do Ponderosy. Muszą dowiedzieć się, kto stoi za porwaniem. Nie czekali długo. Po upływie dwóch kwadransów zajechała bryczka. Wszyscy, ukryci w domu, obserwowali osobę, która nią przyjechała. Adam ze świstem wypuścił powietrze, Melissa zbladła ze złości, Hoss się zaczerwienił. Drzwi się otworzyły i do domu raźno wkroczyła … żona burmistrza. Gdy zobaczyła skrępowanych Simonsów oraz Adama, Melę i Hossa, odwróciła się na pięcie, ale Eric zatrzasnął jej drzwi przed nosem.
- Nie tak prędko – zatrzymał ją Gregory, wykręcając jej ręce. – Popełniła pani duży błąd.
- Ja nic nie zrobiłam – zaprotestowała kobieta.
- Wiemy o wszystkim – Adam podszedł do niej, mierząc ją wzrokiem pełnym pogardy. – Pójdzie pani do więzienia.
- Do więzienia? – zapytała słabym głosem.
- Mamy trzech świadków – poinformował ją Adam. – Sutener z Santa Fe też jest w naszych rękach.
Pani Irmina przesuwała wzrokiem po twarzach otaczających ją ludzi. Na obliczu każdego z nich widziała niechęć, odrazę i potępienie. W końcu rozpłakała się, ale nikt nie dał się nabrać na jej krokodyle łzy.

* * * * *

Porwanie Melissy okazało się tak ekscytującym wydarzeniem, że w mieście nie ostała się ani jedna osoba, która nie byłaby zainteresowana całą tą sprawą. Szczegóły znali na szczęście tylko nieliczni. Wyszło na jaw, że żona burmistrza zaplanowała wszystko z iście szatańską dokładnością. Pomogła jej w tym kuzynka Betsy. W Santa Fe miała wielu znajomych z tak zwanego półświatka i jeden z nich był jej winien przysługę. Melissa miała trafić do domu publicznego, w którym za pomocą odpowiednich dawek opium, po jakimś czasie stałaby się posłusznym narzędziem do pracy. Bracia Simonsowie nie znali szczegółów. Burmistrzowa dobrze im zapłaciła, aby uprowadzili żonę Adama i przechowali ją do czasu przybycia sutenera z Santa Fe. Burmistrz z początku nie chciał uwierzyć, że jego ukochana Irminka maczała w tym palce. Gdy jednak świadkowie złożyli zeznania obciążające jego żonę, mężczyzna zupełnie się załamał i płakał jak dziecko. Następnego dnia zrzekł się pełnionej funkcji i wystawił dom na sprzedaż. Postanowił opuścić to miasto, nie wyobrażając sobie tutaj życia po tym, co zrobiła jego żona. W najbliższym czasie postanowił się też z nią rozwieść.

* * * * *

ADA

Fajny, trzymający w napięciu i szczęśliwie zakończony fragment. Klimat iście bonanzowy. Adam zdeterminowany w swoim postępowaniu - taki najbardziej mi się podoba. Smile

Camila

Co za wstrętne babsko z Irminy.
Dobrze, że Mela się znalazła. Co będzie dalej?

Gość

Lidka

To może teraz należałoby jakoś wynagrodzić burmistrzowi to, co mu zrobiła ta kobieta? Czy dowiemy się coś więcej o tym mężczyźnie?

Aga

ADA za każdym razem piszesz..."taki Adam właśnie mi się podoba" Laughing

z analizy Twoich wypowiedzi wychodzi jasno: Adam podoba Ci się w każdej możliwej opcji ...roześmiany., twardy, miękki, poważny, łagodny, zdumiony, zdziwiony, oszczędnie przerażony, nad wyraz przerażony, uśmiechający się ledwie, lub aż nadto ukazując dołeczki...itd., itd., Laughing

...to tak na marginesie.... Rolling Eyes

ADA

Aga, rozszyfrowałaś mnie. Tak, to prawda Adam podoba mi się w każdej możliwej opcji i konfiguracji Laughing

Trudno, nic na to nie poradzę Very Happy

, nie bedę z tym walczyć, mogę tylko dać się ponieść totalnemu zachwytowi nad Adamem Laughing

Aga

Nawet nie wolno walczyć z tym ADA ani w sobie nic dusić...to niezdrowe Rolling Eyes

trzeba rozmawiać o "problemie" Laughing

Ewelina

Tak, to dowiedzione, że potencjalny wisielec jest bardzo rozmowny ... niektórzy o tym wiedzieli Very Happy

Nie żałuję żony burmistrza. Zasłużyła na swój los. Szkoda tylko zaślepionego, zakochanego w niej męża ... cóż, taka bywa cena źle ulokowanego uczucia ...
Niezłe tarmoszenie było ... bohaterowie stosownie ucierpieli i byli porządnie zagrożeni ... utrata nie tylko życia ale i ...
Fajne ... kiedy dalszy ciąg?