www.bonanza.pl

ADA

Mada, podniosłaś mi ciśnienie. Czytam sobie piękny, optymistyczny wręcz radosny fragment, pewna, że Adaś będzie przy narodzinach dzieciaczka, a tu proszę niespodzianka i to jaka Rolling Eyes

Odcinek pełen emocji, czekam na następną odsłonę z niepokojem, pełna obaw o los naszego ulubieńca.
I na koniec cytaty z Twojego opowiadania, które zrobiły na mnie największe wrażenie:

Mada

Aga

Mada powiem tyle...szczęka mi opadła Shocked

jak to? Będzie co ma być? Wypluj te słowa Confused

Ja narzekałam, ja? Confused

przeszukam posty...naprawdę...idę szukać..... Mad

...dobrze juz dobrze...znalazłam, coś tam jojczyłam Rolling Eyes

Ewelina czy Cardiol jest na receptę? Surprised

Ewelina

Tutaj to dopiero Adasiowi się oberwało ... przysypało go ... nie wiadomo, jak bardzo ucierpiał, bo jeśli to się zwaliło, to na pewno to i owo może mieć połamane, do tego jest odwodniony i może podduszony ... a tu dziecko mu się pewnie rodzi na powierzchni ...
Cardiol nie jest na receptę, ale Aga, jeśli to Ty podsunęłaś ten pomysł, to Evil or Very Mad

Mada

* * * * *

Następny dzień nie przyniósł żadnych zasadniczych zmian. Mimo postawienia dodatkowych stempli, pracujący wciąż nie mogli dostać się do zasypanych. Joe i Hoss byli ledwie żywi ze zmęczenia. Cały czas mieli wrażenie, że nie dali z siebie wszystkiego, że jeszcze mogą coś zrobić. Nie chcieli odpoczywać, bojąc się, że jeśli odejdą, przekreślą szanse Adama na przeżycie. Takie rozumowanie było irracjonalne, ale w ich sytuacji całkiem zrozumiałe. Gdy w pewnym momencie kolejny kawałek stropu się zawalił, wszyscy jęknęli ze zgrozą i zawodem. Szanse zasypanych malały. Joe wytarł wierzchem dłoni twarz, rozmazując brud na policzkach. Jego przyprószone pyłem włosy wyglądały, jakby utwardzono je cementem. Hoss ciężko oddychał, ale nie zamierzał się poddawać. Wiedzieli, że długo tak nie pociągną. Nieprzespana noc, ciężka praca wyczerpały ich siły. Postanowili, że będą na zmianę odpoczywać. Hoss został na dole, a Joe opuścił szyb. Dobrze, że na zewnątrz było już ciemno, bo światło dzienne z pewnością by go oślepiło. W blasku lamp zobaczył ojca, który w pierwszej chwili go nie rozpoznał.
- Joe? – zapytał dla pewności. – Co z Adamem?
- Wciąż się jeszcze do nich nie dokopaliśmy – przyznał załamany.
- Wyglądasz, jakbyś wrócił z piekła – zauważył posępnie Ben.
- Bo to prawda. Tam na dole jest strasznie. Ta kopalnia nic sobie nie robi z naszych wysiłków. Kpi sobie z nas – powiedział rozżalony.
- Musisz odpocząć, bo zaczynasz mówić od rzeczy – zauważył ojciec i skierował go do pobliskiego namiotu. Nie minęło pięć minut, a jego beniaminek spał w najlepsze, nie słysząc ludzi przechodzących tuż obok i wymieniających uwagi podniesionym tonem. Ben przypomniał sobie, że nawet mu nie powiedział, że został wujkiem.
Tymczasem Hoss pracował dalej. Po odwaleniu dużego skalnego odłamka zobaczył czyjąś zakrwawioną rękę. Krzyknął do pozostałych. Wszyscy rzucili się w tym kierunku, uprzątając gruz. Po chwili wyciągnęli ciało rosłego mężczyzny.
- To Edward Horton – powiedział jeden z ludzi stojących obok Hossa. – Pracował w tej kopalni od początku. Zawsze miał szczęście. Nigdy wcześniej nie uczestniczył w żadnym wypadku.
- Jego szczęście właśnie się skończyło – zauważył ktoś obok grobowym głosem.
Dwóch ludzi zajęło się ciałem pracownika Hollowaya, pozostali wrócili do pracy. Hoss czuł, jak pot spływa mu po karku. Mięśnie zaczynały się buntować, ale usiłował się przeciwstawić zmęczeniu i zniechęceniu. Odrzucił połamany stempel i natrafił na czarny kapelusz. Przyjrzał mu się uważniej i wstrzymał oddech. Był pewien, że należał do Adama. Podwoił wysiłki i po kilku minutach usłyszał głuche stukanie. Ktoś dawał im znaki. Wszyscy zamilkli, nastawiając uszy, a gdy się upewnili, że po drugiej stronie jest ktoś żywy, rzucili się z zapałem do pracy. Po godzinie odwalili ostatni kawałek tarasujący przejście. Hoss wsunął głowę, ale niczego nie zobaczył.
- Adam? – rzucił w przestrzeń, ale odpowiedziała mu cisza.
Nagle wyczuł czyjąś drżącą rękę.
- Pomóżcie! – krzyknął do pozostałych.
Po chwili ujrzeli Andrew Hollowaya, którego oczy były nieprzytomne z wycieńczenia i strachu. Nie był w stanie utrzymać się na nogach.
- Co z Adamem? – zapytał Hoss, chwytając go za klapy.
- Dostał w głowę kawałkiem belki – powiedział słabym głosem właściciel kopalni. - Od wczoraj jest nieprzytomny.
- Oddycha?
- Chyba … tak – mężczyzna nie był tego do końca pewny.
- Ja tam wejdę – zaoferował się blondyn o zdecydowanie mniejszych gabarytach niż Hoss.
Zastrzygł krótko przyciętym wąsikiem i zniknął w czarnej dziurze. Hoss widywał go często w saloonie. Wiedział, że pracuje na ranczu Tatumów. Nie spodziewał się po nim takiej chęci do niesienia pomocy. Doszedł do wniosku, że w trudnych sytuacjach wielu ludzi pokazuje swoje prawdziwe oblicze. Po chwili usłyszał głos mężczyzny:
- Ciągnij!
Przełożył ręce i przeciągnął na swoją stronę bezwładne ciało Adama. Szybko przyłożył ucho do jego piersi, ale nic nie usłyszał.
- Cisza! – wrzasnął zdenerwowany i skupił się, wyczulony na najmniejszy szmer.
Zdawało mu się, że jego starszy brat wciąż oddycha, ale nie był tego do końca pewny.

* * * * *

Ben przechadzał się nerwowo, nie mogąc ustać w miejscu. Hoss z taką determinacją podpierał ścianę, jakby za chwilę dom w Ponderosie miał runąć. Joe kręcił się nerwowo, rzucając zaniepokojone spojrzenia w kierunku ojca i brata. Doktor Martin od kwadransa badał nieprzytomnego Adama i żaden dźwięk nie dochodził zza szczelnie zamkniętych drzwi. Tuż za przeciwległą ścianą znajdowała się Melissa karmiąca dziecko. W ciągu ostatnich dni niewiele spała i słaniała się ze zmęczenia i zdenerwowania. Gdy dowiedziała się, że Adam żyje, rozpłakała się, czując niewysłowioną ulgę. Jednak po chwili przygnębiony Hoss dodał, że jej mąż od wczoraj nie odzyskał przytomności - po tym, jak kawał stempla uderzył go w głowę. Poczuła się tak, jakby ktoś oblał ją kubłem lodowatej wody. Miała dreszcze. I tylko widok słodko śpiącego synka sprawiał, że wciąż jeszcze jako tako się trzymała. Najgorsze było to, że doktor Martin zabronił jej wstawać z łóżka. Musiała tu tkwić i czekać, aż ktoś się ulituje i przekaże jej jakiekolwiek wiadomości. Zamknęła oczy, próbując uspokoić oddech. Z jednej strony chciała, aby lekarz wyszedł z pokoju jak najszybciej, a z drugiej – obawiała się tej chwili. Bała się tego, co może usłyszeć. Gdy dobiegł ją przytłumiony głos Bena, zrozumiała, że lekarz zakończył badanie. Siedziała jak na szpilkach. Po chwili drzwi się uchyliły i do środka wszedł doktor Martin. Przysiadł na krześle.
- Nie będę ukrywał, że stan Adama mnie niepokoi – powiedział, patrząc w jej wystraszone oczy. – Ogólne osłabienie i odwodnienie organizmu jest czymś oczywistym po kilku dniach bez wody. Jednak to, że do tej pory nie odzyskał świadomości, nie rokuje najlepiej.
- Wciąż jest nieprzytomny? – zapytała drżącym głosem.
- Gdyby to było wstrząśnienie mózgu, utrata przytomności trwałaby krócej. Myślę … - doktor urwał, marszcząc ze zdenerwowania brwi.
- Co takiego? – wyszeptała Melissa, czując gęsią skórkę na policzkach.
- Obawiam się, że to śpiączka – przyznał, zdobywając się na szczerość.
- Co to oznacza dla Adama? - wstrzymała oddech, czekając na cios, ale w tej chwili zakwiliło dziecko i oboje spojrzeli w jego stronę.
- Śliczny i zdrowy chłopiec – musiał przyznać doktor Martin. – Kiedyś będzie pogromcą serc niewieścich – powiedział z uśmiechem, a po chwili dodał. – Proszę nie martwić się na zapas. Adam jest silny i na pewno ma odpowiednią motywację, aby się obudzić. Proszę być dobrej myśli.
Wyszedł, a Melissa wzięła synka w swoje ramiona, wdychając jego zapach. Przytuliła go do serca, modląc się, aby Adam miał szansę poczuć to samo, co ona. Nie wyobrażała sobie, że może być inaczej. Wiedziała jednak, że doktor Martin nie powiedział jej całej prawdy. Czuła to.

* * * * *

Ben siedział przy łóżku Adama, wpatrując się w nieruchomą twarz swego pierworodnego. Przypomniał sobie, że już kiedyś przeżył podobne chwile. Jego syn był wtedy ciężko chory i lekarz nie wiedział, czy przetrzyma noc. Wówczas wszystko skończyło się dobrze. Chciał wierzyć, że tym razem będzie tak samo. Niestety, doktor Martin ostrzegł, że Adam może się już nie obudzić. Być może obrażenia mózgu są zbyt poważne i chory nigdy nie odzyska przytomności. Ben nie chciał tego przyjąć do wiadomości. Nie tracił nadziei, że Bóg czuwa nad jego rodziną. Wiele razy wyratował ich z przeróżnych opresji. Tym razem nie może być inaczej. Przecież Adam został ojcem. Miałby nigdy nie zobaczyć swego syna? Nie obserwować, jak rośnie i się zmienia? To byłoby zbyt okrutne i niesprawiedliwe. Sam pochował trzy żony, które ubóstwiał. Czy to nie wystarczy? Miałby teraz stracić swego najstarszego syna? Nie chciał nawet o tym myśleć.

* * * * *

Camila

Biedny ten Adam. Strasznie mu się oderwało. Fragment pełen napięcia.

Gość

wzruszający, bardzo poruszający fragment. Pokazałaś dużo emocji... Aż mi się ciężko czytało. Ale... Melissa jest silną kobietą, Adam jest silny...
Postacie w twoich opowiadaniach są zawsze bardzo żywe, prawdziwe, realne. Mam więc nadzieję, że wszystko się ułoży Sad

Aga

Ja chyba dzisiaj nabawię się wrzodów żołądka... Shocked

Gość

Rzeczywiście, dzisiejszy zestaw treści... U ADY, u Mady, u mnie...Chyba coś wisi w powietrzu Shocked

Mada

Ewelina

Zażyłam podwójną porcję Cardiolu ... tyle emocji ... tarmoszenie, odwodnienia jeszcze żadna forumowiczka Adamowi nie przydzieliła ... podtopienie było ... widzę, że koleżanki zaczynają rywalizację, która w bardziej wyszukany sposób "dołoży" naszemu ulubieńcowi ... I żona z synkiem ... Ben podłamany ... bracia też smutni, chociaż przyznaję starali się przy ratowaniu ... kiedy dalszy ciąg ...

Aga

...deszcz wisi Senszen....deszcz i poprzestańmy na tym u diaska Evil or Very Mad

a tak "lajtowo" się zapowiadało...no, no,...coś mi drży w organizmie z tego napięcia.... Shocked

Aga

Mada nie o szalej jadowity mi szło...chciałam oddać szaleństwo autorki w tym słowie w dosłownym słowa tego znaczeniu....szaleństwo w tarmoszeniu i tylko to miałam na myśli....li tylko i jedynie (czy jakoś tak Rolling Eyes

)

zorina13

Adam w śpiączce ,z ciężkimi obrażeniami mózgu.
Straszne.