www.bonanza.pl

Mada

* * * * *

Dan przypinał właśnie do tablicy wiszącej tuż nad swoim biurkiem list gończy, przedstawiający nieprzejednane oblicze Monstera, gdy jego uwagę przyciągnął hałas na zewnątrz. Zanim doszedł do drzwi, te otworzyły się z hukiem i do środka bezceremonialnie został wrzucony Simon Krent. Tuż za nim z bojową miną, otrzepując ręce, weszli dwaj miejscowi kowboje i barman z salonu Silver Dollar.
- Szeryfie, przyprowadziliśmy złodzieja – oznajmił mężczyzna w kraciastej koszuli.
- To on okradł pannę Curtis – wyjaśnił drugi, którego szyję zdobiła bordowa bandana.
Stevenson spojrzał na Krenta wzrokiem, który był ciężki niczym ołów. Wciągnął głęboko powietrze, próbując opanować negatywne emocje. Hank podszedł do niego i podał mu wygniecioną chustkę, w którą zawinięta była ametystowa broszka. Dan wyjął klejnocik, z odrazą odrzucając szmatkę.
- Dlaczego to zrobiłeś? – szeryf stanął naprzeciwko Simona, żądając odpowiedzi.
- To nie ja… - mężczyzna był tak wystraszony, że słaniał się na nogach.
- Posadźcie go na krześle – powiedział do uczynnych kowboi, którzy w lot spełnili jego prośbę, nie siląc się jednak na delikatność.
- Skąd masz tę broszkę? – zapytał ostrym tonem Stevenson.
- Kupiłem od jednego poganiacza bydła – przyznał, pocąc się ze strachu.
- Kłamiesz! – zarzucił mu szeryf.
- Mówię prawdę – załkał Simon. – Było ich kilku. Mieli przeprowadzić stado do Reno. Jeden z nich zaczepił mnie po wyjściu z saloonu. Pokazał mi tę błyskotkę i powiedział, że to będzie dobry prezent dla narzeczonej. Kupiłem więc…
- Przecież ty nie masz narzeczonej – zauważył trzeźwo Dan.
- Może kiedyś będę miał – jego rozbiegane oczy i trzęsące się ręce zaczęły drażnić zebranych. – Wolę być przygotowany w razie czego.
- Czy ktoś może potwierdzić kupno tej broszki? – zapytał szeryf.
Simon Krent myślał dłuższą chwilę, przewrócił kilka razy oczyma, robiąc miny kompletnego idioty. W końcu w jego wzroku na ułamek sekundy błysnęło coś na kształt inteligencji.
- Byłem w banku po pieniądze – przypomniał sobie. – Pochwaliłem się kasjerowi.
- Muszę to sprawdzić – zastrzegł Dan. – Jeśli kłamiesz … - niebezpiecznie zawiesił głos.
- Mówię prawdę – powiedział ze łzami w oczach.
Szeryf zamknął podejrzanego w celi, podziękował kowbojom i barmanowi za pomoc. Mężczyźni niechętnie opuszczali jego biuro. Nie zamierzali iść do saloonu. Czekali na ulicy na rozwiązanie sprawy. Stevenson nie zabawił długo w banku. Kasjer potwierdził zeznania Simona Krenta. Nic nie wiedział o włamaniu do panny Curtis, więc nie skojarzył tych dwóch faktów. Dan mu podziękował i wyszedł na zewnątrz.
- Mówił prawdę – poinformował mężczyzn, którzy wpatrywali się w niego z napięciem.
- Wypuści go pan, szeryfie? – zapytał z niezadowoleniem ten w kraciastej koszuli.
- Muszę. Nie jest przestępcą – przyznał.
- Szkoda, że nie można go zamknąć za głupotę – żałował Hank.
Pokręcili głowami i z ociąganiem się rozeszli. Dan Stevenson wszedł do swego biura i podszedł do celi. Otworzył ją bez słowa i poczekał, aż Simon wyjdzie.
- Jesteś wolny – stwierdził dobitnie. – Broszki ci nie oddam. Nie należy do ciebie, mimo wszystko. Jest własnością panny Curtis.
- Pójdę do niej i ją zaniosę – zaofiarował się mężczyzna.
- Ja się tym zajmę – szeryf powiedział to tak stanowczym tonem, że Simon Krent nie oponował. Szybko wyszedł na zewnątrz, ciesząc się z odzyskanej wolności. Odetchnął z ulgą. Bał się, że dzisiejszą noc spędzi w areszcie. Wiedział, że nie zasnąłby bez swej ulubionej poduszki.

* * * * *

Dan Stevenson zbliżał się do domu Elizabeth Curtis. Do wewnętrznej kieszonki kamizelki włożył ametystową broszkę. Nie mógł ukarać winnego, ale chciał zwrócić okradzionej kobiecie cenną pamiątkę. Wszedł na ganek i zmarszczył brwi. Poręcz, która wcześniej chwiała się w różne strony i groziła ułamaniem, teraz ani drgnęła. Ktoś ją fachowo naprawił. Z niechęcią pomyślał o człowieku, który go ubiegł. Momentalnie stracił dobry humor. Zastukał, patrząc z wyrzutem na poręcz, jakby to ona była wszystkiemu winna.
- Szeryfie – powitała go odrobinę zaskoczona Elizabeth.
- Panno Curtis – Dan uchylił kapelusza na powitanie. – Odnoszę ten drobiazg – sięgnął do kieszonki i podał jej misternie wykonaną broszkę.
Elizabeth westchnęła z zachwytem i uśmiechnęła z niedowierzaniem. Ostrożnie wzięła z jego ręki biżuterię, opuszkami palców dotykając wnętrza jego dłoni. Mimowolnie się zaczerwieniła. Chcąc pokryć zażenowanie, szybko powiedziała:
- Proszę wejść. Chciałabym się dowiedzieć, w jaki sposób odzyskał pan moją broszkę.
Dan chętnie skorzystał z zaproszenia. Wszedł, rejestrując, że w domu młodej kobiety panuje wzorowy ład i porządek.
- Właśnie zaparzyłam herbatę. Napije się pan?
- Chętnie.
Nie lubił herbaty, ale w tej chwili nie miał zamiaru się do tego przyznawać. Panna Curtis wskazała mu miejsce. Usiadł, przyglądając się, jak Elizabeth nalewa bursztynowy płyn do białych filiżanek, których brzegi zdobił cienki, złoty pasek. Wykonywała tę prozaiczną czynność z dużym wdziękiem, z którego w ogóle nie zdawała sobie sprawy. Patrzył coraz bardziej zauroczony. Aby przywołać się do porządku, opowiedział jej historię odzyskania broszki.
- Biedny Simon – zmartwiła się Elizabeth.
- Współczuje mu pani? – zdziwił się zaskoczony.
- Owszem – przyznała szczerze. – Jest teraz poszkodowany. Będę musiała z nim porozmawiać.
Dan skrzywił się nieznacznie. Sam nie wiedział dlaczego, ale ten pomysł wcale nie przypadł mu do gustu. Wiedziony impulsem zapytał bez zastanowienia:
- Kto naprawił poręcz?
- Poręcz?
- Na ganku – wyjaśnił, odstawiając filiżankę.
- Ach, to? Pan Tacher… Wstawiał mi szybę w oknie i zauważył, że poręcz się chwieje – powiedziała z lekkim uśmiechem. – Okiennicę też mi poprawił. Bardzo uczynny człowiek.
- Bardzo … – przyznał z niechęcią Dan. – Pójdę już. Dziękuję za herbatę.
Wyszedł szybko i nie oglądając się za siebie, poszedł w kierunku swego biura. Nie zauważył więc, że Elizabeth długo zwlekała z wejściem do domu po tym, jak pożegnała się z nim na ganku.
Szeryf o mało nie zderzył się z Adamem, który czekał na niego przed biurem. Weszli do środka.
- Słyszałem, że odzyskałeś broszkę panny Curtis – zagaił przyjaciel.
- Wieści szybko się rozchodzą – zauważył sucho Dan i usiadł rozdrażniony na krześle.
- Dowiedziałem się od Hanka – wyjaśnił spokojnie Adam, jednocześnie rejestrując zmiany w zachowaniu szeryfa.
- Byłeś w saloonie? Wcześnie jak na ciebie – stwierdził z przekąsem Stevenson.
- Wracałem z banku i spotkałem Hanka po drodze – wyjaśnił rzeczowo, ale na jego ustach już błąkał się kpiący uśmieszek.
- Co ty w ogóle robisz dzisiaj w mieście? – dalej drążył Dan, jakby nie słysząc jego odpowiedzi. – Miałeś jechać z braćmi na północne pastwisko. A może też chcesz naprawić poręcz jakiejś samotnej pannie …
Cartwright spojrzał na szeryfa, unosząc kąciki ust. Zauważył, że Dan jest w wyjątkowo kiepskim humorze i wszystko go drażni. Postanowił więc trochę go podręczyć. Podszedł bliżej i lewą rękę z nonszalancją oparł na biurku. Prawą trzymał za pasem z bronią.
- Zachowujesz się, jak mężczyzna, któremu w nocy … nie wyszło – zauważył z wiele mówiącym uśmiechem.
Szeryf wolno podniósł oczy na Adama, który mężnie wytrzymał jego morderczy wzrok.
- Jak zwykle, sama słodycz skapuje z twoich ust – zauważył cierpko przyjaciel.
- Staram się, jak mogę – Adam uśmiechnął się na tyle bezczelnie, że Dan zaczął rozważać opcję kontaktu swojej ręki z jego szczęką.
- Nie prowokuj mnie – ostrzegł zły jak osa.
Adam westchnął, usiadł naprzeciwko, odchylił się na krześle. Postanowił milczeć. Sekundy płynęły. Dan w tym czasie wstał, zbliżył do okna, spojrzał na przejeżdżające wozy. Potem podszedł do biurka, wyciągnął szufladę i zaraz ją zamknął.
- Dlaczego się nie odzywasz?
- Przecież miałem cię nie prowokować – usprawiedliwił się Adam.
- Świetnie – powiedział nieuważnie Dan i spojrzał z namysłem na strzelby wiszące na ścianie. Adam poszedł za jego wzrokiem. Doszedł do wniosku, że nie ma w nich nic interesującego. Wisiały w tym miejscu od dawna, także za czasów Roya. Zachowanie przyjaciela zaczęło go intrygować. Postanowił go dobić.
- Zakochałeś się? – zadał z pozoru niewinne pytanie.
- Oszalałeś? – żachnął się Dan, który nie chciał przyznać się nawet sam przed sobą, że Adam może mieć rację. – Lepiej mi powiedz, czy Joe zgodziłby się zostać moim zastępcą? – szybko zmienił temat.
- Mój braciszek ostatnio trochę się miota – powiedział oględnie Adam. – Taka odpowiedzialna funkcja mogłaby mu jednak pomóc w znalezieniu właściwej drogi.
- Uważasz, że się nadaje?
- Znasz go. Jest impulsywny i zadziorny, ale … można na niego liczyć w ważnych sprawach.
- W takim razie porozmawiam z nim.
- W następnym tygodniu są urodziny Billy’ego – napomknął Adam. – Pa organizuje piknik nad jeziorem. Zaprasza ciebie i siostrę.
- Podziękuj ojcu – poprosił Dan.
- Będziecie?
- Ja na pewno – zapewnił przyjaciel. – Jeśli chodzi o Kimberly, to trudno powiedzieć. Chciałem, aby poznała sąsiadów, ale ona niechętnie wychodzi z domu.
- Billy by się ucieszył…
- Billy? – Danowi nawet nie drgnęła powieka. – Spróbuję ją przekonać, ale niczego nie obiecuję.
Adam wyszedł na zewnątrz. Podszedł do Sporta. Poczuł na swojej twarzy ciepłe promienie słońca i na chwilę przymknął oczy. Sam nie wiedział dlaczego, ale po raz pierwszy od dawna zrobiło mu się jakoś lżej na duszy.

* * * * *

Aga

Mada godzina wklejenia Shocked

...ja przewracałam się na drugi bok Rolling Eyes

....a już się zastanawiałam co zabrać do tramwaju. Very Happy

zorina13

Trzymam kciuki za Dana ,by nauczycielka zwróciła na niego uwagę..

Camila

I Dan i nauczycielka się zakochali w sobie tylko jeszcze o tym nie wiedzą.
Adam jak zwykle złośliwy do bólu

ADA

Aga

Mada

Zorino, przecież Elizabeth już jakiś czas temu zwróciła uwagę na Dana.

Camilo, zgadzam się w 100%. Smile

ADA, cieszę się, że fragment przypadł Ci do gustu.

Gość

Aga

ADA

Adama i Kim mogą tarmosić. Małego Billy'ego w żadnym wypadku

Mada

Adam, Billy i Kimberly już dostatecznie zostali doświadczeni przez los. Mam różne plany co do nich, niekoniecznie związane z ingerencją osób trzecich. Aga, wiem, że lubisz tarmoszenie, ale tym razem przyjdzie Ci się rozczarować. Przykro mi. Confused

Aga

Rozczarowanie? Mada wypluj to słowo. Surprised

Przemawia przeze mnie wyłącznie niepokój Surprised

o bliskie spotkanie ze słowem "koniec" Confused

tylko i jedynie.