www.bonanza.pl

zorina13

Nowe uczucie zaczęło kiełkować ,ale oboje mają ciągle poczucie winy wobec swoich dawnych partnerów.
Przedstawiłaś to bardzo pięknie ,subtelnie i z wielkim wyczuciem.

Camila

Miłość przyszła do nich sama i raczej jej już nie zniknie z ich życia.
Jednak nie będzie im łatwo po tych wydarzeniach stworzyć związku.

Aga

Gość

Mada

Aga

jakie kłopoty? Rolling Eyes

ponoc u Ciebie miało być bez tarmoszenia? Rolling Eyes

nie żebym protestowała... Rolling Eyes

Gość

też jestem zaskoczona, ale jak widać tarmoszenie się udziela wszystkim Smile

Ale nie narzekam... Ciekawa jestem co dla nich szykujesz Very Happy

Aga

Senszen może to nadinterpretacja? Może kłopoty to nie jest tarmoszenie? A zaledwie problemik ot taki tyci, tyci... ? Rolling Eyes

Mada

Tarmoszenia rzeczywiście nie planowałam, ale przyszedł mi do głowy pewien pomysł i ... Smile

Nie mogę skupiać się tylko na przemyśleniach bohaterów, musi się coś dziać. Cieszę się, że nie protestujecie. Very Happy

Gość

ale na pewno będą bardzo zajęci swoimi sprawami Smile

Może rzeczywiście to nadinterpretacja.

Aga

Jak widać nie, Mada właśnie wyprowadziła nas z błędu Very Happy

Mada

Wstawiam fragment już teraz. Smile

Aga nie będzie musiała rzucać monetą ani liczyć linijek. Może tylko ponarzeka, że za wcześnie. Laughing

Mam jednak nadzieję, że Senszen lub ADA wkleją coś późnym wieczorem i koleżanka będzie miała strawę duchową w porannym tramwaju.

* * * * *

Adam spędził ostatnią godzinę w pokoju hotelowym, w którym zatrzymał się Clifford Harrison zainteresowany cyklicznymi dostawami drewna z lasów Ponderosy. Rozmowę można było uznać za bardzo udaną. Jutro – w obecności prawnika – miała zostać podpisana długoterminowa umowa, korzystna dla obu stron. Gdy za Adamem zamknęły się drzwi, Harrison uśmiechnął się zadowolony. Rzadko miał okazję rozmawiać z tak kompetentnymi i charyzmatycznymi ludźmi jak Adam Cartwright. Ten młody człowiek wywarł na nim jak najlepsze wrażenie i nie wątpił, że współpraca z Cartwrightami to dobre posuniecie. Adam miał takie same odczucia. Umowa z Harrisonem gwarantowała im stały przypływ niemałej gotówki. Chciał jak najprędzej podzielić się tą znakomitą wiadomością z rodziną. W holu przystanął na chwilę, przepuszczając jakieś starsze małżeństwo. Rozejrzał się. Jego wzrok zatrzymał się na parze siedzącej przy stoliku w hotelowej restauracji. Postąpił kilka kroków, chcąc się lepiej przyjrzeć i … upewnić. Mężczyzna wyglądał na zamożnego. Był ubrany w jasnoszarą, doskonale skrojoną marynarkę, takiego samego koloru atłasową kamizelkę oraz białą koszulę, której mankiety były zdobione delikatnym haftem. Jego szyję oplatał grafitowy, gładki, jedwabny fular. Przy kamizelce widać było łańcuszek od zegarka, zapewne ukrytego w wewnętrznej kieszonce. Naprzeciwko niego siedziała szatynka w jagodowej sukni, której dekolt był przybrany śnieżnobiałą koronką i ozdobiony misternie wykonaną broszką w kształcie stokrotki. Młoda kobieta była siostrą Dana Stevensona. Mężczyzny nie znał. Wyglądali na zaprzyjaźnionych. Odwrócił się i podszedł do recepcjonisty.
- Kim jest ten człowiek, który siedzi z panną Stevenson? – zapytał, przybierając znudzony wyraz twarzy.
- Nazywa się Nicholas Fabrey i jest gościem w naszym hotelu – usłyszał w odpowiedzi.

Dzień wcześniej
Kimberly nalewała kawę do filiżanek, których wygląd raził jej poczucie estetyki. Uważała, że są po prostu … brzydkie. Napomknęła Danowi o tym już pierwszego tygodnia pobytu w Virginia City, ale brat uznał, że kupią nowe wtedy, gdy stare się wytłuką. Podała mu bez słowa komentarza filiżankę wypełnioną brunatnym płynem i sięgnęła po swoją. Wtem usłyszeli pukanie do drzwi. Dan poszedł otworzyć. Na ganku stał mężczyzna ubrany wytwornie i bogato. W ręku trzymał niewielki pakunek. Przywitał się i przeszedł od razu do rzeczy:
- Nazywam się Nicholas Fabrey. Szukam panny Kimberly Stevenson.
- To moja siostra – poinformował Dan, uważnie oglądając przybysza. Nie miał zamiaru wpuszczać go do środka, zanim nie dowie się, jakie są jego zamiary.
- Byłem przyjacielem jej narzeczonego Michaela i przybywam z polecenia jego babki, pani Halloran – wyjaśnił uprzejmie.
- Dan Stevenson – szeryf dopiero teraz zdecydował się na prezentację. – Proszę wejść.
Gdy mężczyzna ukazał się oczom Kimberly, siostra Dana drżącymi rękoma odstawiła filiżankę na talerzyk, rozlewając kilka kropel płynu.
- Nicholas? – zapytała zdumiona. – Co ty tutaj robisz?
- Pani Halloran przesyła ci pozdrowienia – podszedł i złożył pełen szacunku pocałunek na jej dłoni. – Zapytuje też o twoje samopoczucie.
- Dziękuję, czuję się już znacznie lepiej – przyznała cichym głosem.
Kimberly przyniosła trzecią filiżankę i podała gościowi kawę. Dan, patrząc na strój i maniery nowo przybyłego, zrozumiał obiekcje siostry w kwestii porcelany. Rzeczywiście ich filiżanki wyglądały tandetnie i nieelegancko. Teraz to dostrzegł. Przysłuchiwał się rozmowie i uważnie obserwował siostrę. Wcale nie cieszyła go wizyta tego człowieka. Kimberly ostatnio jakby poweselała, w każdym razie nie sprawiała wrażenia już tak bardzo przygnębionej jak na początku. Przyjazd tego dżentelmena mógł wszystko zmienić, podrażnić świeżą ranę, a tego Dan chciał swej siostrze za wszelką cenę oszczędzić. W końcu Nicholas Fabrey sięgnął po pakunek, z którym przyszedł.
- Pani Halloran przesyła ci prezent – powiedział z tajemniczym uśmiechem.
Zaskoczona Kimberly ostrożnie wyjęła safianowe etui i po chwili wahania je otworzyła. W środku, na podkładce z aksamitu pyszniła się brylantowa kolia.
- Nie mogę tego przyjąć – zaoponowała zakłopotana.
- Chyba będziesz musiała…
- Jak to?
- Tę kolię zamówił Michael specjalnie dla ciebie. Miała być prezentem poślubnym – dodał. – Pani Halloran uważa, że tylko ty masz prawo nosić ten naszyjnik.
Dan popatrzył na bladą twarz swojej siostry i z wyrzutem spojrzał na Nicholasa – sprawcę takiego stanu rzeczy. Mężczyzna wyczuł jego wzrok i domyślił się, że nie powinien przedłużać swojej wizyty. Pożegnał się, prosząc Kimberly o spotkanie jutro w hotelowej restauracji. Po jego wyjściu siostra zabrała etui i zamknęła się w swoim pokoju. Dan domyślił się, że znowu płacze.

Następnego dnia Kim była wyraźnie przygaszona. Przy śniadaniu wciąż się zamyślała i nie słuchała uważnie tego, co Dan do niej mówił. Miał wrażenie, że przyjazd tego Fabreya nie wróży niczego dobrego. Najchętniej kazałby mu się wynosić i to jak najszybciej. Doszedł do wniosku, że odetchnie, gdy ten człowiek opuści miasto. Poszedł do swego biura ze świadomością, że jego siostra spotka się dzisiaj z tym mężczyzną w hotelowej restauracji. Nie miał odwagi, aby jej tego zabronić. Kimberly nie była już dzieckiem, nie potrzebowała jego przyzwolenia. Obowiązki szeryfa zajęły go na kilka godzin. Właśnie kończył papierkową robotę, gdy do środka wszedł Adam Cartwright. Był wyraźnie zdenerwowany, choć usiłował to ukryć. Dan znał go jednak zbyt dobrze, aby umknęły mu pewne szczegóły wyglądu przyjaciela. Wiedział, że Cartwright miał dziś w hotelu decydującą rozmowę z ważnym kontrahentem.
- Czyżby Clifford Harrison stawiał twarde warunki? – zainteresował się na wstępie.
- Jutro podpisujemy umowę – machnął ręką Adam. – Znasz Nicholasa Fabreya? – szybko przeszedł do interesującej go kwestii.
- Niestety, tak – musiał przyznać. – A dlaczego pytasz?
- Widziałem twoją siostrę w towarzystwie tego człowieka.
- Wiem – rzucił z niechęcią i gazetą odpędził natrętną muchę. – Był wczoraj u nas w domu.
- Kim jest ten człowiek? – Adam zastygł w oczekiwaniu na odpowiedź.
- To przyjaciel jej zmarłego narzeczonego.
- Po co przyjechał? – indagował dalej.
- Przywiózł prezent od babki Michaela – Dan znowu machnął gazetą. – Nie jest tu mile widziany – zastrzegł. – Przynajmniej, jeśli chodzi o mnie.
- Kiedy wyjeżdża?
- Oby jak najprędzej – rzucił Dan i w końcu ubił denerwującą muchę. Następnie spojrzał na Adama, pobębnił palcami o biurko i zadał decydujące pytanie:
- Czy moja siostra ci się podoba?
- Jest piękna. Chyba nie ma w mieście mężczyzny, któremu by się nie podobała – stwierdził ostrożnie Adam.
- Czyli podoba ci się? – chciał się upewnić Dan.
- Tak.
Dan zapatrzył się w okno, myśląc nad czymś intensywnie. Zmarszczył nieznacznie brwi.
- Masz coś przeciwko temu? – Adam musiał zadać to pytanie, choć wiedział, że odpowiedź może nie przypaść mu do gustu.
- Przeciwko czemu? – chciał wiedzieć Dan.
- Przeciwko temu, że … mi się podoba – Adam nie zdecydował się na szczere nazwanie swych uczuć. Ta rozmowa sprawiała, że czuł się dosyć dziwnie. Gdyby chodziło o jakąkolwiek inną dziewczynę, wszystko wyglądałoby inaczej. Tu jednak szło o siostrę przyjaciela. Nie był pewien, jak zareaguje Dan, gdy dowie się prawdy. Intuicja mu podpowiadała, że nie powinien zbytnio się spieszyć. Należało zastosować technikę małych kroczków.
- Nie – powiedział zupełnie szczerze. – Przecież jest ładna i każdemu się podoba – Dan powtórzył jego słowa z wyraźną kpiną w głosie.
Adam wyszedł z biura szeryfa w nie najlepszym humorze. Pojawienie się tego Fabreya kolidowało z jego planami wobec Kimberly. Niepokoił go ten mężczyzna, który znał siostrę Dana dłużej od niego. Łączyło ich wspomnienie o Michaelu, wydarzenia, o których nie miał nawet pojęcia. Ten Fabrey miał nad nim emocjonalną przewagę. Na szczęście Dan nie był przychylny temu elegantowi z Południa. Adam liczył na szybki wyjazd niewygodnego konkurenta.

* * * * *

Gdy Dan wrócił do domu, Kimberly czekała na niego z obiadem. Nie miał zamiaru wypytywać siostry o spotkanie z Fabreyem. Sama zaczęła o tym mówić. Słuchał, nie odzywając się, dopóki nie usłyszał zdania:
- Pani Halloran chce, abym do niej wróciła.
- Jak to „wróciła”? – zaniepokoił się Dan.
- Mieszkałam z nią przez ostatnie dwa lata - przypomniała ze spokojem Kimberly.
- Chcesz mnie zostawić?! – brat nie mógł uwierzyć w to, co słyszał.
- Przecież do tej pory radziłeś sobie sam – stwierdziła, wytrzymując spojrzenie jego roziskrzonych oczu.
- Powinniśmy trzymać się razem. Jesteśmy rodziną – dodał szybko.
- Zrozum, ona jest zupełnie sama, nie ma nikogo bliskiego – tłumaczyła siostra.
- Naprawdę chcesz tam pojechać? – wstał, gwałtownie odsuwając krzesło.
- Zastanawiam się. Sama nie wiem, co powinnam zrobić – przyznała, wzdychając. – Nicholas mówi …
- Właśnie! – przerwał jej zdenerwowany. – Przyjechał i namącił ci w głowie. Omamił cię pięknymi słówkami. Może jeszcze wywołał poczucie winy, odmalowując obraz samotnej damy, cierpiącej po stracie jedynego wnuka.
- Dan … - usiłowała wtrącić się Kimberly.
- W tym świetle ten naszyjnik wygląda jak próba przekupstwa – zauważył coraz bardziej zdenerwowany i podszedł do okna. – Oni umiejętnie grają na twoich uczuciach, a ty bezkrytycznie się temu poddajesz!
- Dan, dlaczego taki jesteś? – stanęła przy nim zrezygnowana. Myślała, że już się nie doczeka odpowiedzi, ale w końcu ją usłyszała. Zaskoczyła ją miękka nuta w jego głosie.
- Po prostu nie chcę, żebyś wyjeżdżała – powiedział zwyczajnie.

* * * * *

W Ponderosie Adam poinformował ojca i Hossa o przebiegu negocjacji z Harrisonem. Pomyślny wynik tej rozmowy wprawił wszystkich w dobry humor. Nieraz podpisywali korzystne umowy, ale ta gwarantowała duże zyski i to przez kilka najbliższych lat. Kolację zjedli podekscytowani dniem jutrzejszym. Adam jako jedyny nie mógł w pełni cieszyć się sukcesem. Wciąż myślał o Fabreyu i to mąciło jego spokój.
Joe przyjechał dosyć późno, ale Ben nie robił mu wyrzutów. Wiedział, że jego syn, pełniący funkcję zastępcy szeryfa, ma obowiązki, które często wykraczają poza sztywne ramy czasowe. Okazało się, że w saloonie doszło do strzelaniny. Jeden z kowbojów trafił do aresztu, a drugi do gabinetu doktora Martina. Byli to przyjezdni, którzy pokłócili się podczas gry w pokera.
Ben i Hoss poszli już na górę. Adam czytał książkę, a Joe jadł spóźnioną kolację. Nie chciał siedzieć sam przy stole, więc przeniósł się z talerzem bliżej starszego brata. Czuł wyraźną potrzebę wygadania się. Jedząc, opowiadał jeszcze raz szczegóły strzelaniny i aresztowania winnego. Adam nie usłyszał niczego nowego, ale taktownie nie przerywał bratu, od czasu do czasu kiwając głową. W końcu jednak Joe doszedł do sedna sprawy.
- Dan jest wściekły – powiedział. – Dawno nie widziałem go w tak fatalnym humorze.
- Funkcja szeryfa bywa męcząca – stwierdził spokojnie Adam.
- Tu chodzi o jego siostrę – zauważył znacząco.
- O Kimberly? – Adam odłożył książkę i usiadł prosto.
- Chce wyjechać, to znaczy wrócić na Południe. Tam, gdzie mieszkała wcześniej – wyjaśnił. – Dan się wścieka, bo nie wie, jak ją przekonać, żeby została. To znaczy niby ją przekonał, ale ona wciąż się waha, ma wątpliwości. Żal jej tej baby, której dotrzymywała towarzystwa.
- Joe, na pewno niczego nie poplątałeś? – zwątpił na chwilę Adam. – Jesteś pewien, że Kimberly chce wyjechać?
- No przecież ci mówię! – zdenerwował się brat. – Niczego nie zmyślam. Aha, Dan jeszcze powiedział, że jego siostra ma za dobre serce i niektórzy ludzie starają się to wykorzystać.
Adam bez słowa spojrzał na zegar stojący w pobliżu drzwi wejściowych. Było zbyt późno, aby jechać do Virginia City. Wiedział, że dziś nic już nie zdziała. Jutro po południu mają podpisać umowę z Harrisonem. Z samego rana pojedzie do miasta i spotka się najpierw z Danem, a później z Kimberly. Nie pozwoli jej wyjechać. Absolutnie!
Joe mówił jeszcze coś o tym, jak Dan zamykał sprawcę strzelaniny, ale Adam słuchał jednym uchem, myśląc zupełnie o czymś innym. Żaden z nich nie zauważył, że na ostatnim schodku, u szczytu schodów siedzi Billy. Słyszał każde słowo ich rozmowy. Gdy dowiedział się, że Kimberly chce wyjechać, jego usta same ułożyły się w podkuwkę. Po chwili wstał i cichutko poszedł do pokoju, który dzielił z kuzynem.

* * * * *

Pierwszą myślą Adama po przebudzeniu było to, aby za wszelką cenę zatrzymać Kimberly w Virginia City. Miał świadomość tego, że nie będzie to łatwe. Swoich uczuć był pewien. W tej kwestii nic się nie zmieniło. Co do Kimberly … Gdyby miał więcej czasu, z pewnością udałoby mu się pozyskać jej przychylność. Wiedział, że siostra Dana go lubi. Piknik i ostatnia kolacja utwierdziły go w przekonaniu, że do siebie pasują, dobrze czują się w swoim towarzystwie. Obawiał się jednak, że jeśli postawi wszystko na jedną kartę, może ją wystraszyć. Dla niej było chyba za wcześnie na deklaracje. Problem w tym, że nie miał czasu i musiał to rozegrać tak, aby swoją przyszłość Kimberly wiązała nie z kimś innym, ale z nim i z Billym.
Ubrał się szybko i tradycyjnie zajrzał do pokoju synka. Chciał tylko rzucić okiem i zejść do jadalni, ale zatrzymał się jak wryty. Łóżeczko było puste. Zaniepokojony zbiegł na dół i obszedł wszystkie pomieszczenia. Billy’ego nigdzie nie było. Pędem wbiegł po schodach. Zapukał do pokoju ojca. Ben był już ubrany.
- Pa, nie widziałeś Billy’ego?
- Coś się stało? – zaniepokoił się ojciec.
- Nie ma go w pokoju.
- Może zszedł na dół…
- Szukałem, nigdzie go nie ma – krew odpłynęła z twarzy Adama, gdy dotarła do niego waga tych słów.
Po kwadransie nikt nie spał w Ponderosie. Wszyscy biegali po całym domu i obejściu, szukając chłopca oraz wykrzykując jego imię. Na próżno. Billy zniknął.

* * * * *

Camila

To pojawiła się kolejna osoba, która będzie mieszać. Pewnie narobi sporo kłopotów.
Czyżby Billy sam wybrał się do miasta?

zorina13

Czuje ,że znikniecie Bill-ego ,połączy Adama i Kimberly.
A ten laluś ,wyjątkowo mnie drażni.

Gość