www.bonanza.pl

Mada

W takim razie nic nie mówię, tylko sznuruję usta. Confused

Aha, jutro postaram się wkleić kolejny odcinek.

Aga

To zrozumiałam.....mam rozpakować czekoladki na uspokojenie?

tyle chyba możesz powiedzieć?

Mada

Aga

Nie podpuszczasz mnie?

Mada

Gdzież bym śmiała? Shocked

Aga

Mada tarmoś ile wlezie....

...chociaż chwilowo zainteresował mnie mocno wątek Dana i panny Curtis

...ciekawe co wymyśliłaś czego ja nie mogę dogdybać?

Mada

* * * * *

Nicholas obejrzał się w lustrze, zanim zdecydował się opuścić swój pokój. Poprawił mankiety i strzepnął niewidzialny pyłek z klapy swej antracytowej marynarki. Przed chwilą otrzymał wiadomość, że Kimberly czeka na niego na dole. Skoro sama poprosiła go o spotkanie, musiała podjąć decyzję. Siedziała na niewielkiej sofie w pobliżu wejścia do hotelowej restauracji. Podszedł do niej, spodziewając się wyczytać z jej oczu zapowiedź przyszłego szczęścia. Kimberly spojrzała jednak na niego jak ktoś, kto przyszedł się pożegnać. Aby to odwlec, zaprosił ją na lemoniadę. Zgodziła się i po chwili siedzieli przy stoliku z widokiem na ogród.
- Nicholas … - zaczęła po wypiciu kilku łyków orzeźwiającego napoju. – Przeproś w moim imieniu panią Halloran i podziękuj za jej dobroć.
- Nie wracasz na Południe – stwierdził bezbarwnym tonem.
- Zostanę tutaj – potwierdziła z przepraszającym uśmiechem. – Taką podjęłam decyzję.
- Jesteś pewna, że będziesz tu szczęśliwa?
- Mam taką nadzieję – spuściła oczy na ręce oplatające szklankę. – Nie ma więc powodu, abyś zostawał dłużej w tym mieście.
- Odprawiasz mnie z kwitkiem w elegancki sposób – zauważył, lekko wyginając usta. – Cóż, miałem nadzieję, że dasz nam obojgu szansę.
- Nie mogę.
- Ze względu na Michaela?
- Nie – odpowiedziała, uciekając wzrokiem. – Po prostu zaczęłam tu nowe życie i na razie nie chcę niczego zmieniać.
- Mam pewną propozycję – spojrzał na nią z namysłem. – Jeśli w ciągu roku jednak zmienisz zdanie, dasz mi znać, a ja po ciebie przyjadę.
- Nicholas …
- Będę czekał.
- Na coś, co nie nastąpi – powiedziała cichym głosem.
- Odbierasz mi nawet to? – zapytał z lekkim wyrzutem.
- Nie chcę ci dawać złudnych nadziei. To byłoby nieuczciwe z mojej strony.
Długo milczał, patrząc w jeden punkt. Kimberly czuła się wyjątkowo niekomfortowo. Nie lubiła sprawiać ludziom zawodu, ale w tym przypadku wiedziała, że musi zakończyć sprawę definitywnie. W końcu Nicholas podniósł na nią wzrok.
- Dobrze, niech tak będzie – powiedział głosem wypranym z emocji. – Skoro tego sobie życzysz, zniknę z twojego życia raz na zawsze.
- Wolałabym, żebyśmy rozstali się jak przyjaciele – zaproponowała nieśmiało, jednocześnie podnosząc się od stolika.
- Nie wierzę w przyjaźń między mężczyzną a kobietą – Fabrey wstał również.
- W takim razie, żegnaj – wyciągnęła rękę w jego stronę.
- Żegnaj – podał jej swoją i delikatnie uścisnął.
Kimberly odwróciła się i poszła w kierunku wyjścia. Czuła na sobie jego wzrok. Nie obejrzała się. Chciała jak najszybciej opuścić hotel. Miała wrażenie, że się dusi. Gdy wyszła na zewnątrz, zamknęła oczy i głęboko wciągnęła powietrze. Była wolna.

* * * * *

W czasie, gdy Kimberly czekała na Nicholasa w hotelu, szeryf wybrał się na rozmowę do pani Irons. Kobieta otworzyła drzwi tak szybko, jakby spodziewała się tej wizyty. W jej wzroku nie doszukał się zakłopotania czy poczucia winy. Patrzyła na niego raczej z ciekawością. Nie speszyła się, widząc gniew malujący się na jego twarzy. Jak gdyby nigdy nic zaprosiła go do salonu urządzonego skromnie, ale z gustem.
- Czemu zawdzięczam pańską wizytę?
- Plotkom, które rozsiewa pani na temat panny Curtis – rzucił ze złością.
- O jakich plotkach pan mówi? – ze zdumieniem uniosła brwi.
- Czyżby było ich tak dużo, że nie jest pani w stanie ich spamiętać? – zapytał złośliwie.
- Pańskie zachowanie jest niegrzeczne, panie Stevenson – zwróciła mu uwagę obrażonym tonem.
- Nie mam szacunku dla osób, które szkalują czyjeś dobre imię – stanął w rozkroku, patrząc na nią wyzywająco. – Żądam, aby odwołała pani wszystko to, co powiedziała dziś rano swej przyjaciółce – pani White – na temat panny Curtis.
- A jeśli tego nie zrobię? – zapytała, uśmiechając się prowokująco.
- Pani Irons … - Dan zmrużył niebezpiecznie oczy. – Pani mąż miał zdaje się jakieś kłopoty z powodu tajemniczego zaginięcia pewnych dokumentów bankowych …
- Roy Coffee umorzył śledztwo – zauważyła, siląc się na lekki ton.
- Mogę je wznowić – zagroził zimnym tonem.
- Doprawdy?
- Proszę mnie nie zmuszać do zrobienia czegoś, na co nie mam ochoty – wyjaśnił pojednawczo.
- Tak bardzo zależy panu na tej … nauczycielce? – zapytała, wstrzymując oddech.
- Chyba wszystko już sobie powiedzieliśmy – stwierdził, jakby nie słysząc ostatniego pytania. – Mam nadzieję, że pani zrozumiała …
- O, tak – przyznała z dziwnym uśmiechem. – Może być pan pewien, że załatwię tę sprawę, jak należy.
Wychodząc, miał wrażenie, że ta wizyta to początek gigantycznych kłopotów. Nie mylił się.

* * * * *

Elizabeth Curtis wracała do domu po skończonych lekcjach. Obok niej przeszła pani White, nie odpowiadając na jej powitanie. Zaskoczona nauczycielka obejrzała się za nią, unosząc brwi. Poszła dalej. Przed bankiem stały dwie kobiety, które na jej widok zamilkły, spojrzały z potępieniem i ostentacyjnie się odwróciły. Elizabeth opanowało najpierw uczucie niepokoju, a później strachu. Dlaczego osoby, które zawsze grzecznie się z nią witały, teraz patrzą na nią jak na trędowatą? Nie miała na tyle śmiałości, aby podejść do tych kobiet i poprosić o wyjaśnienia. Oplotła się ramionami i ruszyła przed siebie. Do domu miała już niedaleko. Nagle z mieszkania pani Hilary Irons wyszedł Dan Stevenson. Miał minę człowieka, którego coś dręczy. Nie uszedł kilkunastu kroków, gdy na ulicę wypadła z krzykiem Hilary.
- Ludzie, ratunku! – krzyknęła. – Ten człowiek mnie napadł!
Rękaw jej białej bluzki zwisał w strzępach, z ust sączyła się krew. Na prawym przedramieniu było widać ślady zadrapań. Zachwiała się i byłaby upadła, gdyby nie Bob Tacher, który nadbiegł najszybciej.
- O kim pani mówi? Kto panią napadł? – zapytał zdenerwowany.
Wokół zaczęli gromadzić się ludzie. Przez tłumek przedzierał się zaskoczony szeryf. Za nim podążał Joseph Cartwright, który zaalarmowany krzykiem wypadł z pobliskiego banku.
- On – pani Irons wskazała Stevensona. – To on mnie napadł i pobił.
- Nasz szeryf? – chciał się upewnić Tacher, którego oczy wyglądały jak spodki.
- Bzdury – z prychnięciem stwierdził Harry Glenister.
- Pomocy … - wyszeptała Hilary i omdlała, przechylając się malowniczo przez ramię Boba Tachera.
Wszyscy zamarli, patrząc na szeryfa szeroko otwartymi oczyma. Elizabeth zrobiła się blada jak papier. Wpatrywała się w Dana, wystraszona całą sytuacją. Ani przez chwilę nie wątpiła w jego niewinność. Nie potrafiła tego logicznie wytłumaczyć. Po prostu wiedziała, że Dan tego nie zrobił. Stała za plecami jakiegoś barczystego kowboja, nie próbując nawet przepchnąć się bliżej. Nie chciała zwracać na siebie uwagi.
- Nie napadłem tej kobiety – powiedział szeryf, rozglądając się wokół i zaciskając pięści. – Ona kłamie.
- Dan, chodź ze mną – zaproponował szybko Joe. – A panią Irons proszę zanieść do doktora Martina. Niech się nią zajmie.
Joseph pociągnął za łokieć Dana, w którym wszystko gotowało się ze złości. Obaj weszli do biura. Stevenson zdjął kapelusz, rzucił go na podłogę i wyładował na nim wściekłość. Joe patrzył na niego bez słowa. Czekał. W końcu Dan odrobinę się uspokoił. Ciężko usiadł na krześle i spojrzał pytającym wzrokiem na swego zastępcę.
- Chyba nie sądzisz, że napadłem na panią Irons?
- Oczywiście, że nie – uspokoił go Joe. – Ktoś jednak to zrobił.
- Nie, to mistyfikacja – Dan niemal zgrzytał zębami. – Wszystko po to, żeby mnie pogrążyć. Nie doceniłem jej – przyznał niemal z podziwem.
- Dlaczego ta kobieta kłamie?
- Kazałem jej odwołać plotki na temat panny Curtis. Zagroziłem wznowieniem śledztwa w sprawie jej męża. Myślałem, że jestem taki sprytny… - pokręcił głową z politowaniem.
- Wystraszyłeś ją.
- Nie sądzę. Ona nie wygląda na taką, która się boi – stwierdził zdenerwowany.
- Ciekawe, co powie doktor Martin – zainteresował się Joe.
- Pewnie zaraz się dowiemy…
Jakby na zawołanie, drzwi się otworzyły i do biura weszło trzech mężczyzn. Pierwszym z nich był burmistrz, drugim – Bob Tacher, a trzecim – właściciel banku. Wszyscy trzej mieli nietęgie miny. Stanęli, popatrzyli bezradnie po sobie. W końcu burmistrz zdecydował się zabrać głos.
- Szeryfie, pani Irons chce złożyć oficjalną skargę na pana – poinformował zażenowany.
Dan spojrzał na niego ciężkim wzrokiem i zacisnął zęby. Spojrzał na Josepha, który postanowił ratować sytuację.
- Chyba nie wierzą panowie w winę szeryfa?! – powiedział podniesionym głosem. – Przemoc wobec kobiety? Przecież to jakaś bzdura!
- Pani Irons się upiera – wtrącił właściciel banku, nie wiedząc, gdzie podziać oczy.
- Kłamie! – krzyknął Joe. – Dan, no powiedz coś!
- Mam udowodnić, że nie jestem wielbłądem? – zapytał zgryźliwie. – Jako szeryf bronię, a nie napadam. Jeśli ktoś w to wątpi, to moja kilkuletnia praca w tym mieście poszła na marne.
- To na pewno jakieś nieporozumienie – usiłował załagodzić sytuację burmistrz. – Wszystko da się jakoś logicznie wytłumaczyć.
- Co robimy? – zainteresował się Joseph.
- Ktoś musi spisać zeznania pani Irons – westchnął zakłopotany burmistrz. – Joe, ty jako zastępca powinieneś to zrobić. A pan, szeryfie, niech stąd nie wychodzi – poprosił. – Chodźmy.
- Ja tu zostanę – oświadczył Bob Tacher.
- Po co? – zdziwił się Joe.
- Na wszelki wypadek – wyjaśnił mężczyzna, stając przy ścianie i zakładając ręce.
Dan skwitował jego uwagę kpiącym wykrzywieniem ust. Wiedział jedno. Nie lubił go już w chwili, gdy ten nadgorliwiec naprawił poręcz na ganku Elizabeth. Teraz jego niechęć wyraźnie zyskała na intensywności.

* * * * *

zorina13

Dan wpadł w poważne problemy ,nie doceniając przeciwnika.

Aga

Damy radę...

Camila

To Dan ma niewesołą sytuację.
Miejmy nadzieję, że wyplącze się jakoś z tych kłopotów

ADA

Mada

Gość