www.bonanza.pl

Ewelina

Joe i Lawinia? Różnie może być, Joe jest bardzo zmienny, ale w końcu chyba się ustatkuje. Alison się miota, wspomnienia jej dokuczają, zatruwają życie. Tyle złego przeszła w tak krótkim czasie. Chyba nigdy nie zapomni. Nadal nie wyjaśniło się, kto chciał ją zabić ... myślę, że jest w niebezpieczeństwie. Adam i Ben. Też trudne relacje. Wychodzi, że Adam wszedł w okres młodzieńczego buntu, ucieczki z domu ... ale nie jest to takie zabawne, kiedy człowiek uświadomi sobie, że on w dzieciństwie i wczesnej młodości zastępował ojca młodszym braciom. Bo przecież Ben musiał ich wyżywić, zapewnić im dach nad głową. Często wyjeżdżał. A wtedy Adam musiał zachowywać się jak dorosły facet ... On nigdy nie miał, tego co mieli Hoss i Joe - poczucia, że ktoś mu pomoże, że nim się opiekuje, kiedy taty nie ma w domu ... Nie miał wesoło. Chyba w książkach szukał ucieczki od trosk codziennego życia. Sporo ich miał.

Mada

Aga

Czyli nieprędko się dowiemy Evil or Very Mad

będzie mnie to męczyć Mada....oj....jak Ty zniesiesz moje cierpienie Rolling Eyes

Mada

Jak? Z uśmiechem na twarzy i współczuciem w sercu. Wink

Aga

Czułam, że coś w ten deseń powiesz Evil or Very Mad

Kola

Bardzo tajemnicza sytuacja, kto mógł zaatakować Alison?
Kot - jak anioł stróż.

Mada

* * * * *

Dwa dni później
Adam spożywał obiad w hotelowej restauracji, gdy niespodziewanie dosiadł się do niego Hoss. Z ponurą miną przyglądał się zawartości Adamowego talerza.
- Zjesz ze mną? – zaproponował starszy brat.
- Jadłem w domu. Ty też powinieneś – stwierdził Hoss.
Adam nie skomentował słów młodszego brata i nie przerwał posiłku.
- Powinieneś wrócić – powiedział po chwili milczenia Hoss. – Pa jest w fatalnym nastroju.
- I dobrze – Adam był nieubłagany.
- Jak możesz tak mówić? – obruszył się dobroduszny olbrzym.
- Mogę – stwierdził twardo Adam. – Po tym, co zrobił …
- Pa chciał ci tylko pomóc – przerwał mu szybko brat.
- Hoss … - Adam odłożył sztućce i spojrzał bratu prosto w oczy. – Ja to rozumiem, naprawdę – przyznał z ciężkim sercem. – Wiem, co nim kierowało, ale w tej chwili nie potrafię znaleźć w sobie wybaczenia. Po prostu nie umiem.
Hoss pokiwał głową bardziej ze współczuciem, niż zrozumieniem. Założył kapelusz, zawahał się, po czym podszedł do Adama i położył swą dużą dłoń na jego ramieniu.
- Brakuje mi ciebie – wyznał, zaciskając usta, aby nie okazać wzruszenia.
Odszedł ciężkim krokiem. Adam patrzył za nim, dopóki brat nie zniknął za drzwiami. On również odczuwał ciężar i wcale nie było mu łatwo żyć z dala od Ponderosy. Oczywiście, nieraz wyjeżdżał, załatwiał interesy, spędzał tygodnie na spędach, nocował w hotelach, ale teraz było inaczej. Mógł być w domu, ale tego nie chciał. Wyjechał powodowany złością. Wzburzenie minęło, ale żal pozostał i jątrzył jego duszę.
Wrócił do pokoju, zastanawiając się, co zrobić z resztą dnia. Usłyszał pukanie do drzwi. Podszedł, mając nadzieję, że zdarzy się cud i ujrzy Alison. Cud nie nastąpił. Za drzwiami stał Joe, jedną ręką opierając się o futrynę.
- Nie wpuścisz mnie? – zdziwił się, widząc, że Adam patrzy na niego z nachmurzonym czołem.
- Wejdź.
- Odstawiłeś niezły numer - Joe wszedł i rozejrzał się po pokoju.
- Niby ja?
- Trzeba przyznać, że Pa się nie popisał – stwierdził Joseph, podchodząc do okna.
- Usiądziesz? – zaproponował Adam.
- Nie, na dole czeka na mnie Lawinia – powiedział z promiennym uśmiechem.
- To po co przyszedłeś?
- Z dwóch powodów – poinformował go rzeczowym tonem. – Po pierwsze, uważam, że postąpiłeś słusznie. Każdy by się wściekł na twoim miejscu. Ja na pewno – przyznał bez wahania. – A po drugie, Alison prosiła, abym ci przekazał ten liścik.
Joe wyciągnął w kierunku Adama kopertę, a gdy brat chciał ją wziąć, szybko schował ją za swoimi plecami i wyszczerzył zęby.
- Coś mi się chyba należy za doręczenie – zauważył błyskotliwie.
- Owszem – przyznał ze spokojem Adam i uśmiechnął bezczelnie. - Nie wyjawię Lawinii, z jakiego powodu Pa wlepił ci karne sprzątanie stajni.
- Umiesz się targować – westchnął zawiedziony Joe i położył liścik na stoliku.
Gdy zniknął za drzwiami, Adam czym prędzej otworzył kopertę. Już raz dostał wiadomość od Alison i wtedy zawalił się cały jego świat. Szybko przebiegł oczyma dwie linijki tekstu i od razu się uspokoił. Alison prosiła go o spotkanie.
Czekała na niego w ogrodzie, przechadzając się między drzewami. Gdy podszedł bliżej, zauważył, że jest zdenerwowana.
- Muszę ci o czymś powiedzieć – zaczęła poważnym tonem.
- Tylko nie to – zaprotestował Adam. – Kilka dni temu ojciec użył tych samych słów i skończyło się fatalnie.
- Właśnie o to mi chodzi – wyjaśniła ożywiona. – Joe powiedział, że wyprowadziłeś się z domu.
- Mój braciszek nie umie trzymać języka za zębami – stwierdził niezadowolony.
- Nie wiń go, on jest po twojej stronie – Alison usiłowała bronić młodego Cartwrighta. – W przeciwieństwie do mnie …
- Jak to? – zdziwił się, nic nie rozumiejąc.
- Uważam, że popełniłeś błąd – spojrzała mu w oczy z nachmurzonym czołem. – Karzesz ojca za to, że cię kocha.
- I ty to mówisz? – nie mógł uwierzyć w to, co słyszy. – Przecież był u ciebie, wymógł na tobie wyjazd z Bradem.
Alison głęboko odetchnęła, zanim spojrzała mu prosto w oczy.
- Rozmowa z twoim ojcem niczego nie zmieniła – powiedziała głosem bez wyrazu. – Decyzję podjęłam wcześniej.
- To znaczy kiedy? – zrobił się nagle czujny.
- Przed podwieczorkiem – wyznała, spuszczając oczy.
- Więc wtedy…, to było pożegnanie … - wywnioskował.
- Nie mówmy o tym – poprosiła, potrząsając głową, jakby chcąc się pozbyć pewnych myśli i obrazów. – Wróćmy do twojego ojca. On naprawdę bardzo cię kocha.
- Wiem – przyznał Adam. – Mimo wszystko, nie powinien był wtedy przyjeżdżać do ciebie. Nie powinien się wtrącać w nasze sprawy.
- Widzę, że cię nie przekonam – powiedziała zrezygnowana.
- A do czego chcesz mnie przekonać?
- Chciałabym, żebyś wybaczył ojcu i wrócił do domu.
- Naprawdę tego chcesz? – upewnił się, a widząc, że kiwnęła głową, postanowił zadać jej jeszcze jedno ryzykowne pytanie. – A co będzie z nami?
- Nie wiem – bezradnie pokręciła głową.
- Czego ty się boisz?
Adam postąpił krok do przodu, Alison z kolei zrobiła krok do tyłu i plecami natrafiła na pień drzewa. Patrzyła na niego wystraszona.
- Nigdy cię nie skrzywdzę – obiecał, zatrzymując się przed nią w bezpiecznej odległości. – Chciałbym móc cię tylko przytulić.
Alison oderwała się od drzewa. Przystanęła w pół kroku niezdecydowana. Adam podszedł i delikatnie ją objął. Wyczuł od razu, że jest spięta. W pierwszej chwili obawiał się, że go odepchnie, ale nie zrobiła tego. Po jakimś czasie opadło z niej napięcie i przytuliła się do niego z ufnością. Nie nacieszyli się zbyt długo swą bliskością. Odległy grzmot zbliżającej się burzy spowodował, że Alison odsunęła się, jakby zaskoczona tą chwilą zapomnienia.
- Powinieneś wracać do domu – powiedziała z bladym uśmiechem.
Adam chciał zaproponować, aby pojechała razem z nim do Ponderosy i zupełnie bezwiednie przytrzymał ją za łokieć. Alison wykręciła się i z widocznym zniecierpliwieniem na twarzy strząsnęła jego rękę.
- Zrobiłem coś nie tak? – zapytał zaskoczony.
- Nie – zaprzeczyła zmieszana. – Po prostu … źle reaguję, gdy ktoś chwyta mnie za nadgarstek lub łokieć. Nie rób tego więcej - poprosiła. - I nie pytaj mnie o nic – zastrzegła, widząc, że Adam otwiera usta. – Idź już, proszę.
Alison odprowadziła Adama. Pogłaskała Sporta po szyi i dopiero wtedy spojrzała Cartwrightowi prosto w oczy.
- Nie gniewaj się na mnie – szepnęła. – Wiem, że inaczej sobie to wszystko wyobrażałeś, a ja …
- Jak mógłbym się na ciebie gniewać? – uspokoił ją, uśmiechając się serdecznie. – Poczekam, aż będziesz gotowa mi znowu zaufać.
Gdy odjechał, Alison weszła do domu i stanęła przy oknie, obserwując, jak Adam się oddala. Z jej prawej strony przystanął wujek Paul.
- Kiedy mu powiesz? – zapytał, podążając wzrokiem za sylwetką jeźdźca na pięknym, błyszczącym koniu.
- O czym?
- O dziecku.
- Ty wiesz?
Popatrzył na nią rozbawionym wzrokiem.
- No tak – przyznała, kiwając głową. – Przed tobą nic się nie ukryje. Jesteś lekarzem.
- Powiesz mu? – powtórzył pytanie.
- Powinnam – przyznała. – Ale …
- Boisz się, jak zareaguje?
- Nie. Zastanawiam się, czy mi uwierzy – Alison westchnęła i zamyślona poszła do swojego pokoju.
- Uwierzy w co? – nie zrozumiał doktor, ale siostrzenica już zamknęła drzwi i musiał sam głowić się nad rozwiązaniem zagadki.

* * * * *

Następnego dnia Adam wczesnym rankiem zajechał przed dom w Ponderosie. Wszedł do środka. Torbę postawił przy zegarze, a kapelusz powiesił na swoim miejscu. Sięgnął po pas z bronią, który po chwili wylądował na szafce. Zza rogu wyjrzeli zdumieni Cartwrightowie. Reakcje na powrót Adama były różne. Ben odetchnął z ulgą i w duchu podziękował Bogu, że jego syn wrócił na łono rodziny. Joe się zdziwił, a Hoss ucieszył. Wrócili do przerwanego śniadania, do którego przyłączył się również Adam. Ben, jak gdyby nigdy nic, przypomniał synom, że zbliża się spęd, w którym oprócz niego będzie musiał uczestniczyć przynajmniej jeden z nich. Adam nic nie powiedział, ale jego mina dobitnie świadczyła o tym, że nie ruszy się z Ponderosy, choćby na jego głowę miała spaść niezliczona ilość gromów. Joe, widząc, że jest na przegranej pozycji, spojrzał błagalnie na Hossa, który nie był zaangażowany w żadne uczuciowe przepychanki.
- Ja pojadę – powiedział Hoss, przełykając resztki jajecznicy.
- Joe, czy ty nie za dużo czasu spędzasz z Lawinią? – zainteresował się nagle ojciec.
- Przecież nie migam się do pracy – obruszył się Joseph. – Widuję się z nią po południu.
- Nie robię ci wymówek – sprostował Ben. – Tylko wczoraj była u mnie pani Morton.
- Czego znowu chciała ta baba?! – zdenerwował się Joe, ale po chwili ściszył głos. – Przepraszam.
- Lawinia jest ciągle widywana w twoim towarzystwie i tylko w twoim – podkreślił Ben. – Wciąż gdzieś ją zabierasz. Pani Morton uważa, że w ten sposób szkodzisz pannie Cottrell.
- Niby w jaki sposób?
- Pani Morton użyła następujących słów: „Drżę o reputację i cnotę tej młodej, niewinnej dziewczyny”.
Joe zakrztusił się kawałkiem chleba. Zaczął kaszleć i się dusić. Wszyscy rzucili się, aby go ratować. Hoss rąbnął go z całej siły w plecy i Joe odetchnął. Na jego twarz zaczęły wracać normalne kolory. Wszyscy przejęci spoglądali na sprawcę zamieszania.
- Pa, co odpowiedziałeś tej ba…, to znaczy pani Morton? – zainteresował się Joe, lekko pokasłując.
- Powiedziałem, że moi synowie są dżentelmenami i kobiety w ich towarzystwie nie muszą czuć się zagrożone, bo ich dobre imię z pewnością nie ucierpi.
- Pa, twoja wiara w nasze właściwe zachowanie jest budująca – zabrał głos Adam, popijając kawę. Na jego ustach błąkał się ledwie zauważalny, kpiący uśmieszek.
Gdy śniadanie dobiegło końca, wszyscy podnieśli się jak na komendę, kierując ku wyjściu. Ben na chwilę zatrzymał Adama, kładąc mu rękę na ramieniu.
- Cieszę się, że wróciłeś – uśmiechnął się z ulgą. – I … przepraszam. Mam nadzieję, że Alison wkrótce zostanie moją synową.
- Zostanie – zapewnił go syn. – Tylko z tym „wkrótce” mogą być kłopoty.
- Powiesz mi, o co chodzi?
- Nie teraz – wykręcił się Adam. – Może wieczorem.
Wyszli przed dom. Joe i Hoss byli już gotowi do drogi. Jeden rzut oka na twarze Adama i Bena wystarczył, żeby zrozumieli, że w ich rodzinie znowu panuje ład i porządek.

* * * * *

zorina13

Sporo spraw wróciło do normy ,choć nie wszystkie.
Po raz kolejny uderzyło mnie to ,że Hoss może nie zawszę brata rozumie ale najbardziej go wspiera.

Ewelina

ADA

Aga

Fajnie opisałaś relacje braci, jako żywo...dobrze, że Adam wrócił do domciu....Pa na pewno lepiej się czuje Very Happy

Gość

Adam i Alison przyciągani są do siebie z dużą siłą, Alison jednocześnie stawia opór i odpycha Adama... nic nie chce sugerować, ale mesmerysta by na pewno miał tutaj dużo do powiedzenia Very Happy

Hoss jak zwykle stara empatyczny, wyrozumiały i stara się naprawić zniszczone więzi. Ben na pewno jest znacznie spokojniejszy, gy ma wszystkich synów pod jednym dachem Smile

Mada

Aga

Mada

Jakie tam zabawne, Rolling Eyes

po prostu proza życia.
PS Aluzję zrozumiałam, odrobinę się droczę.