www.bonanza.pl

Aga

Mada...moja wena rozpuscila się pod wpływem upałów....ale zrobiło się chłodniej więc umęczona wena rusza do boju....za kilka dni Very Happy

Mada

Za kilka dni mają wrócić upały, więc znowu będziesz miała wymówkę. Sad

Gość

Ja się przyłączę do poganiania Smile

Aga, co z tobą? Jak tak będziesz zwlekać, to z chwilą spadku temperatury zmuszona będziesz do publikowania jednoczesnego trzech- czterech notek Smile

dziennie

Aga

Spoko Wasza dyskusja o jajku ...podsunęła mi genialny moim zdaniem pomysł i juz zbieram materiał...jak wiesz sklejenie postów to jedno, a znalezienie scenerii to drugie jak było w przypadku stacji radiowej. Po drugie nie wiem czy zdarzył Wam się stan ...blokady przed pisaniem z powodu podniesienia sobie bezwiednie poprzeczki pod ciężarem uświadomienia sobie wielu rzeczy mających wpływ na naszą "twórczość", odbiór, zaspokojenie oczekiwań, których wcześniej nie dostrzegało i nagle ...bęc...wena zhibernowana Laughing

paraliż "twórczy" jednym słowem "po ptokach" na szczęście natchnienie nadchodzi Rolling Eyes

wena powstaje, blokada mija.... Surprised

Mada

Do wątku Roberta i Marisol wrócę w następnym odcinku. Wciąż się zastanawiam nad ich dalszymi losami. Smile

* * * * *

Dwa miesiące później
Alison miała ochotę na popołudniową drzemkę. Oczy jej się same zamykały. Zanim odpłynęła, poczuła, że ktoś ją okrywa kocem. Zamruczała z zadowoleniem. Podziękowała Adamowi uśmiechem, nie otwierając oczu.
- Śpij – usłyszała jego szept.
Nie usłyszała natomiast, jak wychodził z pokoju. Spała. Adam miał zamiar zejść na dół i poczytać książkę. Zdawał sobie sprawę, że za trzy miesiące będzie musiał ograniczyć czas poświęcony lekturze. Pojawi się dziecko i z pewnością zaabsorbuje go bardziej niż najciekawsza nawet powieść. Czekał na ten moment z niecierpliwością, ale i lekką obawą. Ze swego niepokoju nikomu się nie zwierzył, nawet Robertowi. Bał się, że jak wypowie głośno to, co go dręczy, jego wizje się spełnią. Obawiał się momentu porodu. Miał jakieś dziwne przeczucia, że coś będzie nie tak. Do tej pory los ich za bardzo nie oszczędzał. Zastanawiał się, czy wyczerpali już limit nieszczęśliwych wydarzeń. Usiłował odpędzić od siebie złe myśli, zepchnąć je w głąb podświadomości, ale i tak co jakiś czas wracały do niego i burzyły jego spokój.
U szczytu schodów usłyszał koniec sprzeczki swych braci.
- Uważam, że postępujesz głupio – stwierdził rozgniewany Hoss.
- Nie robię nic złego – zaprzeczył Joe z zaciętym wyrazem twarzy. – To moje życie i moje decyzje – podsumował i wyszedł na zewnątrz, trzaskając drzwiami.
Hoss wsadził ręce w kieszenie i wbił wzrok w podłogę. Nie widział Adama, który zaciekawiony usłyszaną przed chwilą wymianą zdań, zbliżył się niemal bezszelestnie. Hoss drgnął, gdy poczuł dłoń Adama na swoim ramieniu.
- Co znowu wymyślił nasz młodszy braciszek? – zapytał kpiącym tonem. – Mam nadzieję, że nie pakuje się w jakieś tarapaty, z których będziemy musieli go potem wyciągać.
Hoss skrzywił się i spojrzał bratu w oczy. Adam znał to spojrzenie. Wyrażało niepewność i wewnętrzną walkę. Hoss chciał powiedzieć o czymś Adamowi, ale jednocześnie obawiał się jego reakcji. Mogło to oznaczać tylko jedno - Joe już narozrabiał.
- No dobrze, opowiadaj – Adam westchnął i ciężko usiadł w swym ulubionym fotelu.
- O czym? – Hoss przysiadł na brzegu kominka, nie patrząc bratu w oczy.
- Co zrobił Joe i dlaczego do tej pory o tym nie wiem? – wyjaśnił spokojnie.
- Nie wiem, od czego zacząć – przyznał się Hoss.
- Może od informacji, dokąd pojechał Joseph – zaproponował Adam.
- Do Lily Murphy – powiedział Hoss i podniósł na brata oczy, chcąc sprawdzić jego reakcję.
Adam miał twarz jak wykutą z kamienia. Świetnie panował nad mimiką, nie panował natomiast nad złością, która zaczynała w nim wzbierać. Odczuwał też coś jeszcze. Rozczarowanie.
- Jak długo to trwa? – zapytał, licząc na szczerą odpowiedź Hossa.
- Spotyka się z nią od dwóch tygodni – wyznał brat z cichą rezygnacją. – Ja go nie rozumiem! – wybuchnął po chwili. – Gdyby to we mnie zakochała się taka urocza panna jak Lawinia, czekałbym na nią choćby i dwa lata, a Joe … - Hoss zwiesił głowę.
- A Joe wytrzymał … Ile? Trzy miesiące? – Adam zerwał się z fotela i stanął niezdecydowany.
- Powiesz Alison? – zapytał przygnębiony.
- Tak będzie uczciwie – stwierdził niezadowolony, że przyjdzie mu powiadomić żonę o tym, że jego brat okazał się lekkoduchem, za którego i tak wszyscy go uważają. – Powiem jej, ale najpierw sam muszę porozmawiać z tym beznadziejnym półgłówkiem.
Adam usiłował czytać książkę, ale nie mógł się skupić na treści. Wciąż myślał o postępowaniu Josepha. Brat nigdy nie był stały w uczuciach, spotykał się z wieloma pannami. Często napomykał o ślubie, który w rezultacie do skutku nie dochodził. Z różnych powodów. Ostatnio jakby spoważniał. Zaczął zastanawiać się nad przyszłością. Wydawał się mocno zainteresowany Lawinią i wyjątkowo przygnębiony jej wyjazdem. Adam miał nadzieję, że siostra Alison coś zmieniła w podejściu Joe do życia i miłości. Widać się pomylił. To spostrzeżenie nie bardzo było mu w smak. Lubić mieć rację i uchodzić za nieomylnego.
Joe nie wrócił na kolację, co jeszcze bardziej rozdrażniło Adama. Ojca nie było w Ponderosie, pojechał do Reno odwiedzić starego znajomego. Miał wrócić dopiero za dwa dni, więc jego beniaminek uważał, że może sobie pobrykać do woli. Mylił się. Gdy tylko wprowadził konia do stajni, natychmiast pojawił się Adam. Jego chmurne spojrzenie i roziskrzone oczy nie zwiastowały miłej, przyjacielskiej rozmowy. Joe postanowił go udobruchać.
- Wiem, że jest późno, ale tak piękna noc nie zachęca do szybkich powrotów do domu – usprawiedliwiał się marzycielsko. - Bądź dobrym bratem i nie praw mi kazań.
- Piękne słówka – Adam zmrużył niebezpiecznie oczy. – Być może działają na Lily Murphy, ale nie na mnie, … braciszku – ostatni wyraz wymówił ze znaczącą intonacją.
- Nie robię nic złego – Joe zjeżył się, słysząc imię dziewczyny, z którą spędził miłe popołudnie.
- Już to słyszałem – odpowiedział, starając się zachować spokój. – Myślałem, że zależy ci na Lawinii.
- Oczywiście, że mi zależy – Joe potwierdził od razu swe dobre chęci. – Jeśli pan Cottrell zaaprobuje moją kandydaturę na zięcia, ożenię się z nią jak najszybciej, ale to nie stanie się wcześniej jak za dziewięć miesięcy.
- Nie wierzę – Adam wzniósł oczy ku niebu, napotykając belkowany strop. – Joe, czy ty słyszysz, co mówisz?!
- Lily jest sympatyczna, wesoła i niezbyt skomplikowana – powiedział szybko Joseph. – Spędzam z nią czas, tylko tyle – usprawiedliwiał się.
- Joe, czy ty mnie masz za idiotę?! – zdenerwował się momentalnie Adam. – Chcesz mi wmówić, że nie całowałeś się z panną Murphy? Nie robiłeś do niej słodkich oczu? Nie szukałeś okazji, aby ją objąć?
Milczenie brata było aż nadto wymowne. Adam westchnął zrezygnowany i popatrzył na niego z wyrzutem. Naraz coś przyszło mu do głowy.
– Wyobraź sobie następującą sytuację. Do Lawinii przychodzi codziennie pewien młodzieniec i przesiaduje u niej kilka godzin. Co ty na to?
- Alison coś mówiła? – zdenerwował się Joe. – Lawinia z kimś się spotyka?
- Oj, Joe, Joe … – Adam pokręcił z politowaniem głową. – Podałem tylko wymyślony przykład, aby ci uświadomić, że związek dwojga ludzi opiera się na lojalności, a do zobowiązań nie można podchodzić wybiórczo.
- Ty masz silny charakter, poza tym jesteś starszy i na wiele spraw patrzysz inaczej – usiłował bronić się Joseph. – Może i postąpiłem lekkomyślnie, ale tak naprawdę z Lily nic mnie nie łączy, to nic poważnego.
- Nie podoba mi się to, co słyszę – Adam zaczynał mieć już dosyć prostowania ścieżek Joe. – Ciekaw jestem, jak wytłumaczysz się przed Lawinią?
- Nie rozumiem – zbaraniał Joseph.
- Chyba nie sądziłeś, że twoje spotkania pozostaną tajemnicą – wyjaśnił Adam.
- Myślałem, że mogę na ciebie liczyć – Joe spojrzał na niego z napięciem.
- Nie, Joe. Jesteś moim bratem i zawsze chętnie ci pomogę, ale nie przyłożę ręki do matactwa – zastrzegł z całą stanowczością.
- Alison jeszcze nie wie? – upewnił się.
- Jeszcze nie – przyznał Adam.
- Powiesz jej – Joe bardziej stwierdził niż zapytał.
- Tak – przyznał. – Nie mam przed nią tajemnic i nie zamierzam mieć. Mam nadzieję, że to rozumiesz.
Joe spojrzał na brata. W jego oczach malował się smutek. Nic nie powiedział i w milczeniu patrzył na Adama, który wyszedł po chwili ze stajni. Jeszcze długo stał i głaskał Cochise’a. To go uspokajało, ale nie podnosiło na duchu. Miał wrażenie, że zmarnował coś istotnego. I nigdy nie uda mu się tego naprawić.
Adam tymczasem wolno pokonywał schody. Pierwszy raz nie spieszyło mu się do małżeńskiej sypialni. Nie miał pojęcia, jak powiedzieć o wszystkim Alison. Musiał zrobić to tak, aby jej nie zdenerwować i nie za bardzo pogrążyć przy tym Joe. Gdy zamknął za sobą drzwi, coś mignęło mu w oknie.
- Borys? – zdziwił się, widząc błyszczące oczy kota, który nie pokazywał się od jakiegoś czasu.
- Otwórz okno, to może wejdzie do środka – zaproponowała zadowolona Alison.
Adam podszedł, chcąc wykonać polecenie swej żony, ale Borys miauknął tylko przeciągle i zniknął w mroku równie szybko, jak się pojawił.
- Chyba nie jest zainteresowany naszym towarzystwem – zauważył Adam i spojrzał na Alison, wstrzymując oddech.
Żona siedziała w fotelu i kończyła szycie maleńkiego kaftanika. W każdym innym wypadku ten obrazek by go rozczulił, ale teraz nie miał do tego głowy. Alison wystarczył jeden rzut oka, aby spostrzec, że mąż jest spięty i niezadowolony. Przemierzył nerwowo pokój i zatrzymał się przy biurku, przerzucając jakieś papiery. Odłożyła robótkę na bok, śledząc poczynania Adama. Nie miała zamiaru go popędzać. Milczała. Wiedziała, że prędzej czy później powie, co leży mu na sercu. Na razie intensywnie myślał. W końcu odwrócił się do niej twarzą i utkwił w niej swe piękne, migdałowe oczy.
- Muszę ci o czymś powiedzieć – wyznał, przysuwając krzesło i siadając naprzeciwko niej. – Nie chciałbym jednak, żebyś się niepotrzebnie denerwowała, ale … tego raczej nie da się uniknąć, bo sprawa jest dosyć nieprzyjemna.
Zawoalowane tłumaczenia Adama spowodowały, że Alison poczuła, że za chwilę usłyszy coś zaskakującego i przykrego. Momentalnie zaschło jej w ustach. Mąż nigdy wcześniej tak się nie zachowywał. Zawsze formułował jasne i proste komunikaty. Nigdy nie kluczył. Teraz miał chyba problem z powiedzeniem jej prawdy. Wyglądał na zawstydzonego. Pomyślała o najgorszym. Nie chciała dłużej czekać. Musiała wiedzieć już, natychmiast.
- Zacząłeś tak wymijająco i zawile, że musi chodzić o coś naprawdę nieprzyjemnego.
- To prawda – przyznał i zacisnął dłonie na kolanach.
- Chodzi o zdradę – powiedziała, wstrzymując oddech.
- Tak – zaskoczyła go jej domyślność.
- Przestałam być dla ciebie … atrakcyjna? Już mnie … nie kochasz? – zapytała, bojąc się tego, co usłyszy. Mina Adama zaskoczyła ją. Nigdy jeszcze nie wyglądał tak głupio.
- O czym ty mówisz? – w końcu odzyskał głos i z lękiem spojrzał na jej zszarzałą twarz. – Kocham cię i nigdy cię nie zdradziłem. Inne kobiety dla mnie nie istnieją. Myślałem, że to dla ciebie oczywiste.
Twarz Alison zaczęła powoli odzyskiwać zdrowe kolory.
- Tłumaczyłeś się tak zawile, że myślałam … - wzruszyła niepewnie ramionami. – Wydawałeś się zażenowany. Potwierdziłeś, że chodzi o zdradę.
- Masz rację – przyznał po chwili, nerwowo pocierając szczękę. – Chciałem cię przygotować na nowiny, a w rezultacie niepotrzebnie namieszałem.
- Powiedz wreszcie, o co chodzi – zażądała stanowczym głosem.
- Joe od dwóch tygodni spotyka się z Lily Murphy – wyrecytował na wydechu.
Zobaczył, że Alison lekko zmarszczyła brwi i posmutniała.
- Szkoda mi Lawinii – przyznała, skubiąc falbankę swej koszuli nocnej. – Myślałam, że się pobiorą i będą szczęśliwi.
- Joe jest czasem lekkomyślny, ale to dobry chłopak – usiłował go bronić, mimo że miał żal do brata. – Na pewno byłby dobrym mężem dla twojej siostry. Może … - urwał, bo uświadomił sobie, że Alison go nie słucha.
- Co powinnam zrobić? – zapytała w końcu, patrząc mu prosto w oczy. – Jeśli napiszę do siostry, zacznie płakać i rozpaczać. Ojciec z pewnością przeczyta ten list i nie będzie już odwrotu.
- Może napisz do ojca, a nie do Lawinii i spróbuj wybadać, co myśli o związku swej córki z Joe – zaproponował. – Gdy dostaniesz odpowiedź, pomyślimy nad tym, co dalej.
- Dobry pomysł – podsumowała. – Jutro się tym zajmę.
- Doskonale – poparł ją Adam. – A teraz chodź tu do mnie – wyciągnął ręce.
Alison usiadła mu na kolanach, przytulając policzek do jego szyi. Objął ją mocno, ale była w tym jednocześnie delikatność. Poczuła się znowu bezpiecznie. Tak, jakby całe życie spędziła w jego silnych ramionach. Powoli odzyskiwała spokój. Miała nadzieję, że wszystko się jakoś ułoży...

* * * * *

zorina13

Ale ten Joe jest głupi.
Ma taką fajną dziewczynę i niszczy dobrze zapowiadający się związek ,uganiając się za głupią gęsią.

Camila

Joe zachowuje się jakby resztki rozumu zgubił, a to się chyba na nim szybko zemści, jeśli się nie przestanie tak zachowywać.

Ewelina

Nie wiem jaka jest Lili. Być może jest sympatyczną, spokojną dziewczyną, której Joe zawrócił w głowie. chociaż sądząc po reakcji braci raczej nie ma takiej opinii. Ciekawe, jaką odpowiedź przyśle ojciec Lawinii? Może nie zaakceptuje Joe jako zięcia? I probblem sam się rozwiąże. No, chyba, że Lawinia nie da go sobie wybić z głowy ... co też jest mozliwe ...
Ciekawe, co będzie dalej z nimi?

Aga

Gość

Jakoś smutno się zrobiło... Hoss przygnębiony wyczynami Joe, Adam przygnębiony i rozczarowany, Joe... jak sama napisałaś

ADA

Mada, zaskoczyłaś mnie zupełnie. Jednak Joe okazał się nieodpowiedzialny. Szkoda, bo fajna byłaby para z Lawinii i Joe. No, cóż Mały Joe zwykle rozrabia, ale obiecać coś jednej dziewczynie, a biegać do drugiej to nie w porządku. Ciekawa jestem, jak sprawa potoczy się dalej.

Mada

ADA

Trzymam kciuki Very Happy

i już nastawiam się na kolejny fragment.

Mada

Widzę, że Joe wszystkich zaskoczył swoim zachowaniem. Zwykle w naszych fanfikach staje się odpowiedzialny, dorośleje, podejmuje dojrzałe decyzje. Pomyślałam, że można go pokazać tak, jak był postrzegany w serialu. Tylko nie wiem, czy nie przesadziłam z tą jego lekkomyślnością. Confused