www.bonanza.pl

Gość

ADA

Aga

Gość

***

Śniło mu się coś miłego. Przez sen czuł ten zapach żywicy, wilgotnej ziemi… i chłodny powiew na plecach. Niecierpliwie wyciągnął rękę by naciągnąć na siebie kołdrę, nie chcąc przerywać sobie snu, kiedy zorientował się, że jest w łóżku sam. Otworzył oczy. Sypialnia zatopiona była w szarym świetle poranka, mgliście połyskiwała biała cienka firanka powiewająca w takt wiatru. Okiennica była uchylona, choć na noc ją zamykali.
Zegar wskazywał ledwie piątą, Indii nie było. Zastanowił się przez chwilę i postanowił zrezygnować z resztek snu kołaczących mu jeszcze po głowie.

W domu panował spokój i cisza. Przez uchylone okna napływało rześkie powietrze po nocnej burzy. Wszedł najpierw do sypialni Cookie – dziewczynka spała spokojnie, zarumieniona i nawet przez sen uśmiechnięta, przytulając mocno swojego ukochanego szmacianego królika. Uśmiechnął się bezwiednie i okrył ją kołdrą, nie zapominając okryć i zabawki.

W kuchni też było cicho. Na wyszorowanym do szarości drewnianym blacie stołu stał tylko gliniany dzbanuszek wypełniony delikatnymi, białymi i niebieskimi kwiatkami. Świeżymi, mokrymi jeszcze od rosy. Jedno krzesło było odsunięte, na jego siedzeniu India zostawiła zaczętą robótkę. Ostrożnie wziął ją do ręki, uważając, by nie poplątać włóczki. Serce zaczęło mu mocniej bić, głowa stał się dziwnie lekka.

Skarpetka była mała, w paski biało-niebieskie. Patrzył na nią – i nie wiedział, co ma myśleć.

- Zaraz zaparzę kawy. Dzień dobry – usłyszał za sobą głos.
- Gdzie byłaś? – obrócił się, by na nią spojrzeć. – India krzątała się przy szafkach kuchennych, wyciągając filiżanki. Długie, lekko falowane włosy spływały jej swobodnie po ramionach.
- Dawno nie widziałem cię w rozpuszczonych włosach – zauważył z uśmiechem.
- Dawno, rzeczywiście – przytaknęła i uśmiechnęła się blado. – Wczoraj.
- Przez chwilę ledwie… Gdzie byłaś? – powtórzył pytanie.
- Zostawiłam wieczorem koc na ławce, musiałam go rozwiesić… - spojrzała na niego zaskoczona. – Dlaczego tak się dopytujesz?
- Bez powodu… - mruknął. – Ładna skarpetka – zauważył. – Dla Alice? Czy na własny użytek? – zapytał, głos mu nieco zadrżał.
- Na własny użytek – Podniósł na nią oczy, oszołomiony. India owinęła się swoją różową chustą i lekko się uśmiechnęła.
- Independence… - westchnął i uśmiechnął się szczęśliwy. Wyciągnął do niej ręce – a India spojrzała na niego lekko zaskoczona.
- To dla Cookie. – wyjaśniła. – Panna zażyczyła sobie ostatnio skarpetki w kolorze kubkowym. A o czym myślałeś?

Zamrugał kilka razy, zmieszany i odłożył w końcu trzymaną w ręku robótkę. India zaczerwieniła się nieprzyjemnie.

- Jaki to jest kolor kubkowy? – zmienił temat.
- Ulubiony kubek Cookie jest niebieski w białe mazy… Mówi, że to jest kolor kubkowy – wyjaśniła mu, odwracając się w stronę kuchni.

Podszedł do niej, objął, odgarnął włosy na prawe ramię.

- Wszystko w porządku? – zapytał w końcu. – Wcześnie dzisiaj wstałaś… i jesteś jakaś nieswoja.
- Zdenerwowałam się wczoraj… - odpowiedziała cicho. – A zawsze, kiedy się zdenerwuje… to zaczyna mnie głowa boleć. Nie mogłam spać, wiec poszłam na krótki spacer, zebrałam trochę kwiatów…
- Nie powinnaś spacerować sama. – zauważył.
- Przecież nie będę cię budziła w środku nocy, bo mam ochotę pospacerować… - spojrzała mu w oczy. – Było już jasno, nie spacerowałam daleko.

Wysunęła mu się z ramion i usiadła przy stole. Wzięła do ręki zaczętą skarpetkę i zaczęła coś liczyć.
Spojrzał na nią niepewnie, usiadł obok.

- Chyba już zapomniałeś jak małe były skarpetki Cookie… - odezwała się po chwili, lekko drżącym głosem. – Minęło już trochę czasu…
- Trochę minęło – przyznał niechętnie. – Indio, możesz mi powiedzieć… - uśmiechnął się niepewnie. – Czym… Wczoraj…
- Nie chodzi o okno… - spojrzał na niego zmieszana. – Rozmawiałam wczoraj z Marie i z Annie Gordon… Nie uwierzysz, czego się dowiedziałam. – głos miała nieco wyższy niż zwykle, sztucznie ożywiony.
- Chyba rzeczywiście nie uwierzę. – spojrzał na nią zaniepokojony.
- Podobno nowy pastor uznał nas za osoby nieobyczajne… niemoralne…
Uśmiechnął się do niej, szczerze rozbawiony.
- Dlaczego? Bo siedziałaś mi na kolanach? Uwierz mi, jesteś najporządniejszą kobieta jaką znam. W zasadzie do tej pory nie mogę się nadziwić, że za mnie wyszłaś – uścisnął jej nadgarstek. – Nie masz się czym przejmować, naprawdę…
- Pamiętasz te plotki, że jestem czarownicą? – zaśmiała się nerwowo. – Na początku byłam bardzo rozbawiona. A teraz… jeżeli ktoś to weźmie na poważnie? Może już wziął i stad te wybuchy?

Przestał się uśmiechać.

- Indio, uwierz mi, że to nie ma żadnego związku. – mocniej uścisnął jej rękę, lekko drżącą. – Nie masz się czym przejmować, nie robisz nic złego. Ja też nie, przynajmniej teraz nie robię. Od kiedy cię poznałem nie robię nic złego - uściślił.

India niecierpliwie szarpała nitki włóczki, oczy miała spuszczone, usta jej lekko drżały.

- Minęło już prawie sześć lat a mnie dalej to boli. – powiedziała cicho. – Co pewien czas budzę się i stwierdzam, że znowu bolą mnie plecy…
- To się nie powtórzy – obiecał jej. – Nikt Cię nie skrzywdzi.
- A Ciebie? Cookie?
- Nic się nie stanie złego, obiecuję.

Odetchnęła głęboko, pojedyncze łzy pociekły jej po policzkach.

- Nie ma to jak miły, spokojny poranek? – spróbowała zażartować drżącym jeszcze głosem.
- Ważne, że razem. – zauważył spokojnie i uśmiechnął się do niej.

Przechylił się nad stołem i pocałował ją w wilgotny policzek. Otarł go wierzchem dłoni i założył jej luźny kosmyk włosów za ucho.

- Wspominałem kiedyś, że moim zdaniem Joe za bardzo idzie w ilość, nie w jakość? – zażartował, mrugająć do niej porozumiewawczo.
- O czym mówisz?
- O dzieciach…

India zaczerwieniła się gwałtownie i wstała, chcąc zdjąć czajnik z kuchni. Złapał ją w talii i przyciągnął do siebie.

- Przesadzasz, naprawdę. – powiedziała, na wpół oburzona, na wpół rozbawiona.
- Pastor to chyba nigdy swojej żony na kolanach nie trzymał, jeżeli jest taki tym oburzony – zauważył. – Co by powiedział na… pocałunek w ucho? – pocałował Indie w ucho. – Dalej nieprzyzwoite? Jak myślisz? Ja próbuję tylko się dowiedzieć, co mogę robić…Liczę się z Twoim zdaniem – usprawiedliwił się, robiąc niewinną minę.

***

Cookie siedziała na długim stole zbudowanym naprędce z sosnowych desek i przeglądała ciekawie zawartość pudełka z gwoźdźmi. Griff stał obok i zbijał ramy okna, uszkodzonego w czasie poprzedniej jeszcze burzy.

- A teraz podaj mi jeszcze jeden gwóźdź – poprosił Cookie i wyciągnął dłoń. Dziewczynka bez słowa wybrała jeden i położyła mu na ręce. Griff obejrzał go i uśmiechnął się do niej.
- Idealny. Masz do tego talent.
- Mogę też coś zrobić?
- Przecież robisz – uśmiechnął się do niej. – Pomagasz mi. Podajesz mi gwoździe.
- A co będzie potem? – zainteresowała się.
- Potem będę wprawiał szyby… trochę to trwało, zanim zabraliśmy się za naprawę okna, bo w sklepie Gordonów nie mieli szyb – wyjaśnił jej.
- A kiedy Granny będzie miał nowy domek?
- Niedługo, Hoss już zawiózł drewno do tartaku, jutro będziemy mieli deski… Pojutrze będziemy stawiać nową stodołę. Czemu nazywasz go Granny? – zainteresował się.
- Bo jego mamę nazwałam pani Smith. Smaczne to? – wskazała na kulkę kitu, leżącą obok szyb.
- Nieszczególnie – pokręcił głową i uśmiechnął się szerzej. Cookie zawsze mu poprawiał humor.
- Ale to jadłeś – spojrzała na niego zdziwiona. – Po co, jeżeli jest niesmaczne?
- Nigdy nie jadłaś nic niesmacznego? – lekko się skrzywił. – Nie jadłem tego zresztą, tylko zmiękczałem.
- Po co?
- Żeby było miękkie – mrugnął do niej.
- Griff, zdecyduj się… albo bawisz się z dzieckiem albo pracujesz. – usłyszał nad sobą głos Jona.
- Prawie skończyłem. – mruknął.
- Ja się nie bawię, ja pomagam. – radośnie obwieściła Cookie.
- Raczej przeszkadzasz. Idź się bawić czymś normalnym. – sucho powiedział Jon.
- Zostaw ją. – Grif wstał i spojrzał mu w oczy. Jon znowu wyglądał na zdenerwowanego i niewyspanego.
- Coś ci się ostatnio spodobało niańczenie dzieci? – zakpił Jon. – Spokojnie młody, bo jeszcze komuś zrobisz krzywdę… Sobie na przykład.

Griff pohamował się, ugryzł w język i odłożył młotek na stół. Cookie patrzyła na niego pytająco.

- Przeszkadzam Ci?
- Nie, ale nie powinnaś się tu kręcić. – pomógł jej zejść z wysokiego stołu i postawił na ziemi. – A teraz, zanim pobiegniesz do mamy, oddaj te gwoździe, które wzięłaś.

Cookie westchnęła i wyjęła z kieszonki spodni trzy gwoździe.

- Wspaniale. – wziął je od niej. – Ale masz mi oddać wszystkie.
Cookie uśmiechnęła się do niego wesoło i wyciągnęła dalsze pięć ze skarpetki.
- Czy to talent wrodzony? – zaśmiał się Jon nieprzyjemnie. – Czy rozumiesz się z dziećmi, bo sam jeszcze masz mleko pod nosem?

Griff wyprostował się, zdenerwowany. Zacisnął szczęki.

- Wracaj do pracy, Griff. – rzucił Jon i odszedł w kierunku padoku z końmi.
- Mam dalej sobie iść? – Cookie dopytała się.

Griff przykucnął i wziął do ręki młotek. Cookie spojrzała na niego niepewnie, podeszła bliżej i pocałowała go szybko w policzek.

- Idę sobie. – pożegnała się. – Lubię cię.

Podniósł głowę, zaskoczony. Bez słowa patrzył jak Cookie nurkuje pod stołem - i biegnie w kierunku domu.

zorina13

Bardzo lubię Indie i Candego -są tacy normalni ,ludzcy ,serdeczni ,kochający się.

Camila

Ładna ta relacja Indii i Candego. Widzać, że bardzo się kochają i rozumieją.
Cookie jest urocza. Ciekawe czemy Jonowi przeszkadzało to, że jest z Griffem.

Ewelina

Aga

Przeczytałam rano... oczywiście usmiech nie schodził mi z twarzy. Very Happy

Później napiszę dlaczego.

Mada

Gość

Camill

ADA

Aga

Gość

ADA

Gość

odnoszę wrażenie, że trochę minęło czasu od kiedy wstawiałam poprzedni fragment Rolling Eyes

***

Wieczór był jasny, nieco chłodny jeszcze, w powietrzu unosił się świeży zapach zieleni i ciężki zapach wilgotnej ziemi. W głowie jej trochę ćmiło, ból pulsował w skroniach. Zniechęcona, odłożyła w końcu robótkę. Dookoła ich domku nigdy nie było całkowicie cicho- dzisiaj, kiedy tylko zamknęła oczy i oparła głowę i oparcie ławeczki słyszała wieczny szum drzew, śpiew ptaków czy przerywany szmer spadających szyszek.

Wróciła nieco wcześniej z Ponderosy, Candy i Joe dalej jeździli poszukując ewentualnych sprawców wybuchów. Jak na razie – poszukiwania nie dały żadnych rezultatów. Jedyne, co udało im się ustalić to fakt, że do starego, opuszczonego domu na granicy ziem wprowadziła się nowa rodzina, małżeństwo… jeszcze bezdzietne. I znów, na moment, wróciła z przykrością do porannej sceny. Candy był taki rozczarowany … zresztą podzielała jego rozczarowanie. Chcieli mieć dzieci, ale… westchnęła w duchu i przywołała się do porządku.

Cookie siedziała na schodkach, trzymała w objęciach swojego królika, lekko już przybrudzonego i bezwiednie gryzła końce jego uszu. Wcześniej tego dnia, jak każdego niemal wieczoru, pomogła królikowi umyć ręce, namówiła go do wypicia mleka. Mimo wszystko miało się wrażenie, że dziewczynka markuje zabawę. Teraz już nawet przestała udawać - patrzyła na drogę, zamyślona, jakby czegoś wyczekiwała.

India wstała, przeszła kilka kroków i usiadła obok córeczki na schodach. Spojrzała w tym samym kierunku – przed nimi rozciągała się wąska szarawa dróżka, u początku zamknięta dwoma splatającymi się drzewami. Promienie światła padały nisko, zatapiając w cieplej poświacie wszystko dookoła.

- Kochanie, myślę, że królik jutro powinien się wykapać – łagodnie powiedziała India i pogłaskała Cookie po jasnych włosach. Dziewczynka spojrzała na nią zamyślona.
- Chyba mu się to nie spodoba – ostrzegła poważnie, podnosząc na nią oczy – ciemnoniebieskie, szaronakrapiane, wielkie oczy.

India poczuła jak jej serce topnieje. Cookie z każdym dniem była coraz bardziej urocza – pewnie dlatego, że z każdym dniem coraz bardziej przypominała Candy’ego. Mieli podobny uśmiech, podobne poczucie humoru. Zamyśleni przybierali podobną pozę.

- Trudno, królik będzie musiał jakoś to wytrzymać – uśmiechnęła się do córeczki. – Na co czekamy, kochanie?

Cookie wtuliła podbródek między uszy królika i objęła mocniej zabawkę.

- Tata ostatnio sobie jeździ – zauważyła smutno.
- Pracuje, tak to niestety wygląda. Dzisiaj pewnie wróci późno, kiedy będziesz już spała…
- A jutro? – Cookie zapytała niepewnie.
- Nie jestem pewna, ale chyba też nie będzie wracał wcześnie…
- A dzień po jutrze? – Cookie podniosła oczy. – Albo dzień po jutrze jutra?
- Porozmawiam z nim dzisiaj, poproszę, żeby… - zaczęła India, przytulając do siebie dziewczynkę.
- Ale tata wróci, prawda? – wykrztusiła z siebie Cookie. – I nie będzie zły?
- Dlaczego by miał być zły? – zdziwiła się India. - Cookie, czy coś się stało?

Dziewczynka szarpnęła z uszy królika. Nieśmiało, niepewnie.

- Tata sobie nie pojedzie, prawda? Nie zostawi nas? – zapytała mokrym głosem.

India poczuła, że brak jej słów. Ostrożnie wzięła córkę na kolana i przytuliła ją do siebie. Cookie bardzo rzadko płakała a teraz oczy miała mokre, usta wygięły się jej w podkówkę.

- Cookie, tata nigdy Cię nie zostawi, tego możesz być pewna – otarła dziewczynce mokre policzki i spróbowała zajrzeć w oczy. – Dlaczego się tym martwisz? Co się stało?
- Bo taty nie ma… - pociągnęła nosem. – A ostatnio… - spojrzała smutno na matkę. – Gdybym była milsza i ładniejsza, to tata by był częściej w domu?
- Cookie, nie możesz być już ani milsza ani ładniejsza. Jesteś taka, jak chcieliśmy. – zapewniła ją stanowczo India. – Wszyscy mają teraz dużo pracy, po prostu. Wracają późno… ale to tylko kilka dni. Jutro rano obudzę cię nieco wcześniej, to rano się przywitacie, dobrze?

Dziewczynka skinęła głową, grzywka spadła jej na oczy.

- Jesteś naszą najmilszą dziewczynką. – India delikatnie odgarnęła jej włosy. – Jesteś naszym stale rosnącym źródłem szczęścia…
- Jedzie! – Cookie wyprostowała się gwałtownie.

India podniosła głowę – wieczór już zszarzał. U początku drogi majaczyła sylwetka jeźdźca, za daleko, by miała widzieć go dokładnie.
Cookie wysunęła się radośnie z jej z objęć i zbiegła po schodkach i wbiegła na ścieżkę. Jeździec stanął na moment a India zerwała się przerażona. Dalej nie widziała twarzy ale była przekonana, że człowiek siedzący na koniu był jej obcy.

***

Naughty siedziała przy stole, zerkając na w gitarę leżącą na krześle – tam, gdzie rano ja zostawił ojciec. Starała się rysować, ale wciąż jej nie wychodziło. Czegoś brakowało. Dziewczynka odłożyła ołówek, spojrzała krytycznie na rysunek i zaczęła wzrokiem szukać fioletowej kredki. Uśmiechnęła się do siebie; mama kręciła się po kuchni, wykańczając placek na jutrzejszy obiad. Intensywnie pachniał syrop cynamonowym, zapach gałki i goździków drażnił przyjemnie jej nos.

Kredki fioletowej nie było, podobnie jak tej jasnoróżowej. Westchnęła lekko i uśmiechnęła się do matki.

- Kiedy wróci tata? Miał mi jeszcze dzisiaj pokazać jak trzymać gitarę?
- Jeżeli obiecał, to na pewno przyjedzie wcześniej – Marie uśmiechnęła się do córki. – Jeżeli obiecał, że zrobi to jutro – to myślę, że będziesz musiała nieco poczekać.

Naughty zrobiła zawiedzioną minę.

- Powiedział, że może jutro ze mną poćwiczy – przyznała. – A myślisz, że mogę sama poćwiczyć? Czy tata będzie się gniewał, że ruszam jego gitarę?

Marie stłumiła śmiech.

- O ile tata pozwolił ci ćwiczyć samej... zaczęła.
- A mogę wziąć taty starszą gitarę? – Naughty spojrzała prosząco. – Już jej nie używa, tylko się kurzy… I ja ją tylko przetrę…
- Czyżby? – Marie rozbawiona spojrzała na córkę. Naughty uśmiechnęła się, w policzkach zrobiły się jej dołeczki.
- Maurice mówi, że o sprzęty należy dbać, kochać je i wtedy lepiej nam służą – poważnym tonem stwierdziła Naughty.
- Naprawdę? – Marie mrugnęła porozumiewawczo do córki.
- Trzeba też z nimi rozmawiać, żeby nie czuły się zaniedbane. I ja właśnie uważam, że stara gitara taty czuje się zaniedbana, tym bardziej, że tata ma teraz nową.
- A nie sądzisz, że gitara czuje się gorzej, jeżeli mówisz, że jest ona stara? – zainteresowała się Marie.

Naughty lekko poczerwieniała.

- I właśnie dlatego uważam, że powinnam się nią odpowiednio zająć… zabrać ja na zewnątrz, porozmawiać z nią… - poważnie podsumowała Naughty. – Usiądę na huśtawce, zaczekam na tatę…
- W porządku – westchnęła Marie. – Zgadzam się…

Naughty rozpromieniła się w uśmiechu.

- Tylko Maurice ma ci towarzyszyć. W troje rozmowa idzie lepiej.
- Troje? – zdziwiła się Naughty.
- Troje… Ty, Maurice i gitara… - Marie pocałowała córkę w policzek. – Biegnij, tylko masz długo nie siedzieć na dworze. Żebyś się znowu nie przeziębiła.

Naughty uściskała matkę, wybiegła z kuchni – słychać było jeszcze jej radosny głos, kiedy tłumaczyła coś Maurice’owi. Marie usłyszała brzdąkniecie strun i lekkie trzaśnięcie drzwi.

Kwadrans później kręciła się jeszcze po kuchni. Przez uchylone okno słyszała szum wiatru, szelest liści jabłonki rosnącej obok domu – i ciche tąpnięcia spadających jabłek. Przez ściereczkę wzięła do ręki ciasto, studzące się na parapecie. Poczuła ciepły, aromatyczny zapach – placek dalej był za ciepły. Uśmiechnęła się do siebie i zaczęła nucić. Adam powinien już niedługo wrócić.
Jak na zawołanie – usłyszała rżenie konia, stukot kopyt… a potem przeraźliwy krzyk. Nieuważnie rzuciła placek na stół i wybiegła z kuchni.

Podwórko tonęło w szarości zmierzchu. Przy huśtawce leżała rozbita gitara, na podwórzu unosił się jeszcze kurz.

Marie cofnęła się krok do tyłu. Nie mogła opanować własnego oddechu, serce jej waliło a przed oczami latały czarne plamy. Naughty zniknęła.