www.bonanza.pl

ADA

Moje wątpliwości rozwiały się. Candy kocha Indię i lepiej niech o tym nie zapomina Rolling Eyes

Gość

Cieszę się, że wam uzupełnienie się spodobało Smile

Mada

Ewelina

Gość

W tym fragmencie jest kartofel... tak tylko mówię. Cool

*******************

Pani McGouhy podniosła rąbek swojej niedzielnej sukni i ostrożnie przeszła nad kałużą. Wygładziła ręką czarny materiał. Jej suknia, uszyta przed piętnastu laty z dobrej jakości jedwabiu posłuży jej spokojnie przez najbliższe dziesięć. Rozejrzała się i ciekawie przypatrzyła zebranym kobietom. Widywało się różne suknie. Niektóre, jak jej, praktyczne, niezmienne, o tradycyjnym kroju. Czarny jedwab, atłas. Rozpoznawała te suknie, widywała je co tydzień, od ładnych kilku lat.

Młoda Annie Nightingale wyglądała zachwycająco w prostej, bladoniebieskiej sukience z organdyny. Słomkowy kapelusz przybrany niezapominajkami był uroczy i słodki. Sprawiała wrażenie młodziutkiej panienki, nie statecznej mężatki. Potwornie niepraktyczny strój.

Joan Blaze jak zwykle, pojawiła się w sukni szokującej zestawieniem barw. Morelowy atłas z turkusowymi, aksamitnymi wstawkami. Córka jej ubrana w ciemnoróżową jedwabną sukienkę jak zwykle strzelała oczyma do każdego napotkanego chłopaka.

Panie Cartwright i ich mężowie niestety zawitali tylko na południowym nabożeństwie, na popołudniowe nabożeństwo przyjechała India Canaday ze swoim mężem.
Pani McGouhy przemknęła wzrokiem po szarej, obrębionej białą nicianą koronką sukience, zatrzymała się nieco dłużej na wysokiej, ubranej w ciemną koszulę postaci męskiej… i spojrzała w niebo. Zachmurzyło się widocznie. Powietrze jakby lekko zgęstniało, jak to przed burzą.

********************

- Zachmurzyło się. – zauważyła India. – jak wychodziliśmy było cieplej a ja nie wzięłam dla July żadnego sweterka…
- Spokojnie, zaraz będziemy w domu. – zaśmiał się Candy. Spojrzał na Cookie. – Nie wierć się tak Cookie. – poprosił dziewczynkę.

Spojrzała na niego radosnymi oczkami i zainteresowała się natychmiast końcami jego wstążki.

- No tak… wstążka. – India uśmiechnęła się. – Ciekawa jestem, kiedy nauczy się je rozwiązywać i zawiązywać.

Candy uśmiechnął się do żony, objął ja delikatnie w talii i pocałował.

- Ależ… takie zachowanie, w cieniu kościoła! – usłyszeli za sobą głos pani Blaze. Westchnęli ciężko, oboje i odwrócili się niechętnie.
- Tu nie ma cienia. – cierpko zauważył Candy. - Cień jest zwykle po drugiej stronie budynku.

Patrzyła na nich, spłoniona, wyraźnie zmieszana.

- Pani Canaday, w związku z ostatnimi wydarzeniami… - wykrztusiła. – Słyszałam… odczytałam… Pani Gordon przekazała mi notkę pani, chciała ze mną pani porozmawiać.

Zapadło milczenie.

- Bez wątpienia. – słabo potwierdziła India. – Planowałam się wybrać do pani z wizytą jutro…
- Jutro nie mam czasu. Do końca tygodnia nie mam czasu. Myślę, że z konieczności, wizyta ta musi odbyć się dzisiaj. Najlepiej teraz. Po południu goszczę u siebie znamienitych gości.

India stałą niepewnie. Czuła się nieco jak przed wizyta u dentysty. Jeżeli pojedzie teraz, będzie miała to za sobą. Wzięła głęboki oddech i postanowiła mieć to za sobą. Za wszelką cenę.

- Candy, pojedziesz z Cookie do domu? – spytała się męża. – Musi się nieco zdrzemnąć, zresztą robi się dla niej za zimno. Na pewno do miasta mogę podjechać z panią, prawda?
- Tak… to możliwe…
- Dobrze, pojadę do domu, położę ją spać, potem po ciebie wrócę… - spokojnie stwierdził Candy, patrząc na nią uważnie.
- Nie możesz, mieliście zabezpieczyć brzeg rzeki, pamiętasz?
- Ale… - Candy zaprotestował.
- Może pani przecież pożyczyć moją bryczkę. – niechętnie zaproponowała pani Blaze.
- Będę bardzo wdzięczna. – India ostrożnie podziękowała. Wzięła Candy’ego za rękę i lekko ją ścisnęła.
- Nie martw się, wszystko będzie dobrze. – szepnęła mu do ucha. – Porozmawiamy wieczorem.

*****************

Candy, Griff, Joe Adam i Hoss wracali niezadowoleni znad brzegu narowistej rzeczki, biegnącej przez pastwiska. Niby mała, w okresie jesiennych deszczy miewała tendencję do gwałtownego wzbierania. Ostatnio piaszczysty brzeg zaczął się osuwać i zaczęli się obawiać o zwierzęta. Próbowali umocnić brzeg, w efekcie, każdy z nich przynajmniej dwa razy wpadł do lodowatej wody.
Teraz, w wilgotnych ubraniach, odgarniając mokre włosy spod mokrych kapeluszy, wracali do domu, czując, jak w drobnym deszczu mokną coraz bardziej.
Wjechali na podwórze – i zobaczyli dwie bryczki.

- Czy to bryczka doktora Harpera? – Griff wytarł mokrą od deszczu twarz suchym końcem swojej chusty.
- Co się stało? – Adam zsiadł z konia. Nie wiedział dlaczego, ale poczuł silny niepokój o ojca. Przypomniał sobie jego białe włosy, powolniejsze ruchy – i zalała go fala zimna.
- Tej nie poznaję… - Griff podszedł bliżej do drugiej bryczki. – Może ktoś miał wypadek i trafił tutaj…
- Hoss! – na ganku stanęła Sheila, otulała się bezradnie granatową narzutką. Wyglądała na zagubioną.

Wszyscy odwrócili się do niej, w ciszy jaka zapadła słychać było najlepiej leniwe kapanie wody z liści przemokniętych drzew.

- Co się stało, najmilsza? – podszedł do niej, najszybciej jak mógł. Adam i Joe patrzyli po sobie przerażeni, myśleli chyba o tym samym. O ojcu.

Sheila mówiła coś do Hossa, szybko, chyba nieco nieskładnie. On stał, patrząc na nią uważnie, potem przytulił mocno. Puścił ją i ociężałym krokiem podszedł do reszty.

- Pa… - głucho powiedział Adam. To nawet nie było pytanie.

Hoss pokręcił głową i spojrzał na Candy’ego.

- India zaginęła. Marcus Nightingale ją odwoził, ktoś ich napadł… i… Jeszcze nic nie wiemy, lekarz dopiero go opatruje…

Candy spojrzał na bryczkę. Nie mógł oddychać, usta mu wyschły.

- Został ranny, kiedy się ocknął… jej już nie było. Nic więcej na razie nie powiedział. – cicho dodał Hoss. – Ktoś powinien zawiadomić jego żonę.
Joe skinął głową i bez słowa wsiadł na konia.

**************

- Tylko spokojnie, to rozcięcie na głowie jest dosyć głębokie. – ostrzegł Marcusa doktor Harper. – możesz mówić, ale niewiele.
- Niewiele mam do powiedzenia, chociaż na pewno jest to istotne.- Marcus uśmiechnął się nieśmiało, niepewnie.
- Słucham. – Ben Cartwright patrzył na niego uważnie. W głębi pokoju stał Adam Cartwright. Wpatrywał się intensywnie w mężczyznę leżącego na łóżku.
- Widziałem jak pani Canaday opuszcza zdenerwowana dom pani Blaze, jechała jej bryczką… pomyślałem, że nie powinna wracać sama… zaproponowałem, że jej będę towarzyszył. Zgodziła się… - złapał się za obandażowaną głowę i umilkł na chwilę.
- Ale co się stało? – dopytywał Ben.
- Spokojnie, panie Cartwright… - mitygował go doktor.
- Byliśmy już blisko, kiedy napadł na nas zamaskowany jeździec. Nie miałem broni przy sobie…

Adam podniósł wysoko brwi, ale nie powiedział słowa.

- Zaczął się ze mną szamotać, wyrywać mi lejce… Wyciągnął nóż, zamachnął się. Straciłem przytomność… kiedy się ocknąłem… byłem sam.
- Czy zapamiętałeś może coś więcej? Gdzie to było? Jak on wyglądał? – pytał Ben.
- Nie umiem powiedzieć, gdzie to było, byłem zbyt zmotany. – przeprosił Marcus. – Ale w trakcie szamotaniny… Zerwałem mu bandanę z twarzy. Poznałem go… a kiedy się ocknąłem, bandanę miałem dalej w ręce. To dowód, że mówię prawdę.

Zgromadzeni popatrzyli po sobie w napięciu.
Doktor podniósł zielono-żółtą bandanę, leżąca do tej pory na stoliku nocnym.

- To ta, prawda? Nie mieliśmy pewności, do kogo należy.
- Tak, to ta. – wychrypiał słabo Marcus. – Należy do Ida Greenwooda. I jeśli mogę coś jeszcze dodać...

Adam pochylił się bardziej ku mówiącemu, tak samo Ben.

- Ja myślę, że on nie pracował sam. Ktoś chyba jej bardzo źle życzył.

Mada

ADA

Zgadza się kartofel jest i to jaki Crying or Very sad

, ale po kolei:

zorina13

Biedna India.

Camila

A to kombinator podły z tego Marcusa.
Ciekawe dlaczego India zniknęła

Ewelina

Gość

Bardzo wam dziękuję za wszystkie komentarze Smile

Są bardzo miłe i muszę powiedzieć, że czytanie ich jest bardzo przyjemne Smile

Ewelina

Aga

Gość

Aga, jak widzę, ten fragment wywołał u ciebie dużo negatywnych emocji...
Jeżeli chodzi o panią McGuhy, która pojawiła się epizodycznie... Kogo byś wolała oglądać... umiarkowanie urodziwa kobietę w szarej kiecce czy towarzyszącego jej męża?

Aga

Senszen w żadnym wypadku negatywnych emocji....ten fragment podniósł mi ciśnienie i doprowadził do białej gorączki....znaczy się spełnił zadanie...wywołał w czytelniku EMOCJE Very Happy

Gość

To z kolejnym zaczekam nieco, aż emocje opadną Very Happy