www.bonanza.pl

ADA · Wysłany: Pią 19:55, 28 Mar 2014 Temat postu:

***
Trudno opisać to, co potem działo się w domu Cartneyów. Tyle radości i łez ten dom nie widział. Ben wpatrzony w syna siedział obok niego i mocno trzymał go za rękę, jakby bał się, że to tylko sen, z którego za chwilę się obudzi. Adeline widząc, że ojciec i syn chcą porozmawiać powiedziała do Toma:
- Tatku, zostawmy ich samych, potrzebują tego.
- Jak zwykle, masz rację dziecinko – powiedział Tom - pójdę oporządzić pańskiego konia panie Cartwright, a ty Adeline przygotuj na górze pokój dla naszego gościa. Po takim dniu jak ten będzie pan spać jak dziecko.
- Nie sadzę. Zbyt dużo wrażeń. I proszę mówić mi Ben.
- Tom. To dla mnie prawdziwy zaszczyt – ze wzruszeniem w głosie powiedział Cartney.
- Nie wiem jak ci się za to wszystko odpłacę … – zaczął Ben.
- Daj spokój – przerwał mu Tom – ja tylko znalazłem się w odpowiednim miejscu i odpowiednim czasie, a zapłata...- wzruszył ramionami - już ją dostałem, patrząc na wasze szczęście. No, chodźmy Adeline, niech się sobą nacieszą.
Gdy wreszcie zostali sami Ben z uwagą wpatrywał się w twarz syna, w której zobaczył wszystkie trudy i cierpienia minionych tygodni. Mimo, że Adam starał się zachowywać pogodę ducha widać było, jakim piętnem odznaczyły się na nim te okropne dla niego wydarzenia. Siedzieli w milczeniu. Ben nie chciał do niczego zmuszać syna, wychodząc z założenia, że na wszystko przyjdzie czas. Wreszcie jednak nie wytrzymał i zadał pytanie cisnące się mu się na usta od pierwszej chwili, gdy ujrzał syna:
- Wybacz Adamie, ale muszę cię zapytać, co się z tobą działo przez te wszystkie tygodnie.
- Pa, ja sam nie wiem. Po tym jak mnie napadnięto błądziłem po pustkowiu, tak bardzo chciało mi się pić, a potem spotkałem tego człowieka …- urwał pocierając gwałtownie lewą skroń.
- Jakiego człowieka? – cicho zapytał Ben.
- Nie pamiętam Pa, chciałbym sobie przypomnieć, ale … boli mnie głowa - tu zawiesił głos i widać było ile kosztuje go ta rozmowa - wolałbym o tym teraz nie mówić, bo nie wiem już, co jest prawdą, a co wytworem mojej wyobraźni.
- Spokojnie synu, nie oczekuję teraz od ciebie wyjaśnień. Powiesz mi, gdy uznasz, że jesteś gotów zmierzyć się z przeszłością – łagodnie powiedział Ben – teraz odpocznij. Musisz szybko stanąć na nogi. Jesteś taki chudy i blady.
- Chorowałem Pa. Gdyby nie Cartneyowie to nie wiem, co byłoby ze mną. Mam wobec nich ogromny dług wdzięczności.
- Ja również Adamie. To bardzo mili ludzie.
- To prawda. Bardzo mili – powiedział Adam i z uśmiechem spojrzał na ojca.
- Czy chcesz mi coś jeszcze powiedzieć, oprócz tego, że są mili – spytał Ben.
- Nic takiego Pa, tylko to, że poprosiłem Adeline o rękę i …
- I co?
- I zostałem przyjęty. Żenię się – powiedział najprościej jak można Adam.
- Adeline to piękna panna – odparł Ben uśmiechając się ciepło - cieszę się i życzę wam szczęścia. A, co na to Tom? Chyba rozmawiałeś z jej ojcem?
- No, właśnie jeszcze nie. To stało się wczoraj – plątał się w wyjaśnieniach Adam.
- Acha, TO stało się wczoraj – ze zrozumieniem pokiwał głową Ben – radzę ci porozmawiać z Tomem jeszcze dziś, nim się TO wyda.
- Nie wiem, co masz na myśli Pa.
- Popatrz, to dziwne wydałem tyle pieniędzy na twoją edukację, a ty jesteś taki mało domyślny – powiedział rozbawiony miną syna Ben.
Adam przez chwilę wydawał się zakłopotany. Kciukiem lewej dłoni odruchowo potarł policzek i uśmiechnął się jak mały chłopiec przyłapany na psocie. Nie wiedzieć, czemu właśnie teraz przyszła Benowi na myśl zmarła żona Elizabeth, matka Adama. Uśmiecha się tak jak ona, pomyślał i tak jak jej robią mu się te zabawne dołeczki.
Ben jeszcze raz spojrzał z uśmiechem na syna i po raz pierwszy od blisko trzech miesięcy odetchnął z ulgą.

***
Zaraz po kolacji Adam postanowił, idąc za radą ojca, porozmawiać z Tomem Cartneyem. Był dziwnie niespokojny i rozdrażniony. Prawdę mówiąc obawiał się trochę, jak Tom przyjmie niespodziankę, którą mu przyszykował. Adam popatrzył na Adeline, jakby u niej szukał wsparcia. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego i w tym uśmiechu była otucha, której tak bardzo potrzebował. Znowu rozbolała go głowa. Przez sekundę stracił ostrość widzenia. Potarł dłonią lewą skroń, tak jakby chciał przegonić coraz częściej pojawiający się ból. Jeszcze raz spojrzał na Adeline, wstał i podszedł do siedzącego w fotelu Toma.
- Panie Cartney – zaczął Adam – wiem, że może to panu wydać się dziwne, a nawet niestosowne, zwłaszcza, że znamy się tak krótko, ale proszę pana o rękę pańskiej córki i zapewniam, że nigdy w życiu niczego nie byłem tak pewien jak miłości do Adeline.
Ben uśmiechnął się szczęśliwy, bo oto wreszcie życie jego syna zaczęło się układać. Przez dłuższą chwilę w małym, przytulnym saloniku Cartneyów trwała cisza. Wszyscy w napięciu wpatrywali się w Toma. Adeline pod wpływem przenikliwego wzroku ojca stanęła z niepewną miną u boku Adama. Ten mocno schwycił ją za dłoń. Czuł jak dziewczyna trzęsie się z niepokoju i miał ochotę przytulić ją do siebie. Tom zupełnie zaskoczony niespodziewanymi oświadczynami Adama nie wiedział co powiedzieć. Wszystkiego mógł się spodziewać, ale nie tego. Czyżby naprawdę był aż tak ślepy, żeby nie zauważyć, że tych dwoje przyciąga jakaś magnetyczna siła.
Jednocześnie nie mógł oprzeć się wrażeniu, że ten młody człowiek, któremu uratował życie, którego wziął pod swój dach zawiódł jego zaufanie. Gdy jednak spojrzał na tych dwoje wyglądających tak, jakby czekali na wyrok, pomyślał, że nie może im odmówić prawa do miłości. A przecież nie byłby dobrym ojcem, gdyby tak od razu oddał Adamowi swój największy skarb.
- Doprawdy nie wiem co mam powiedzieć. Adamie oczekujesz od mnie natychmiastowej odpowiedzi, ale tak naprawdę nie znam ciebie na tyle, żeby powierzyć ci moją córkę – rzekł Tom – nie mam pewności czy nie mylisz miłości z wdzięcznością.
- Panie Cartney może pan być pewien, że doskonale wiem co znaczy miłość i nigdy nie skrzywdziłbym Adeline – odparł podirytowanym głosem Adam.
- Nie musisz się tak denerwować. Jestem jej ojcem i mam prawo wiedzieć, czy twoje intencje są czyste – powiedział Tom.
- Gdyby tak nie było, nie prosiłbym pana o rękę Adeline – mówiąc to Adam poczuł dziwny ucisk w głowie.
Tom spojrzał na córkę i widząc jej niemą prośbę zrozumiał, że Adeline już podjęła decyzję i nic jej nie zmieni. Mając jednak duszę wojownika nie miał zamiaru tak od razu dać im swego błogosławieństwa.
- Jednakże … - zaczął Tom i nagle przerwał zrywając się z fotela.
W tej właśnie chwili Adamowi pociemniało w oczach i poczuł jak wypuszcza ze swej dłoni dłoń Adeline i bezwiednie osuwa się na podłogę. Ostatnie co usłyszał to przerażone głosy ojca i narzeczonej wołające go po imieniu. Resztę spowiła ciemność.

zorina13 · Wysłany: Pią 20:03, 28 Mar 2014 Temat postu: W przesdionku piekła

Niedobrze ,Adam stracił przytomność.

Aga · Wysłany: Pią 20:04, 28 Mar 2014 Temat postu:

Rozmowa Bena z Adamem rewelacyjna. Już słyszę jak Ben coś tam mruczy kładąc nacisk na "TO" Laughing

Niepokojący ucisk zaniepokoił mnie mocno, ale jak Adaś padł na ziemię Shocked

to ja też.... Confused

I nie rozumiem, dlaczegóż tatko Adeline nie ufa Adasiowi ? Każda matka w promieniu stu mil oddałaby córkę Adasiowi i każda wdowa w promieniu dwustu mil bez mrugnięcia okiem wyszłaby za Adasia Shocked

Czy ten tatko nie ma oczu? Mad

Drżę

*

Ewelina · Wysłany: Pią 20:07, 28 Mar 2014 Temat postu:

On się rzadko oświadczał, nie miał wprawy, to i emocje go powaliły ... chyba, że to coś po wypadku ... jakieś komplikacje? Zaczynam się obawiać o naszego ulubieńca ...

Aga · Wysłany: Pią 20:18, 28 Mar 2014 Temat postu:

ja myślę, że wielkimi krokami zbliża się PRÓBA Shocked

Adama-Asha jakkolwiek to brzmi Confused

zorina13 · Wysłany: Pią 20:19, 28 Mar 2014 Temat postu: W przesdionku piekła

Zaczęłam się obawiać ,że to mu się śniło i nie poznał Adelinę i ciągle krąży między niebem a ziemią.

Aga · Wysłany: Pią 20:27, 28 Mar 2014 Temat postu:

Hm....coś w tym może być Zorino Confused

Mada · Wysłany: Pią 20:33, 28 Mar 2014 Temat postu:

ADA · Wysłany: Pią 20:51, 28 Mar 2014 Temat postu:

Aga · Wysłany: Pią 20:55, 28 Mar 2014 Temat postu:

to usmaż dużo placków ziemniaczanych, żeby Ci rodzinka nie przeszkadzała i pisz... Very Happy

ADA · Wysłany: Pią 20:58, 28 Mar 2014 Temat postu:

Jutro ich nie będzie, chatę mam wolną to mogę poszaleć Laughing

Aga · Wysłany: Pią 21:00, 28 Mar 2014 Temat postu:

wow... aż się rozmarzyłam przez chwilkę Laughing

cudownie

trochę Ci zazdroszczę Cool

Gość · Wysłany: Pią 23:27, 28 Mar 2014 Temat postu:

Bardzo ciekawy fragment Very Happy

Widać bombonierki nie posłużyły Adamowi.

Bardzo ciekawa jestem, jak będziesz dalej rozwijała wątki, twoje opowiadanie jest coraz to bardziej interesujące Wink

ADA · Wysłany: Sob 0:19, 29 Mar 2014 Temat postu:

Ewelina · Wysłany: Sob 11:24, 29 Mar 2014 Temat postu:

Czyli zemdlał z powodu przejedzenia się słodyczami? Surprised

Tak ... to mozliwe ... to jest jakieś wyjaśnienie ...