www.bonanza.pl

Ewelina

U niego jakość szła w parze z ilością ... majestatycznie szła Cool

Aga

....że tak zapytam. Mada kiedy coś wkleisz?

Gość

Mada już nie musi, opowiadanie samo się piszę Very Happy

Ewelina

My tylko snujemy rozmaite hipotezy Very Happy

Aga

i utknęłyśmy w jednej scenie.... chociaż tę scenę można ciągnąć, analizować, rozkładać na czynniki pierwsze Rolling Eyes

Mada

Idzie Wam znakomicie. Laughing

Aga

Mada

ADA

Jak się cieszę Very Happy

a tak w kwestii formalnej, to tuż po południu czy też późnym popołudniem Very Happy

jutro mam dość intensywny dzień i chciałabym wiedzieć o której mam się zaczaić na kolejny odcinek Twojego opowiadania Very Happy

Mada

ADA, rozbawiłaś mnie. Pewnie tak około 15.30 Very Happy

ADA

Dzięki.

Mada

* * ** *

Mary obudziła się w swoim pokoju i rozejrzała zdezorientowana. Po chwili przypomniała sobie, co się wydarzyło. Została porwana, porzucona i odnaleziona przez Adama w kamieniołomie. Rano jej wybawca przywiózł ją do domu. Wybawca? Na myśl o tym, co się wydarzyło w nocy, Mary jęknęła w poduszkę. Oddała się mężczyźnie, który nie był jej mężem ani nawet narzeczonym. Nie mogła uwierzyć w to, co się stało. Chyba rozum jej odjęło! Zwinęła się w kłębek, ale to nie pomogło. Jak mogła do tego dopuścić? Pozwolić mu? Oszalała zupełnie! Szarpnęła ze złością poduszkę i nakryła sobie nią głowę. Miała ochotę zapaść się pod ziemię. Nawet nie mogła go winić. Sprowokowała go. Po jakie licho dotknęła jego twarzy? A później z takim zapałem oddawała pocałunki? Święty by nie wytrzymał, a co dopiero – mężczyzna z krwi i kości! Co on teraz sobie o niej myśli? Na pewno nic dobrego. Prawie się nie odzywał podczas drogi, ona zresztą też odpowiadała monosylabami. Nic, tylko się utopić – pomyślała z rozpaczą. Jedyną pociechą był fakt, że rozstał się z Laurą, która niestety z zemsty zaplanowała porwanie. Powiedział jej o tym w czasie powrotu do domu. Przynajmniej nikt jej nie zarzuci, że uwiodła czyjegoś narzeczonego.
Gdy pomyślała o tym, że pewnie niedługo przyjdzie jej stanąć twarzą w twarz z Adamem, poczuła narastającą panikę. Musiała jakoś odwlec tę chwilę. Na razie nie miała jeszcze pomysłu, jak to zrobić. Usłyszała skrzypnięcie drzwi. W progu stała Charlotte z tacą w ręku.
- Ja się czujesz? – zapytała z troską.
- Tak sobie – odpowiedziała smętnie.
- Powinnaś coś zjeść – zaproponowała, stawiając tacę na kołdrze i siadając obok.
- Jakoś nie mam ochoty – wyznała przygnębiona Mary.
- Zobaczysz, że poczujesz się lepiej – przekonywała ja Charlotte.
Mary usiadła i z miną męczennicy sięgnęła po bułeczkę.
- Przypominasz mi moją córkę Lisę – powiedziała Charlotte, odgarniając włosy opadające na twarz Mary. – Gdy była smutna, też nigdy nie chciała niczego jeść.
- Tęsknisz za nią – dziewczyna bardziej stwierdziła niż zapytała.
- Każdego dnia, choć … minęło już dziesięć lat – przyznała ze smutkiem. – Jesteś tak samo uparta jak ona. I tak samo rozsądna.
Dziewczyna z trudem przełknęła kęs. Gdyby Charlotte wiedziała o tym, co się wydarzyło w nocy, z pewnością zwątpiłaby w jej rozsądek, ale Mary wolała jej nie wyprowadzać z błędu. Postanowiła, że nikomu nie powie o tym, co się stało. Miała nadzieję, że Adam również zachowa milczenie. Nie wyglądał na takiego, co to chwali się swoimi miłosnymi podbojami na prawo i lewo.
- Gdy spałaś, było kilka osób – poinformowała ją Charlotte.
- Kto? – spytała krótko.
- Ethan Greenwood, zastępca szeryfa i pani Clemens. Wszystkim mówiłam, że jeszcze śpisz.
- To dobrze – kiwnęła głową. – Nie chcę nikogo widzieć i z nikim rozmawiać.
Mary odstawiła tacę i przykryła się kołdrą aż po samą szyję. Spojrzała proszącym wzrokiem na Charlotte.
- Błagam, nie wpuszczaj nikogo – powiedziała cicho.
- Nawet Adama? – upewniła się pani Watson.
- Nikogo – zastrzegła Mary. - Jestem zmęczona i nie mam zamiaru wychodzić z łóżka. Mów wszystkim, że śpię.
- Dobrze – Charlotte pogłaskała ją po głowie niczym małe dziecko. – Przepędzę wszystkich na cztery wiatry – obiecała z uśmiechem. – Odpoczywaj i nie myśl już o tym porwaniu. Nie zadręczaj się.
Mary uśmiechnęła się blado i odprowadziła wzrokiem panią Watson aż do drzwi, po czym naciągnęła kołdrę na głowę. Porwanie nie należało do przyjemności, ale prawie wcale o tym nie myślała. Wciąż z uporem maniaka wracała do swego nocnego szaleństwa. Nigdy nie posądzała siebie o to, że pożądanie weźmie górę nad rozsądkiem. Nie miała pojęcia, że namiętność może przewrócić jej życie do góry nogami. Sprzeniewierzyła się swoim zasadom i nie mogła się z tym pogodzić.

* * * * *

Adam, po tym jak odwiózł Mary do domu, udał się do biura szeryfa. Musiał z nim porozmawiać i wyjaśnić rolę Laury w porwaniu, a także poinformować o czynnym udziale Deana Jacoba w tymże zdarzeniu. Razem z Royem pojechał na ranczo Daytonów. Gdy Laura dowiedziała się, o co chodzi, odegrała niezłą komedię. Zalała się łzami, powiedziała, że Adam wymyślił tę historię, aby ją upokorzyć. Zaprzeczyła, jakoby namówiła swego pracownika do porwania Mary Lewis. Adam znowu miał ochotę ją udusić, ale na szczęście hamowała go obecność szeryfa Coffee’ego. Sprawę skomplikował fakt, że Dean Jacob zniknął i od wczorajszego wieczoru nikt go nie widział. Był nie tylko sprawcą porwania, ale także jedynym człowiekiem, który mógłby potwierdzić udział swej chlebodawczyni w całym wydarzeniu. Po dwóch godzinach poszukiwań podejrzanego pracownika obaj odjeżdżali z rancza Laury w nieciekawych nastrojach – Roy był zdezorientowany , a Adam – wściekły.
- Nie wierzysz mi? – zapytał szeryfa.
- Znam cię od dawna – przyznał Roy. – Wiem, że mówisz prawdę, ale dopóki nie znajdziemy tego Jacoba, nie mamy szans, żeby cokolwiek jej udowodnić.
- Wychodzi na to, że w ogóle nie znam Laury, a przynajmniej nie miałem pojęcia, do czego jest zdolna – powiedział z niedowierzaniem.
- Ale dlaczego Mary Lewis? – zastanawiał się szeryf. – Dlaczego Laura chciała ją skrzywdzić?
Tym razem Adam nie spieszył się z odpowiedzią. Nie bardzo chciał dzielić się swoimi prywatnymi sprawami nawet z tak oddanym przyjacielem jak Roy Coffee. Były i takie, o których nie miał zamiaru mówić nikomu.
Wrócił do domu na obiad i zdał relację z wydarzeń Benowi i braciom, którzy przestali jeść i przysłuchiwali się jego opowieści ze zbaraniałymi minami. Oni również zastanawiali się głośno, dlaczego Laura obrała akurat Mary za obiekt tak bezpardonowego ataku. Adam po raz kolejny nie zabrał głosu w tej sprawie. Jedynie Ben od czasu do czasu rzucał w jego stronę zagadkowe spojrzenia, ale nawet jeśli miał jakieś podejrzenia, nie podzielił się nimi z synami.
Po obiedzie Adam poszedł do swojego pokoju i rzucił się na łóżko, nie zdejmując ubrania. Nie chciał dłużej odsuwać od siebie myśli o swoim nocnym szaleństwie. Nie mógł uwierzyć w to, co się stało. Zachował się jak łajdak, człowiek pozbawiony czci i honoru. Nie miał słów na potępienie swego czynu. Zawsze był dumny z tego, że potrafił się kontrolować. Mary była kobietą, która go tej kontroli skutecznie pozbawiła. To go jednak nie usprawiedliwiało. Ta dziewczyna mu zaufała, a on ją wykorzystał. Zaślepiony pożądaniem nie myślał trzeźwo. Właściwie w ogóle nie myślał! Po prostu działał. Spędził tak upojne chwile, że nawet teraz, mimo wyrzutów sumienia, uśmiechał się jak kretyn na samo wspomnienie. Mary Lewis … Oszałamiająca i niezwykła … Piękna i ponętna … Długo szukał kogoś takiego, a gdy wreszcie znalazł, poustawiał klocki w niewłaściwej kolejności. Zły był na siebie jak diabli. Zastanawiał się, co też Mary o nim myśli. Obawiał się najgorszego. Gdyby chociaż w drodze do domu postąpił jak odpowiedzialny mężczyzna, a nie zachowywał jak szczęśliwy bałwan! Powinien był przeprosić, jakoś usprawiedliwić swoje zachowanie. Dopiero teraz do niego dotarło, że w drodze powrotnej Mary prawie w ogóle się nie odzywała. Nie wyglądało to dobrze. Musiał koniecznie z nią porozmawiać. Najlepiej jeszcze dzisiaj.

* * * * *

zorina13

Mam nadzieję ,że porozmawiają i wyjaśnią sobię wszystko.
A najlepiej ,żeby pobiegł do niej z zaręczynowym pierścionkiem.

Ewelina

Teraz to dopiero się skomplikuje. Ona chyba będzie uważać, że oświadcza się, bo ma wyrzuty sumienia, a on będzie unosić się dumą po ewentualnej odmowie ... ciekawe, co zrobią, no i co z tym pracownikiem Laury ... podejrzewam, że gdzieś w tle się czai, żeby narobić złego ... ile się da ... a wszystko przez kręcenie biodrami ... Laury oczywiście ...
Kiedy dalszy ciag? Robi się coraz bardziej emocjonująco ... przez ten apetyt na słodycze Very Happy

Aga